Verzameld journalistiek werk. Deel 4. Nieuwe Rotterdamsche Courant oktober 1910 - november 1911

[p. 519]

De koningin en prins Hendrik te Brussel Een indruk van den eersten dag

Onze correspondent te Brussel geeft zijn algemeenen indruk in de volgende beschouwing:

De eerste feestdag is bijna afgeloopen: Hare Majesteit besluit hem, vóor zij aan het galadiner gaat, met de ontvangst van den voorzitter en de leden van de Hollandsch-Belgische toenaderingscommissie. Het komt me vóor dat wij deze ontvangst, na dezen zeer lastigen dag, als een symbool mogen beschouwen. En wij, Belgen, zijn het koningin Wilhelmina bijzonder dankbaar, aldus van bij hare eerste uren verblijf in de Belgische hoofdstad gebruik te willen hebben maken, om Hare Hooge Goedkeuring te hechten aan de gedachte eener entente, die weliswaar alleen op oeconomisch gebied invloed kan hebben, maar aldus steviger maakt, en bevestigt met tastbare werkelijkheid, wat sedert lang bestaat tusschen beide landen: de geestelijke entente. Eene geestelijke entente die trouwens tusschen Holland en België feitelijk nooit heeft opgehouden te bestaan, vermits ik pas vijftien jaar her te Gent zeer geziene families heb gekend, echt Vlaamsche families, die bij elk nationaal feest in Nederland meevierden, en hun orangisme zóo ver dreven, dat zij het Belgisch vorstenhuis eenvoudig negeerden; eene geestelijke eenheid, die thans veel meer op de litteraire wisselwerking berust weliswaar, maar in den grond toch steunt, voor sommigen, op den spijt, dat de Europeesche politiek van 1830 ons scheiden moest.

Heel deze eerste dag trouwens, onder welks machtigen

[p. 520]

invloed ik nog steeds buk, heeft bewezen dat geen volkeren dichter bij elkander staan, dan Holland en België. Het is of Hare Majesteit, bij het binnenrijden reeds in het station, gevoeld had dat ze een grond ging betreden, waar het ‘Welkom’ uit de harten kwam. Toen ze, rechtstaande in haar coupé, het Brusselsch grondgebied betrad, kon in Haar brein misschien nog eenigen twijfel bestaan. Maar zoodra ze de minzame ontvangst onzer vorsten zoo hartelijk had beantwoord; zoodra vooral ze den volke verschenen was in Hare innemende gratie, en in ontvangst had genomen een onvergetelijk-geestdriftig onthaal, dan zal ze niet langer getwijfeld hebben aan de gevoelens der Belgen. En als ik hier, als Belg, schrijf: ‘Heil koningin Wilhelmina en het Volk van koningin Wilhelmina!’ dan doe ik niets anders dan in beknopten vorm de ziel van België te laten klinken.

Ze heeft trouwens mijn goede stad Brussel omgekeerd, koningin Wilhelmina. Ik wist wel, - en ik heb het u dikwijls genoeg met kracht van cijfers bewezen, - ik wist wel dat Brussel eene Vlaamsche stad was. Maar heden is het beter geworden: ik heb de gewaarwording in eene Hollandsche stad te wonen, waar, nu ja, de uitspraak verschrikkelijk verbasterd zou zijn, maar waar iedereen er ten zeerste op staat, te bewijzen dat het geestdriftigste nationalisme hem vervoert. Kellners en taximenners wedijveren in Nederlandsch atticisme. Zij verzorgen met een pruilmondje hun Hollandsch, vinden het heel natuurlijk dat men op klokkeslag twee uur ham gaat eten en thee gaat drinken - iets wat sedert het jaar 30 nimmermeer was gebeurd - geven topographische uitleggingen, waarvan de Chineesche verwardheid alleen te wijten is aan de groote

[p. 521]

aandoening, die deze menschen bij zulke verbroedering ondergaan. Ik heb vandaag impressies ondergaan, die ik vannacht zorgvuldig wil catalogeeren: zij zijn voor de toenadering van een belang, dat noch te onder-, noch te overschatten is...

Neem me deze lichte scherts niet kwalijk: zij spruit voort uit een gevoel van dankbare vreugde. Ik heb het gevoel - al heb ik vooreerst nog met niemand gesproken - dat deze dag voor België, en ook voor Nederland, van zeer bijzonder belang is. Voor ons vooral misschien, want hij heeft misverstanden, waar ik hier zeer zeker niet over uitweiden zal, voor goed verdreven. Wij zijn en blijven, van harte en uit geestelijke overtuiging, Belgen, en wenschen geenszins daar eenige verandering in, onder vorsten vooral als de onzen, die van goeden wille en van hooge geaardheid zijn. Met diepe innigheid en liefde roemen wij hier onze eigen Belgische vorsten. Het belet ons echter niet de koningin van een land, dat van het onze alleen voor vette ossen en magere spreeuwen gescheiden is, te huldigen als de vertegenwoordigster van het vaderland, waar elke ontwikkelde Vlaming als elke ontwikkelde Hollander zich een zoon van gevoelt, een vaderland, dat op geen landkaart gevonden wordt, en dat op de landkaart van Europa zeker niet meer verschijnt. Waartoe zou het trouwens dienen? Maar een vaderland van harten en geesten die samen leven en samen voelen; die binnenkort, wellicht, op oeconomisch gebied, zulke hoogere eenheid bevestigd zullen zien; een vaderland, dat, binnen de perken van eene scheiding die als het ware door de zeden en het geloof wordt opgelegd, in zijne beide deelen aanrakingspunten vertoont, zoo talrijk en zoo echt, dat men zich afvraagt hoe ze ooit konden worden genegeerd.

N.R.C., 27 Juli 1911.