Henriëtte de Grandpré

Twintigste brief.
Veaucoeur aan Henriette.

Wel Geboorene Jongkvrouwe!

Gij zijt mij ontvlucht, en daar ik vernoomen heb, dat uw hart, zints een geruimen tijd, is weggeschonken aan een achtingwaardig Man, den jongen Heer Beauvoisin, welëer mijn Akademie vriend, ben ik verplicht, U vergeving te vragen voor de moeijelijkheden, daar mijne aanzoeken U mede belast hebben, en ik vertrouw, dat uwe edelmoedigheid gereedelijk

[p. 236]

de liefde eens Mans zal vergeeven, die, op dien tijd, niets van uwe verbintenissen wist, maar, U een vrij hart toekennende, 'er geene misdaad in vondt, om de bevalligste jonge Juffrouw te zeggen, dat zij hem niet onverschillig was!

Ik heb, daags ná uw vertrek, het huis van den Heer Prengel verlaaten; deels om dat gij 'er niet meer waart, en ten andere om het verveelend gezelschap van Mevrouw Grospoint te eviteeren. Een waardig vriend, bij wien ik thans ben, heeft mij uwe verbintenis met Beauvoisin gezegd, en mij, op eenmaal, door zijne verstandige en bescheidene reden doen zien, dat mijn gedrag, tot heden gehouden, niet beantwoordde aan mijne bestemming, en, daar mijn hart.... (vergeef die openhartige bekentenis!)... zijne liefde voor U niet kan overwinnen, zal ik echter pogen, om U nimmer in uwe rust te stooren, en een land verlaaten, dat reeds te veel getuigen van mijn ongeregeld gedrag is geweest; ik vertrek, in weinige dagen, op voordeelige voorwaarden naar de Oostindien, en het is bij deeze, Mejuffrouw! dat ik, nevens mijne vergiffenis, ook voor altijd van U afscheid neem, wenschende dat gij zoo gelukkig moogt leeven, als uwe deugd en uwe schoonheid dit verdienen. Misschien ben ik eenmaal waardig, mij te noemen

Uwen ootmoedigen Dienaar en Vriend

Veaucoeur.

[p. 237]

N.B. (Henriette hadt, na de lezing van dit briefjen, het welk haar door een bedienden van den Advocaat werdt overgeeven, dit volgende geantwoord:)

Ik wensch hartelijk, Mijnheer! dat gij uw fortuin meugt maaken, en, daar uwe Amourettes mij nooit gewichtig genoeg zijn voorgekoomen, mij te kunnen beledigen, heb ik U voor niets vergiffenis te schenken, want, in waarheid, ik heb op uwe gezegdens altijd te weinig acht gegeeven, om ze nog te kunnen herinneren. Geloof, echter, dat het mij aangenaam is, uit uw briefjen te zien, dat gij uw eigen gedrag berispelijk vindt, en, wees zeker, dat eene redelijke Vrouw altijd achting voor een Man van verdiensten heeft. Het gaa U wel, en de hemel bekroone uwe verlangens.

Marquize van Grandpré.