Verzameld werk. Deel 3. Verhalen en parabelen

[p. 939]

Minnelied
(door K. van de Woestijne)

Ende in mijnen hertegrondt,
Daar singhet het vogelken inne
Der minne, soete minne...

... En, lijze golvend door de zoele warmte der zale, ruischen de tonen van luit en lippen...

Dáár op het blauw-pannen kussen vóór den hoogen troonzetel, het haar goudblond, op den rug, de oogen als 's hemels azuur zoo blauw, en de leden tenger in het pagepak, dáár zit hij, den zanger schoon, en zingt, en tokkelt de snaren, en lijze, golvend door de zoele warmte der zale, ruischen de tonen van luit en lippen:

Ende in mijnen hertegrondt...

Zij, de bruine Siegelinde, blank van vel en zwart van oogen, het lijf, slank en fijn, in het zilveren sluit-kleed gespannen, dáár ter trone zit, starend vóór zich, voorover gebogen, luisterend naar zang en getokkel, die van het kussen stijgen, lijze golvend door de zoele warmte der zale, ruischend van luit en lippen:

Daar singhet het vogelken inne...

[p. 940]

En in dat heimvolle halfduister, dat zoete halfduister, ziet hij op, die zanger schoon, naar haar, die bruine Siegelinde... en vluchtig hunne blikken elkander ontmoeten... En dan de stemme trilt, en ook het getokkel wordt sterker, machtiger; en schooner nog de tonen zijn, lijze golvend door de zoele warmte der zale, ruischend van luit en lippen:

Der minne, soete minne...

En onbewust bijna, als een hemelsch beeld rijst zij op uit den zetel, en buigt zich voorover... En, de warme nadering gevoelend, sluit hij de oogen, die zanger schoon, en, siddrend van liefde, op den steern ontvangt hij den kus van haar, die bruine Siegelinde...

... Stervend, lijze golvend door de zoele warmte der zale, ruischen de tonen van luit en lippen:

Ende in mijnen hertegrondt,
Daar singhet het vogelken inne...
Der minne, soete minne...