Een bundeltje lyrische gedichten

[p. 13]

Het doodsverlangen

Het verlangen naar den dood is bij onzen dichter geen opgeschroefde levenshouding of ook maar pose, doch staat nauw in verband met het intieme wezen van zijn persoonlijkheid. Het uiteindelijk doel van dit haast voortdurend hunkeren blijkt ten slotte een werkelijke behoefte te zijn, behoefte om alle stoffelijke banden te verbreken en om aldus, na en in den dood, een uitsluitend geestelijk leven te leiden. Bij dit doodsverlangen sluit dan ook zijn eeuwigheidsverlangen aan, dat voor hem dezelfde beteekenis heeft, die namelijk van een verlossing uit de aardsche zinnelijkheid. Het laatste stadium van deze innerlijke ontwikkeling is de zuiver spiritueele behoefte om zich met God te vereenigen, God zijnde het geestelijke symbool van het bovenzinnelijke en het absolute.

Wijding aan mijn vader

O Gij, die kommrend sterven moest, en Vàder waart,
en mij liet leven, en me teeder léerde leven
met uw zacht spreken, en uw streelend hande-beven,
en, toen ge stierft, wat late zon op uwen baard;

- ik, die thans ben als een die in den avond vaart,
en moe de riemen rusten laat, alleen gedreven
door zoele zomer-winden in de lage reven,
en die soms avond-zoete water-bloemen gaêrt,

en zingt soms, onverschillig; en zijn zangen glijden
wijd-suizend over 't matte water, en de weiden
zijn luistrend, als naar eigen adem, naar zijn lied...

Zóo vaart mijn leve' in vrede en waan van dóod begeeren,
tot, wijlend in de spiegel-rust van dieper meren,
neigend, mijn aangezicht uw aangezichte ziet.

(Het Vader-Huis.)