Verzameld journalistiek werk. Deel 4. Nieuwe Rotterdamsche Courant oktober 1910 - november 1911

[p. 334]

Ontgoocheling

Brussel, 29 April.

Was ik niet zoo zeker van de geestelijke gezondheid van het Vlaamsche volk in 't algemeen, en meer nog van de optimistische veerkracht der Brusselsche gehumeurdheid, ik zou vanmiddag hebben gevreesd dat de gal van duizenden mijner stadsgenooten zich zwart ging kleuren voor een aanzienlijk tijdperk. De gal namelijk der duizenden die om vijf uur, aan het Noorderstation en langs den weg naar het koninklijk paleis, op de terugkomst onzer vorsten en van hunne kinderen, die ze tot Oostende waren tegengereisd, te wachten stonden, heroïsch samengepakt onder het dreigement der Aprilsche luimen, die ons sedert een viertal dagen vergeten doen dat we een paar weken lang om regen vroegen.... Zij stonden, die duizenden, met vreugdevolle verwachting in 't hart: zij gingen de koningin terugzien! Vele vrouwen, uit den werkenden stand vooral; rentenierende burgerluidjes ook, die wachtten op het bevel der politie dat hun achteruit zou doen deinzen, naar de trottoirs toe; wel wat verwonderd dat het bevel zoo lang uitbleef... Hadden zij dan in de krant niet gelezen, dat de koningin nog enkele dagen in Engeland zou blijven? De meesten niet; enkelen wel echter, maar die dachten dat het maar een mop was, of weeral een streek van het ministerie: zij wisten het fijntjes uiteen te doen dat Schollaert voor manifestaties vreesde tegen zijne schoolwet; maar hen nam men niet beet! De terugkomst was voor heden, 5.8 uur, officiëel aangekondigd, en - de koningin zouden zij zien, niettegenstaande de ministers!....

[p. 335]

Helaas, het werd half-zes, het werd zes; er kwam onrust: een spoorwegongeluk? Dat zou er nog aan ontbreken!... In mijne nabijheid wordt eindelijk een politieagent ondervraagd: ‘Wanneer komen ze dan toch? En het antwoord: ‘Weet niet; volgende week misschien...’ Ik verberg het u niet: ik heb wel drie minuten voor het leven van dien politiedienaar gevreesd...

Langzaam, teleurgesteld, is het volk afgedropen. Het was de ontgoocheling. Het werd haast pessimisme. Er liepen zelfs onmiddellijk geruchten, verspreid allicht door dezen die daareven het meest nieuwsgierig waren: het was weer heel erg geworden met de koningin. Natuurlijk! denk eens aan: zoo maar ineens uit de Egyptische zon in den Londenschen mist!... En men sprak zelfs weer het afschuwelijk woord uit, dat, niettegenstaande uitdrukkelijke negatie en de herhaalde verzekering dat Hare Majesteit een ijzeren gestel had, gedurende hare lange ziekte halsstarrig was herhaald geworden: de tering... En de onrust van het volk - toch wel een teeken hoe het van de vorstin houdt! - groeide aan nog, toen het nieuwsje van een Fransch dagblad van mond tot mond ging, natuurlijk naar behooren aangedikt: president Fallières zou vermoedelijk zijn bezoek aan Brussel uitstellen, want het stond vast: tegen negen Mei kon de koningin onmogelijk beter zijn. Tot op de redactie der bladen zelf ging de mare dat de koning, 's morgens om vijf uur aangekomen, reeds in den namiddag met de meeste geheimzinnigheid naar Londen terugvertrokken was. Het moest dus wel heel erg zijn.

Ik heb natuurlijk inlichtingen genomen, en deze zijn: op het oogenblik dat ik dit schrijf, zit koning Albert sedert meer dan drie uur al in gesprek met minister Schol-

[p. 336]

laert, en ik verwed er den nagel van mijn linker-pink op, dat het over de schoolwet is. Dinsdag immers herneemt de Kamer weer hare werkzaamheden. Wie weet wat minister Schollaert dien dag te wachten staat! Zoodat van dit gesprek met den koning veel afhangen kan, en het gerucht, als zou de regeering op de terugkomst van den vorst aangedrongen hebben, niettegenstaande de ongesteldheid der koningin, misschien niet zonder grond is.

Verder verneem ik dat nog geen woord tusschen België en Frankrijk over een eventueel uitstel van president Fallières' reis gewisseld werd; er zou dus iets heel bijzonders moeten gebeuren, om te beletten dat de moedige grijsaard, die, voor enkele dagen nog, onder den witten hoed van den ontdekkingsreiziger, tot bescherming van de zilveren kuif die zijn trots uitmaakt, de Tunesiaansche zon trotseerde, te Brussel kennis zou komen maken met deze traditioneele en nationale regenvlaag. Gelukkig mag de president der Republiek het veldmaarschalks-staafje van keizer Wilhelm vervangen door een demokratische paraplu, familiewapen van alle Belgen, Walen als Vlamingen...

En om op de koningin terug te komen: reeds ontving men de meest-geruststellende telegrammen: die ontsteking in het oor is zoo erg niet, en het is te verwachten dat over een dag of drie-vier koning Albert het koninginnetje terug gaat halen.

En dan zal de Brusselsche bevolking hare ontgoocheling van heden wel vergeten zijn!

N.R.C., 1 Mei 1911.