Verzameld journalistiek werk. Deel 4. Nieuwe Rotterdamsche Courant oktober 1910 - november 1911

[p. 329]

Bezoeken

Brussel, 28 April.

Op het oogenblik, dat ge deze regelen zult lezen, - om als begin een gemakkelijk cliché te gebruiken, - zullen de Belgische vorsten hunne goede stad Brussel na een lange afwezigheid weer binnengereden zijn. Na een heelen tijd vertoefd te hebben in Egypte, dat trouwens iets als een Belgische kolonie is sedert Belgische kapitalen er de weeldestad Heliopolis hebben doen verrijzen, onder de schaduw der pyramiden, die nu al een eeuw langer dan Napoleon beweerde op het menschdom neerzien; na enkele uren oponthoud te Marseille, waar koning Albert de Cannebière heeft willen verbluffen met den eersten grijzen flambard die hem ooit tot hoofdtooisel diende; na eindelijk dezen middag het noenmaal te hebben gebruikt bij den koning van Engeland - men doet maar goed, op reis, in de eerste huizen af te stappen, - zullen ze langs Oostende opnieuw hunne hoofdstad bereiken; hunne kinderen, die onder de schoonste van het land zijn, mogen omhelzen; ontvangen worden door eene opgetogen bevolking, die sedert enkele dagen al in de weer is om haar geliefde vorsten te ontvangen zonder plichtpleging, maar met Brabantsche gulheid en de innige genegenheid die geen enkel regeerder ooit in den lande mocht ondervinden en die inderdaad verwondert bij een volk dat gewoonlijk alle gezag verafschuwt, gedrenkt als het is met een geest van vrijheid en verweer, zoo niet van opstand. En de ontvangst zal des te guller zijn, ik zei haast des te meer dankbaar, daar de goede mare den terugkeer der koningin vooruit is geloopen:

[p. 330]

niet alleen is ze thans geheel weer beter, gezuiverd van alle ziekte-mogelijkheid, gelijk het dikwijls gebeurt na lang krank zijn, maar zij brengt aan ons volk, waar ze minder de vorstin als het troetelkind van is, eene blijde belofte mee, die haar dichter nog bindt aan het hart der Belgische moeders. Van nu af aan loopt de blijde koorts die, nu haast vijf jaar geleden, de geboorte van prinses Marie José verbeidde. Ik was toen in Oostende, waar de koninklijke familie verbleef. De directie der Kurzaal had een groot kinderbal laten aankondigen voor den dag, dat het vorstenhuis zich zou hebben ‘verrijkt’ gelijk men in Vlaanderen zegt. En ik herinner me hoe iederen ochtend, al heel vroeg, een massa goddelijke-schoone kinderen - en ze zijn talrijk in de season aan ons strand! - zich verdrong om het kastje aan den muur der Kurzaal, waar het goede nieuws moest worden aangekondigd, en hoe die jonge kelen jubelden, toen het was gebeurd... Wanneer zal dit nu weer gebeuren? vraagt men zich af in de gezinnen; en dezelfde koorts van toen doet de harten kloppen...

Dat de koning voor eene taak terugkomt, die minder aangenaam is dan de dankbare hulde van gansch het volk, valt niet tegen te spreken. Zijne vacantie-uren zullen wel vaak, vrees ik, gestoord zijn geworden door kommervolle oogenblikken.

Het gaat niet goed met de Belgische politiek; het wil maar niet vlot loopen met de schoolwet. Blijkt het, uit de houding van vele katholieken, dat de regeering niet ongenegen is gedurende de eventueele bespreking grondige wijzigingen te aanvaarden in zake jaarwedde der onderwijzers en toepassing van het schoolbon-beginsel, in de houding der oppositie-partijen is geen verandering gekomen;

[p. 331]

en, is het thans zoo goed als zeker, dat het ontwerp-Schollaert niet zal worden ingetrokken: dat liberalen als socialisten niet bereid zijn zich toegeeflijk te toonen en de discussie te aanvaarden, staat ten minste even vast. Daar zulke toestand geen oplossing laat voorzien, dan eene door middel van geweld, zou het kunnen gebeuren, dat de regeering, steunend op den kwaden wil der linkerzijde, die den parlementairen arbeid onmogelijk maakt, aan den koning de ontbinding der Kamers voorstelt. Is de rechterzijde echter dan zoo zeker, bij dit waagstuk haar meerderheid niet in te schieten?... Hoe het weze: koning Albert komt op een oogenblik terug, dat het weinig aangenaam moet zijn zich koning te weten.

