Verzameld journalistiek werk. Deel 4. Nieuwe Rotterdamsche Courant oktober 1910 - november 1911

[p. 355]

De aankomst

Brussel, 9 Mei.

Dit zal, geachte lezer, geen verslag worden. En gij zult toegeven, dat het dit onmogelijk kan. Een verslag immers eischt, of beter: de lezer eischt van een verslag, dat hij, die er mee gelast wordt, op zijn minst aanwezig geweest zij bij de gebeurtenissen die hij te vertellen heeft. In onzen tijd van impressionisme duldt men alles, behalve leugen. De aera is voorbij, dat een schoone schijn boven eene leelijke waarheid gesteld werd. En ik die, gesard door de omstandigheden, ik die...

Maar ik stel u onmiddellijk gerust: jokken doe ik nooit. En ik doe het allerminst ditmaal, omdat ik het slachtoffer ben van kwaden wil, opzet, dwarsdrijverij. Ik ben het niet alleen: al de correspondenten van buitenlandsche bladen zijn het evenzeer als ik, buiten die aan Fransche couranten verbonden. Toen verleden jaar keizer Wilhelm naar Brussel kwam, hadden wij al wat moeite om ons werk behoorlijk te verrichten. Toen traden Duitsche confraters tusschen, en alles liep goed af, op de onaangenaamheden na, die de politiemaatregelen ons berokkenden. Zoo hadden wij toegang tot het station, op het oogenblik dat de keizerlijke trein binnenreed, al moesten wij ons natuurlijk met de Belgische confraters laten welgevallen, dat men ons in een rij salonwagens opsloot zoolang de vorstelijke personen in 't zicht waren; wij konden echter den stoet in rijtuigen, voor ons bestemd, tot in het paleis volgen; wij hadden toegang tot de ‘Galaoper’; was het stadhuis ons ontzegd, dan waren ons toch plaatsen

[p. 356]

voorbehouden om de Hooge Gasten voorbij te zien rijden als ze er zich heen begaven.... Heden komt de president der Fransche Republiek, de symbolieke vertegenwoordiger der moderne democratie, ons bezoeken. Wij vragen, wij correspondenten der buitenlandsche bladen, de noodige kaarten en uitnoodigingen, ons steeds zeer vriendelijk door het gemeentestuur verstrekt. En wij ontvangen een ‘laisser passer’, dat, naar in de Brusselsche bladen verzekerd wordt, toegang geeft, onder meer, tot het station, - evenals bij het bezoek van den keizer, trouwens. En wat is er nu gebeurd? Lezer, bereid u tot medelijden met uw armen correspondent!...

Toen ik u, vanmiddag twee uur, geseind had, bereidde ik me voor, het perron te bereiken, waar een onbeweeglijke trein de journalisten stond te wachten, opdat ze er, als vogels uit de tropische streken achter groote ruiten opgeborgen, hun plicht zouden kunnen kwijten, van bij bewaakt door een dertigtal goedgedrilde piotten en achter slot gehouden door een keurkorps spoorwegbedienden. Journalisten zijn echter goede jongens: zij verdragen het zelfs dat men ze in korps voor anarchisten houdt, en als men hun maar den mond niet snoert en de ganzeveder niet van tusschen de rozevingeren rukt... Ik verkneukelde er me dus in, in gezelschap der dierbare confrères een half uurtje te gaan zitten stoven op de kussens van een coupé, en wees te dien einde en niet zonder elegantie, de zeskantige kaart die aan een rood en groen lintje mijn knoopsgat versierde, ten teeken dat de gemeenteoverheid mij die vrijheid had gegund, als de man, die mij toegang verleenen moest, een nobel gebaar deed om het mij te beletten. Ik protesteerde natuurlijk, eerst met zoete woorden,

[p. 357]

daarna met klem. Een politiebrigadier kwam tusschen; hij gaf den spoorwegman natuurlijk gelijk. Ik dreigde hem met het stadhuis; hij antwoordde smalend: ‘Ga er heen.’ En, lezer, ik deed het.

Ik had nog een klein kwartier over. Eene godheid was mij genadig en toonde mij, in een zijstraat, een kanariegele auto-taxi. Ik nam het stormenderhand in, reed naar het secretariaat van den burgemeester,... was twee minuten nadien gesticht: mijn ‘laisser passer’ gaf me alleen toegang tot een tribune die voor mij en de confrères in het Park was opgetimmerd: van dáar uit kon ik prachtig zien, hoe president Fallières er sedert zijn tocht in Tunesië eruit zag. En verder was me toegelaten de gelederen van het leger te breken, de paarden der marechaussee bij mijn doorgang in bedwang te houden, en dergelijke heldendaden meer,... die me echter in het uitbrengen van verslag weinig konden baten...

