Verzameld werk. Deel 8. Het dagelijksch brood II. Dagboeken en brieven over den oorlog 1914-1918

1 Februari.

Vier dagen van een angst en een drukte die, bij schijnbare blijmoedigheid, geen leniging hebben ondervonden dan in de verzekering, vanwege den dokter, dat, zoo alles verder verliep zooals het zich thans voordoet, gevreesde heelkundige bewerking achterwege zou kunnen blijven.

Het is de verlossing niet van de ompramende snoeren om hart, om keel, om hoofd; maar het is al een zekere ontspanning, die de herinnering toelaat, dat wij ook in oorlogstijd zijn. Terwijl mijn zieke slaapt, neem ik, eigenlijk lusteloos, maar met het besef dat ik mij immers op de hoogte heb te houden, de bladen, die opgestapeld op mijn werktafel liggen. En 't eerst waar mijn oogen op vallen: wij moeten zorgen voor koepokinenting bij de kinderen, voor herinenting bij volwassenen, want het is hoogst noodig! En dan: pas op voor de vlooien! En dan: burgerfamilies zijn behekst door luizen-invasie, sedert de dames zich bezighouden met de arme lui!...

Ik ontsnap aan de viezigheden alleen, door 't lezen van het nieuws, dat eindelijk een afdoend middel zou zijn gevonden om de broodkwestie eens voor altijd te

[p. 309]

regelen: slechts één soort brood voor iedereen, en niet meer, voorloopig, dan twee-honderd-vijftig gram per hoofd. Theoretisch was het vroeger ook al zoo. Maar niet in de praktijk, die op de nieuwgetroffen strenge maatregelen moest wachten.

Andere strenge maatregelen: wie, onder de geholpen behoeftigen, nog betrapt wordt in een kinema, krijgt van het voedingscomité geen soep meer. Dat comité heeft trouwens genoeg bedrog ondervonden, om zich van alle mogelijke voorzorgen te voorzien.

Zoo wordt geen hulp meer verleend dan op vertoon van een identificatieboekje, dat door het armbestuur van elke gemeente wordt afgeleverd, en wordt voortaan ten strengste geageerd tegen geschacher in de uitgedeelde kleederen.

Want dit was zoowaar een bloeiende handelstak geworden...