Verzameld werk. Deel 1. Lyrische poëzie

(1948)–Karel van de Woestijne– rechtenstatus



[pagina 17]
Verzen eener liefde
[pagina 19]
'k Ben eenzaam droef 'k Ben eenzaam-droef, in 't geel-teêr avond-dalen... Door 't open venster hoor 'k den donzen val van klamme bloemen in krystallen schale... - En 'k weet niet of ik haar beminnen zal, in 't stil en licht bewegen harer leden, en hare goedheid in mijn vreemd bestaan... 'k Ben droef, en 'k hoor haar stille voeten gaan, en haar zacht neuren, in den tuin, beneden.
[pagina 20]
Wie weet en zal mijn liefde in u niet dalen, kind Wie weet en zal mijn liefde in u niet dalen, kind, vreemd, kalm, en simpel-teêr als de' avond om de graven... Want wie, die in gelatenheid zijn tocht begint, wie weet de vrouw die langs de baan zijn lip zal laven met blijde vruchte' en vredig-milde liefde-gaven? Want zie, ik denk aan u, al zijt ge vreemd me, al staat ge, simpel-teêr, kalm in mijn geest te leven, met stillen aêm waarin géen liefde-schroom komt beven, en zonder éen gebaar dat naar míjn leven gaat: ik denk aan uw grijs oog, zacht in uw wit gelaat.
[pagina 21]
Hoe zal mijn woord uw stil bewegen streelen Hoe zal mijn woord uw stil bewegen streelen, mijn torve mond uw zacht-streelende daên?... - Op de effen lente-Leie zie 'k, blad-weemlend, gaan 't verduisterd even-beeld van roerelooze abeelen om 't matte wit en eêle geel der vele water-leel'en die, bij 't gewieg van tragen avond, kallem staan en teêr-aan neigen in het zilver-stil getaan van schuine zonne-glanze' in bevend schaaûwe-spelen... - Hoe zal 'k uw leden streelen, ik die treurig ben en, vreezend, in mijn leven slechts de liefde ken voor mijn vreemd eigen-beeld, weêrkaatst in moe dood water; ('t beeld der abeelen speelt in 't zilver-gele water) - hoe smaakt mijn torve mond den wrangen, armen waan dat zijne liefde om uw stil wezen kunne gaan?...
[pagina 22]
Gij zijt de goede vrouw Gij zijt de goede vrouw ten drempel mijner dood, - gij die me uw oogen als een zomer-nacht ontsloot vol wondre lichten en vol rust'ge duisterheden; gij die me uw leden als de rijkste herfsten bracht, en, schooner dan een schemering, de zéekre kracht van vredig leven en zich goed bemind te weten. Want gij, die weet hoe iedre vreugde tanen moet, gij mínt me; - en 'lijk een god de dood der zon begroet met stille liefde, al heeft hij vreugde-vol geschapen die zon: zoo mint ge in mij wat ge in u-zelf voelt slapen en dat in mij voor eeuw'gen slaap moe de oogen sloot, - ons moede liefde, o vrouw, ten drempel mijner dood.
[pagina 23]
Kom, laat ons gaan door 't land der herfsten Kom, laat ons gaan door 't land der herfsten... Ooft-beladen glooit, in haar vruchten-rust, naar 't laatste dage-rood, glooit de Aarde, in 't plooiën-kleed der goud-zwaar' herfstgewaden, moede als een moeder is van voede' en van verzaden, zóo, moede en blijde, in de armen van den dood, - in de open armen van den dood, zoet als de haven, waar zware tochten zich aan hope komen laven; in de open haven, zalig als een moeder-schoot... Kom, laat ons gaan door 't land der herfsten... Zomer-dagen laaiën hun laatsten brand van zwaar gebroei... - o Kind dat vóor mijn weze' uw wijze liefde hebt gedragen, en al de sterren weet die we in veel nachten zagen, en de' adem van den Tijd door de' adem van den wind: zomer laait uit nu, kind, in 't staêge licht-vervagen; de aard laat de barens-daad in vlije rust vertragen, en 'k voel dat de eeuwigheid in deze' avond begint... We zullen gaan door 't land der herfsten, en, verloren in herfstige eenzaamheid, zal ons véel vrede zijn. Zie, de avond graaft in de aard zijn laatste zonne-voren; en wij, - ons liefde werd in wétens-ernst geboren, - 't geweten van den herfst zal om ons leden zijn... Ons liefde is moe van lam gezeur en mooie logen... We gaan door 't land van herfst, - o, sluit uw lévende oogen, - we gaan ten zoeten dood in 't kallem aard-gedein.
[pagina 24]
Herinneringen zingen, kind Herinneringen zingen, kind, uw wit gelaat, en 't zoet verhaal van úwe dage' en míjne dagen die vredig in ons leve' als stille tuinen lagen in 't teêre licht van late schemering gebaad, wijl d'hemel is om tuine-groen een stil gewaad van trage, kalme schaaûwen, en de boomen dragen een laatste vogel-stem van lang-verglooiënd klagen dat kwijnt en weêre wast en weêre kwijnen gaat... Thans, o mijn kind, en leeft geen lied om ons, en leven geen vrede-dage' als stille tuinen om ons heen; geen scheemring bleef om ons veréenden droom geweven, en dróeve schaaûwen schuive' om ons gescheíden leên... En in den nacht zie 'k, laatste troost, alleen nog beven de matheid van uw wit gelaat, in stil geween.
[pagina 25]
Thans is het uur dat schaauwen neigen Thans is het uur dat schaaûwen neigen, en de avond, als een teeder lied, om huize' en zielen zacht komt zijgen, en moede durend, stil vervliet in de open schoot van 't schemer-zwijgen... Thans is in al de zielen vreê, en dank-gebed in al de huizen; en zelfs wie wránge dagen leê voelt in zijn wezen kalmte suizen als een slaap-zware zomer-zee... - o Pijn van hér-doorleefde pijnen... Alleen voor óns is vrede niet, o mijn vér kind, in 't drage deinen van 't kallem-durend avond-lied over de dankende avond-pleinen.

Vorige Volgende

Verzen eener liefde