Verzameld journalistiek werk. Deel 4. Nieuwe Rotterdamsche Courant oktober 1910 - november 1911

[p. 327]

Om een broche

Brussel, 25 April.

Terwijl de ‘Molière’, die tempel der operette, weer eens la Fille de Madame Angot ten tooneele bracht, hebben de Brusselsche dames de la halle een klucht opgevoerd, zoo kostelijk dat bij deze werkelijk gebeurde geschiedenis de stoutste fantasie een zoutelooze mop gelijkt.

Bij het bezoek van het Duitsche keizerspaar hadden de bloemenverkoopende feeën, die sedert onheugelijke tijden hun zetels op de Groote Markt hebben opgeslagen, het delicate plan opgevat om aan de keizerin een bloemenhulde aan te bieden. Zij kozen daartoe uit hun midden een tweetal. Hoe deze candidatuur opgemaakt is? Ik weet het niet, waarschijnlijk zullen het wel de twee geweest zijn die het meest ‘fortes en gueule’ en ‘pas bégueules’ (o, heelemaal niet) waren. Daar echter volgens een beproefde spreuk het aangename met het nuttige vereenigd behoort te worden, hadden deze dames, voorziende dat hun geschenk door H.M. wel met een contra-beleefdheidje gereciproceerd zou worden, van te voren besloten dat indien dit reciproceeren een tastbaren vorm aannam, men ingeval van specie deze op communistische wijze zou verdeelen, ingeval het een of ander voorwerp was dit bij opbod te verkoopen. De beminnelijke vorstin, die, onder ons gezegd, wel een beetje geschrokken zal zijn van die gebaarde bloemen-dames, gaf aan deze beiden een keurige broche ten geschenke, versierd met den onontbeerlijken Rijksadelaar. Deze heerlijkheden wekten echter zoo de afgunst op van de overige collega's, dat solidariteit en afspraak plotseling ijdele klanken

[p. 328]

werden, de dames hun mouwen opstroopten en elkaar op geduchte wijze in de haren vlogen. Nadat dit zonder veel bloedvergieten was afgeloopen, werd besloten het pleit op meer wettelijke wijze te doen beslissen en zag de rechter zich voor de vraag gesteld. Terwijl deze wetsgeleerde zich het hoofd brak over dit twistpunt, dat een Salomo waardig zou zijn geweest, mengde zich de gebruikelijke wijsneuzige deurwaarder in de zaak, die op hoogst pedante en ongepaste wijze in een zijner ontelbare en ellenlange in juridische dieventaal opgestelde memories, mededeelde dat de beroemde broches weliswaar wegens hun hoogen komaf een zekere waarde hadden, maar hun handelswaarde miniem was. Ga je gang! Een keizerlijk cadeau is dus tegenwoordig ook al surrogaat-werk! Dan waren de vorsten in den ouden tijd toch royaler. Bij deze verpletterende mededeeling van den zakelijken deurwaarder bekoelde de drift der dames wel, maar het recht moest nu eenmaal zijn loop hebben en na veel gepraat en geschrijf, na onderzoek, eedsaflegging en confrontatie, heeft de rechter besloten dat de twee hoofdpersonen, die met doodonschuldige gezichten beweerden van geen afspraak te weten, de broches mogen behouden. Juristen en andere deskundigen verklaren echter, dat de zaak nu pas beginnen gaat. De guerre des broches belooft een gigantenstrijd te worden.

N.R.C., 26 April 1911.