Vader Tack exit
Onze correspondent te Brussel schrijft:
Wij hebben daar straks een kleine verrassing gehad, die haast een teleurstelling was: de oude heer Tack - hij is om de 90 jaar oud -, de deken onzer ministers van state en onzer kamerleden, ‘papa Tack’ gelijk hij kinderlijk en tevens beschermend door ieder genoemd werd; de geëerbiedigde en beminde collega, ziek sedert enkele maanden, heeft eene daad van zelfopoffering gedaan, die hem heel wat moed en heel wat abnegatie moet hebben gekost: liever dan aan zijne partij eene stem te doen verliezen, treedt hij, na meer dan vijftig jaar kamerlidmaatschap, af, om plaats te maken voor een meneer Busschaert die, beter te poote, hem profijtelijk vervangen zal.
Eene teleurstelling. Al waren wij nu aan zijne afwezigheid reeds half gewoon, het is niet zonder leedwezen dat wij er aan denken hoe wij hem niet meer zullen verschijnen zien in deze zittingszaal; altijd éen der eersten en nooit afwezig; tegen de democratische ongemanierde gewoonten van heden in, steeds in ouderwets-deftige gekleede jas en witte das; aantrantelend op zijne kromme beenen, in korte pasjes, naar zijne plaats toe, waar zijn volle romp in zakte, en daar hij weldra, 't grijze, groote, geschoren gelaat in de tengere grijsaardshand gezonken, indutte voor het middagslaapje dat het felste rumoer niet storen mocht, tenzij er moest gestemd worden.
Een echte ‘bon-papa’ van die groote familie, goedig en opgewekt, - die echter een duchtig strijder was geweest in de katholieke rangen, en die zich nu en dan nog
Auteursrechtelijk beschermd