Laat ons hopen, dat hij eenige vergoeding vindt in de bezoeken die hem en ons vaderland te wachten staan. Want, al is de expositie ruim een jaar gesloten; blijft er niets van over dan het symbolische geraamte der feestzaal; worden de tentoonstellingsterreinen volgende week in loten verdeeld en te koop aangeboden - binnen korten tijd moet daar een geheel nieuwe wijk verrijzen en reeds zijn de plattegronden klaar voor de scholen die er moeten komen -: de expositie-atmospheer, hoewel verdund, is te Brussel nog niet geheel in het ijle vergaan; nog steeds ontvangen we vorsten, of wat als staatshoofd vorsten vervangen moet; het goede voorbeeld, door den Duitschen keizer gegeven, wordt binnen tien dagen door den president der Fransche Republiek en over een paar maanden door koningin Wilhelmina gevolgd; misschien, en waarschijnlijk zelfs, komen vertegenwoordigers van den koning van Engeland en van den keizer van Oostenrijk het bezoek beantwoorden, dat Albert en Elisabeth aan deze landen brachten;

[p. 332]

en... de rechtervleugel van het Paleis der Koninklijke Plaats zal nog dikwijls een vreemde vlag laten wapperen ten teeken dat een hooge gast hem bewoont; nog dikwijls zal in de marmeren eetplaats officieel gespeecht worden; nog dikwijls zullen de danseresjes uit den Muntschouwburg op een raout van het stadhuis ‘tableaux vivants’ verbeelden; en talrijke decoraties zullen nog het knoopsgat der journalisten van de Brusselsche pers komen te versieren.

Eerste gast - de 8ste Mei al! - is de heer Fallières. Deze ‘lieve heer’, gelijk de burgemeester van Antwerpen zeggen zou, is in de laatste weken een dikke vriend geworden - dik in alle mogelijke zinnen - van een aantal Belgen; hij is bijzonder populair ten onzent, en velen spreken over hem gelijk ze zouden spreken over dezen of genen Parijschen acteur of komiekzanger, die ze talrijke uren aangenaam bezig zou hebben gehouden. Wijt dit nu vooral niet aan verdubbelde Franschdolheid: de allerdikste van 's heeren Fallières' Belgische vrienden zijn overtuigd Vlaamschgezind. Maar de heer Fallières is voor dezen zóó vriendelijk geweest, enkele weken geleden, dat...

Ge moet weten dat, altijd sedert de tentoonstelling, eene aandoenlijke verkleefdheid de gemeenteoverheden en -raadsleden onzer groote steden aan de officieele staatsvertegenwoordigers der naburige landen kluistert. Die vertegenwoordigers zijn verleden jaar naar Brussel gekomen. Onze gemeenteraadsleden van Brussel, Antwerpen, Gent en Luik zijn natuurlijk zoo beleefd geweest, dit bezoek terug te gaan brengen, althans naar Londen en nu onlangs naar Parijs. En het is op die laatste reis, dat ze de gulle vriendelijkheid van president Fallières hebben leeren appreciëeren, eene gulheid waarbij ze niet wilden

[p. 333]

ten achter blijven. En zoo komt het dat gezel Anseele, wethouder te Gent, den president der Fransche Republiek weldra ‘mon cher collègue’ noemde, en burgemeester De Vos hem behandelde met de gemoedelijkheid, die hij tegenover den minsten klerk van het Antwerpsche stadhuis pleegt aan te wenden.

En ziedaar waarom president Fallières in België mag rekenen op eene ontvangst, waar alle stijfheid uit gebannen zal zijn...

* _* *

28 April, 7 uur 's avonds. - Op het uur, dat ik dezen brief schrijf, verneem ik, dat de koningin in Engeland terug wordt gehouden door eene ontsteking in het oor. De koning zal alleen naar België reizen, en waarschijnlijk in den ochtend reeds te Brussel aankomen. Koningin Elisabeth zal eerst binnen enkele dagen terugkeeren. Vermoedelijk wordt de betooging ter eere onzer vorsten tot op dien datum uitgesteld.

N.R.C., 29 April 1911.