Verzameld journalistiek werk. Deel 1. Nieuwe Rotterdamsche Courant juli 1906 - juni 1907

[p. 12]

De ‘grande entente’

Brussel, 19 Juli.

In de laatste algemeene vergadering der ‘Fédération des Avocats’, onlangs gehouden, heeft mr. Léon Hennebicq, uit Brussel, andermaal de door Eugène Baie voorgestelde ‘Entente hollando-belge’, de toenadering tusschen Nederland en België behandeld. Zelf een medewerker des heeren Baie in het boek, dat deze aan de vraag heeft gewijd, vurig advocaat der zg. ‘grande entente’ (groote overeenkomst), heeft hij nogmaals gepleit ten voordeele van de afschaffing der grenzen, en van een aanvallend en verwerend bondgenootschap.

Dat niet alle aanwezigen het met den heer Hennebicq eens waren, en velen het hielden met wat hij de ‘petite entente’ noemt, die trapsgewijze toenadering bedoelt op bepaalde punten, als tol-, post- en spoorwegtarieven, rechtsvordering en uitvoering der vonnissen - hetgeen al niet zoo heel eenvoudig zou gaan -, leert ons het verslag over die vergadering, gepubliceerd door mr. Hector le Bon in het Rechtskundig Tijdschrift voor Vlaamsch België.

Zoo niet officieel, dan toch officieus orgaan van den ‘Bond der Vlaamsche Rechtsgeleerden’ en van de onderscheiden ‘Vlaamsche Conferenties’, pleitgenootschappen, waar niet alleen Vlaamschgezinde advokaten deel van uitmaken, maar waar, door nood gedwongen, ook niet-Vlaamsch-genegenen zich oefenen gaan, - vertegenwoordigt het Rechtskundig Tijdschrift nagenoeg de gemiddelde meening der rechtsgeleerden van het Vlaamsche land, en is zijn oordeel

[p. 13]

niet zonder gewicht.

Waar het dus, bij monde van Mr. Le Bon, verklaart te hechten aan ‘practische verstandhouding’ tegenover ‘sentimenteele theorie’, en zich met de Hollanders te rangschikken langs éene zijde, ‘terwijl aan den kant der “grande entente” staan.... de Belgen - ofschoon wij dit nog nergens te bespeuren kregen, ten ware men hier bedoelde “l'âme belge”, eene kurkenziel ergens in Brussel ontdekt’ - daar kan dit bewijzen dat noch Vlaanderen, noch Wallonië naar die ‘groote toenadering’ smachten - op het jongste Waalsch congres werd de ‘convention Hollando-belge’ vrij onzacht van de hand gewezen -, maar dat ze een wat ver gedreven droom is van enkele menschen die, tuk op imperialisme allicht, van eene meer dan verdubbelde krijgsmacht meer buitenlandschen eerbied voor koloniale bezittingen in spe verwachten. Wat Holland er echter aan hebben zou?...

Wij Vlamingen hebben meer dan ooit verstandelijke gemeenschap met de Hollanders noodig, nu vooral, nu het er om gaat de vernederlandsching der Gentsche Staatsuniversiteit te verwezenlijken. ‘Tot het merg doorweekt met Fransche saus en verstooten van heel den verstandelijken omvang van Noord-Nederland’, - om weer met mr. Le Bon te spreken, die minder overdrijft dan men zou denken, - moet al ons verlangen, het verlangen van een ‘verminkt volk’, gaan naar wie ons een zelfstandig denken leeren kan, en een zelfstandig leven terug geven. Gaat zulke toenadering echter zonder wederzijdsch vertrouwen, en verliezen we dat vertrouwen niet, als we meeloopen met wie zoet-glimlachend voorstellen doen, waar wij, heel zeker, veel voordeel bij hebben kunnen, maar waar Holland

[p. 14]

niets dan bij te verliezen heeft?

‘Timeo Danaos et dona ferentes’, zei me onlangs iemand die, leider der nieuwere Vlaamschgezinden, beter dan wie de zaken doorzien kan. En inderdaad, waar de heer Hennebicq en zijne vrienden ons, Vlamingen, zulk geschenk beloven, hebben wij, gesteld dat ze hunne belofte houden kunnen, geen reden tot rechtmatige vrees?

N.R.C., 21 Juli 1906.