Verzameld journalistiek werk. Deel 4. Nieuwe Rotterdamsche Courant oktober 1910 - november 1911

[p. 360]

De eerste dag

Brussel, 9 Mei.

‘La Franc' peut être fière
De son Monsieur Fallières!’

Onder log-looden hemel, waar nog verre donders rollen en een nieuwe slagvlaag weer dreigt, staan ze, honderd op zijn minst, religieus luisterend naar de vaderlandsche zangers, die, naar het ‘accent’ te oordeelen, heden met den president Parijs verlieten om ons, petits Belges, op rijm, maat en klank te leeren wat wij van dien heer Fallières moeten denken, ‘waar Frankrijk fier op mag zijn.’ Het is een man - ik bedoel de liedjeszanger - de apachepet op het blinkende haar, maar met anders een goed gezicht, de tong rad in den mond, met vette stem zingend of verkondigend: ‘C'est deux sous seulement.’ Bij hem een dikbuikige vrouw met norsch uitzicht, zwarte ‘accroche-coeurs’ op het voorhoofd, die, terwijl haar man de losse bladen aanbeveelt, op de harmonica zacht het refrein speelt. En naast hun, een bleeke, slungelige jongen onder een grooten paraplu, waaraan brandende Venetiaansche lantarentjes hangen... Wat luider de harmonica, en de man, grasseyeerend, zingt het couplet. Waarna ze gedrieën, de vrouw huilerig, de jongen in falset, weêr 't refrein aanheffen:

‘La Franc' peut être fière
De son Monsieur Fallières!’

met zulken mededeelzame overtuiging, dat het Brusselsche volk, het volk dat zoo gaarne zingt, koopt, koopt, koopt,

[p. 361]

en de roem van den presidentieelen gast zeker in lang bij ons niet tanen zal, dank aan een paar Parijsche camelots.

Dezen zijn de eenigen niet, die souvenirs van deze glorieuze dagen aan den man trachten te brengen. Zij verkoopen ‘le portrait de Monsieur Fallières, avec les heures officielles de son parcours’, zij verkoopen hem op éene postkaart met onzen koning; zij verkoopen cocardes en ordelintjes en broches. En 't goede volk, even door de vlagen en het onweêr uiteengejaagd en de koffiehuizen binnengedreven, maar gauw weer buiten en druk als op de groote dagen, koopt maar, versiert zich met valsche decoraties, waar Valensi niets in te zien heeft, steekt portretten op zijn hoed. Hier en daar galmen een paar verzen van de Marseillaise. Dat hoog bezoek is, om onbegrijpelijke redenen, waarachtig een volksfeest geworden. Terwijl keizer Wilhelm wel heel veel nieuwsgierigheid, maar toch niets meer, gewekt had, is het alsof de aanwezigheid te Brussel van president Fallières er opwinding en geestdrift in de lucht had gestrooid. En niettegenstaande het ongelukkige weder, dat een oogenblik de stemming kwam storen, is het kermiszondag in het hart der Brusselaars en in Brussel's straten...

Het onweêr is uitgebroken juist op het goede oogenblik: toen de president, in afwachting van het galadiner en na de presentaties van het diplomatieke korps, zich ten paleize veilig en thuis kon voelen, even uit kon blazen, wat rusten mocht na de reis, toch wel vermoeiend voor een grijsaard van zeventig jaar. Mocht echter de sympathieke oude man een zucht van solaas slaken, die wij hem gaarne gunnen, - den zucht evengoed als de solaas - de Brusselaars kunnen er van nu af aan een kruisje over maken, hem nog van aangezicht tot aangezicht te mogen aanschouwen. Morgen-

[p. 362]

