Verzameld journalistiek werk. Deel 3. Nieuwe Rotterdamsche Courant maart 1909 - september 1910

[p. 21]

Peter Benoit-Concert

Brussel, 5 April.

Stampvol eene zaal, waar vierduizend toehoorders gemakkelijk plaats kunnen vinden; op de eerste rij, minister Helleputte en mevrouw Helleputte; het puik van de Vlaamsche letterkunde; al wie naam heeft in ons Vlaamsch wereldje, ook buiten Brussel; ook leden der Hollandsche kolonie, o.a. de voorzitter der Nederlandsche Kamer van koophandel, de heer de Stoppelaer; de schilder Courtens; prof. Hector Denis, onze groote economist; mevrouw.... Maar het lijstje werd werkelijk te lang, zoo ik al de bekende personaliteiten ging noemen; waar ik het kort kan maken door de eenvoudige vermelding: een triumph voor de Vlaamsche muziek.

Ik ben er anders geen voorstander van, de zegeklok te luiden per fas et nefas; ik vind het meestal stuitend eene overwinning op kunstgebied te gebruiken ten bate van eene, zij het dan ook nobele, gedachte, die met kunst, of beter met een bepaald kunstwerk, niets te maken heeft. Dat de Vlaamsche Beweging, of sommige vertegenwoordigers ervan alleen dán een kunstenaar gaan loven, als zijne beroemdheid bij weerkaatsing op bedoelde leiders een afglans werpt, weten sommige Vlaamsche schrijvers maar al te goed, die bespot werden in Vlaanderen zoolang ze niet in Holland naar hun juiste waarde werden geschat. Het scheppen van een kunstwerk heeft overigens meestal niet te maken met eene politieke of oeconomische overtuiging. En Benoit's kinderkantate ‘De Wereld in’, die gisteren door twaalfhonderd kinderen gezongen werd, is niet

[p. 22]

uitsluitend schoon, omdat haar dichter een flamingant was.

Ik spreek dus geenszins van ‘een triumph voor de Vlaamsche muziek’ met het oog op de Vlaamsche Beweging, gelijk sommigen in de zaal zeker deden. Ik heb zelfs de overtuiging dat twee-derden der aanwezigen van gisteren niet tot het flamingantisme bekeerd zullen zijn geworden door het hooren van Benoit's muziek. Maar ik spreek van triumph, omdat er niets zoo moeilijk is dan menschen uit de hoofdstad naar Vlaamsche kunst te doen luisteren. Vlaamsche schilderkunst: dat gaat nog. Maar Vlaamsche poëzie, en zelfs Vlaamsche muziek: horror!

De Vlaamsche muziek heeft nu gisteren getriumfeerd, en dat is een heel voorval! Een heele namiddag zang hooren in Nederlandsche taal, in de straattaal, en dan nog geestdriftig toejuichen: dat is een overwinning, waarmede de Vlaamsche kunst weer een mooien dienst aan de Vlaamsche Beweging bewijst....

Het was dan ook in de puntjes verzorgd: de heeren Clauwaert en Hoste Jr., die de Atlas'sen waren welke den last der voorbereiding op zich hadden genomen, verdienen zeer gelukgewenscht te worden. En ook de uitvoerenden: Mevrouw Gabrielle Wybauw-de Tilleux, van de Lyrische Opera te Antwerpen, die steeds maar als zangeres vooruitgaat, en uitmuntend een viertal liederen van Benoit voordroeg; de steeds prachtige, onverzwakte Henry Fontaine met ‘Artevelde's Geest’ uit ‘De Schelde’ en het heerlijke ‘Mijn Moederspraak’; de heer Wilford, die een drietal klavierstukken van den meester heel goed speelde, al ging in de al te groote hall veel verloren aan fijnheid en nobele gratie; en niet het minst de jonge Karel Candael, die

[p. 23]

een, nogal schraal en weinig beschaafd orkest, en eindelijk de kinderkantate in het zweet zijns aanschijns bestuurde: een taak, die hij op het allerlaatste oogenblik uit de handen van den heer Aug. de Boeck had overgenomen, en wien des te grooter eer toekomt om wat hij met het volksfeest uit de ‘Pacificatie van Gent’ en met het openingsstuk van ‘Charlotte Corday’ bereikte, maar vooral met het onvolprezen-frissche, het reine, het lyrischblijde en gevoels-zuivere meesterstuk, dat ‘de Wereld in’ heet.

Een feest dat meetelt; een overwinning, ik herhaal het, die voor de Vlaamsche kunst te Brussel het beste hopen laat.

N.R.C., 6 April 1909.