Ik weêr in mijne geelzucht-kleurige auto, en terug naar 't station langs de heimelijke paden die de politie, in hare grootmoedigheid, daartoe had voorbehouden. Gelukkig heb ik mijn vlugheidsdrift aan mijn chauffeur medegedeeld: wij vliegen. Gelukkig eveneens sta ik in zwaarlijvigheid bij president Fallières fel ten achter: ik glibber tusschen lancierspaarden in op gevaar af, ettelijke malen mijn hooge zij en mijne ribbenkast ingedeukt te zien en te gevoelen; en ken de fierheid juist in tijds te komen: over het schoon wit zand komt de goedmoedige president buiten, een beetje pufferig; doet de veeren kriepen en den bak kantelen van het hofrijtuig waar hij in gaat zitten; laat zich welgevallig neêrzijgen op de kussens, achter de vuurroode ruggen der lakeien. De krijgs-

[p. 358]

muzieken blazen eene Marseillaise als razend, waarna ze, als tegenstelling, al het idyllische der Brabançonne naar behooren uitkomen doen. Trommels roffelen, klaroenen schetteren er doorheen, alsof er nog geen herrie genoeg was. Na den koning treden de andere overheden in; het voorafrijdende regiment neemt den draf; de roode koetsiers volgen; in 't voorbij-ijlen lachen de Brusselsche journalisten, die mee mogen gaan, uw onderdanigen dienaar uit.

Gij kunt echter wel denken dat ik mij de vernedering niet goedsmoedig welgevallen laat. Het Spaansche bloed, dat voor een aanzienlijk percent door mijne aderen vloeit, komt in opstand. Weêr spring ik in de auto, die er uitziet als gal en edik, voor wat de gele kleur betreft. Daar mijn bedriegelijk ‘laisser passer’ mij althans toegang geeft tot eene bijzondere tribune van de Warande, zal niemand noch niets mij verder beletten, er gebruik van te maken. En weêr vliegen wij door gangen en stegen, de genadelooze politie ontwijkend, met dit eenige doel voor oogen: aankomen vóor de koninklijk-presidentieele stoet aan die tribune voorbijsnelde.

Lezer: ik heb, wij hebben getriumpheerd: juist braken de klaroenen in nieuw geschal uit, bij het bonzen van kanonschot aan kanonschot, aldus aankondigend dat de roode lakeien aanreden, of als een aëroliet viel ik tusschen de eenigszins verbaasde confrères. En, was ik niet zoo nederig, dan hadde ik mogen uitroepen, eenigszins de woorden verdraaiend van een der allereerste verslaggevers der wereld, Julius Caesar nl., die, gij hebt het niet vergeten, de oorlogscorrespondent was van zijn eigen krijgstochten: ‘Veni, vici, non vidi Praesidentem!’...

Want lezer, ik heb hem gezien, en zonder vergrootglas

[p. 359]

nogal. Joviaal zat hij naast koning Albert, niks gegeneerd, als iemand die in de Tunesische douars wel andere ontmoetingen heeft gedaan, en zonder de minste emotie om de koninklijke equipage dat hem tot voertuig diende. Hij praatte, gemoedelijk, en, naar het uiterlijk voorkwam, zonder te veel meridionale uitbundigheid. En zijn talrijk gevolg, waaronder een kurassier dien ik u aanbeveel als een model van praestantie ziet er even blijmoedig en inschikkelijk uit als hij-zelf....

Dit alles heb ik met kinematografische vlugheid moeten opnemen. Want ik weet niet of mijne citroenzure auto het voorbeeld had gegeven: maar de officieele stoet scheen een record van vlugheid te willen slaan. Of hadden de Fransche gasten misschien honger, dat het koninklijk paleis in zulken draf moest worden bereikt?...

Hoe 't weze: het was heel mooi, hoewèl minder mooi dan onder Wilhelm den tweede. Het was daarentegen veel vlugger. En president Fallières ziet er inderdaad een ‘Lieve Heer’ uit, zooals burgemeester De Vos meer dan eens heeft verzekerd....

N.R.C., 10 Mei 1911.