avond moet hij nog wel naar het stadhuis rijden, waar hem een balletkorps van den Muntschouwburg moet worden voorgesteld: maar dat gebeurt bij donker, en vermoedelijk in de gesloten landauers waar ook keizer Wilhelm naar de Groote Markt in kwam. En daarna zal hij, wel van af het stadhuizelijk balkon, den militairen fakkeltocht in oogenschouw nemen. Maar de schitterende verlichting van ons gemeentelijk forum - gelijk dat in burgemeestersstijl heet - belet voornoemd balkon niet, hoog genoeg te zijn om te verhinderen dat, b.v., een consciëntieus teekenaar van op straat een uitvoerig portret van den Franschen president zou komen vervaardigen. Hetgeen trouwens, ik verhaast mij het hier bij te voegen, bij mijn weten in de bedoeling ligt van geen enkel mijner stadgenooten... De heer Fallières - en ik ben de eenige journalist niet die er over klaagt - de heer Fallières wordt dus van stonde aan verdonkermaand. Slechts de uitgenoodigden der garden party - en in de pers zijn zij niet talrijk -, de kinderen der Fransche school, de bestuursleden der Fransche maatschappijen en deze der Fransche Kamer van Koophandel zullen alleen nog zijn goedig gelaat mogen aanschouwen. Wij, Brusselaars, zijn van dat genot gespeend... En naar aanleiding hiervan moet ik u een gerucht mededeelen, waar ik persoonlijk geen geloof aan hecht, maar dat niet te minder op den grond van waarheid kan berusten. Ge weet dat we van zomer heel wat hooge gasten verwachten mogen. Zij zouden de kroningsfeesten van koning George te Brussel komen voortzetten, - ik vraag me af waarom. Onder deze gasten nu is de allerheiligste vorstin van het heilige Indië: de Beghum van Bophal (ik sta voor de spelling niet in, maar phonetisch komt het daarop neer). Deze dame nu vertoont de eigen-

[p. 363]

aardigheid, dat ze zich absoluut niet vertoont. Niemand heeft het recht, geniet het voorrecht, haar te mogen zien: hare wezenstrekken en al 't overige van haar persoon moeten een duister geheim blijven voor hare tijdgenooten. Welnu - en nu komt het grappige van het voorval - het schijnt dat het protocol eene vergissing heeft begaan. De maatregelen, voorgeschreven voor het bezoek harer Majesteit de onzichtbare Beghum, heeft men, naar het schijnt, in een oogenblik van verstrooidheid, toepasselijk gemaakt op president Fallières, alsof hij ook de zoon van Visjnoe in hoogst eigen persoon was. Het was te laat om daar nog verandering in te brengen, voor een gedeelte althans. En ziedaar hoe het komt dat de Brusselaars hem zoo weinig te zien krijgen... Althans, dit is het loopend gerucht; en ik herhaal, ik geloof niet dat men het letterlijk aan moet nemen...

Maar laat ons terugkeeren tot ons onderwerp. We hebben daareven den president laten uitblazen. Het is echter zeven uur, en tijd dat hij weêr zijn frak aantrekt. Hij doet het. En een half uur nadien geniet hij van de spijzen, op volgend lijstje aangeduid:

Consommé Mireille
Potage Longchamps
Nids de vanneaux à la Demidoff
Saumon Diplomate
Selle de veau Printanière
Côtelettes d'agneau Forestière
Chaud-froid de volailles
Punch Néron
Asperges d'Argenteuil sauce Mousseline
Poulardes de Bruxelles rôties cresson
Langouste à la Parisienne

[p. 364]

 

Pudding à la Vernon

 

Glace Ariane

 

Fruits - Desserts

Waarna hij met een dankbaar hart genieten kan van koning Albert's toost! Hoogstdiplomatisch, deze toost, en dus uiterst voorzichtig. Er is niet eens spraak in van de gemeenschappelijke taal: het Fransch. Wat ons aan Frankrijk bindt? ‘Des relations remplies de cordialité, motivées par des intérêts commerciaux en échange d'idées incessant et la contiguité des territoires’. Men ziet het, de koning is ditmaal lang zoover niet gegaan als te Parijs, waar hij van de gemeenschappelijke literatuur gewaagde... Wat hij verder zegt ter eere van ‘le beau et glorieux pays de France’, zal elke Belg met vreugde beamen.

President Fallières is nog diplomatisch-voorzichtiger dan de koning geweest. Hij heeft niet eens noodig geacht te definiëeren wat hij de ‘aspirations communes’ noemt; en voor wat de voorgewende geestelijke, intellectueele eenheid aangaat, die tusschen België en Frankrijk zou bestaan: daar verkiest president Fallières niet van te reppen; hij houdt het met ‘une conciliation toujours plus grande des intérêts économiques’, aldus getuigend dat, voor de volkeren evenals voor het individu, de leus ‘Je vis de bonne soupe et non de beau langage’, de eerste der eeuwige waarheden is...

En toen dronk men een kopje koffie; en toen dronk men een likeurtje; en toen ging men naar bed... Het was tien uur geworden... En toen ging ook uw correspondent naar huis. Maar hij wilde niet gaan slapen, hij, vóór hij u verslag had gegeven over dezen Eersten Dag; hetgeen hij thans, om half-twee, beëindigt...

N.R.C., 10 Mei 1911.