Verzameld werk. Deel 8. Het dagelijksch brood II. Dagboeken en brieven over den oorlog 1914-1918

[p. 718]

20 Januari.

Brussel heeft sedert twee dagen een hoogen gast. Niemand minder dan een koning vertoeft binnen onze muren. En dan nog een koning die, zonder in gewonen tijd hoog aanzien te genieten omdat hij in suzereine schaduw staat, thans wel van hem spreken doet; de koning namelijk van Beieren. Hij is gisteren aangekomen, en, al was zijn bezoek er geen officieel aan de hoofdstad van België, een incognito-reisje kon het niet worden genoemd, vermits, behalve 't feit dat iedereen heel goed wist wie hij was, een Duitsche eerewacht voor hem was ingesteld, politiemaatregelen getroffen waren overal waar hij voorbij trekken zou, en hem geen der Brusselsche merkwaardigheden, in de voor vorsten gebruikelijke volgorde, en met den spoed die hierin eveneens gebruikelijk is, gespaard bleef. De koning is in auto, gevolgd door een sleep van andere auto's, van 't één eind der stad naar het andere getuft. Op den Boulevard heeft hij een beetje willen loopen (misschien ten bewijze van het niet-officieele) en heeft het gedaan tusschen een strikte dubbele haag soldaten en onder voegelijke escorte. Dat geleide is onder mijne oogen gephotografeerd geworden vóór den ingang van het Astoria-hotel, waar zijne majesteit was afgestapt. Daar is dus wel eenig vertoon geweest; ongetwijfeld was er iets gaande; wie wilde (en al wou hij het niet) kon merken dat wij een koning te gast hadden, en voor de bij nature nieuwsgierige Brusselaars kon dat een buitenkansje worden. Want, nietwaar, aan ontspanning zijn wij niet verwend geworden, deze laatste tijden...

Hewel, de Brusselaar heeft niets gemerkt. De Brus-

[p. 719]

selaar, die bij vorige koninklijke bezoeken, opgewonden, heelder dagen buitenshuis doorbracht, heeft ditmaal niets gezien. Deze koning ging voorbij: de Brusselaar óók, of hij ineens koningblind geworden was. Er was zelfs niet de gewone, zoo goed verklaarbare nieuwsgierigheid, die zelfs mindere gevallen wakker houden: de koning van Beieren is er van gespeend gebleven, - meer dan de geringste soldaat, die gekwetst van den Yser komt, of er zingend heentrekt. Ik weet waarlijk niet aan wat deze onverschilligheid toe te schrijven, maar zelfs de Duitschers scheen ze op te vallen, en het kan niet anders of de koning-zelf zal ze hebben gevoeld.

Bij deze negatieve manifestatie is het trouwens gebleven: niet meer uiterlijke teekenen van vijandschap dan van geestdrift. Het is of de openbare meening overeengekomen was op de formule: de Brusselsche straat is er voor den koning van Beieren als voor iedereen, en ik ben toch niet gedwongen iedereen te zien en te kennen, die over de Brusselsche straat loopt.

Veel meer zal trouwens de koning wel niet hebben verwacht. Eerder misschien minder. Zoodat hij per slot niet klagen zal. Ook de Brusselaar klaagt niet. Het is dan maar, of wij geen koninklijk bezoek ontvangen hadden...