Henriëtte de Grandpré

[p. 227]

Achtiende brief.
De Heer Beauvoisin aan Henriette. (Antwoord op den 15de Brief.)

Hoe heeft mij uwe brief ontsteld! is het mogelijk dat de gevloekte boosheid zich zoo verre uitstrekt, om eene waardige Mevrouw Dalmont te doen sterven! ô mijne Geliefde! ik besef alle de smarten, die gij op het ontvangen van zulk eene verschrikkelijke tijding moet ondervonden hebben; gave de hemel toch uitkomst aan het lijden van zulk een voorbeeldige Vrouw, op dat mijne Henriette haare andere Moeder nog veele jaaren aan haaren dankbaaren boezem mogt drukken. Troost U, mijne dierbaare! Ik zal, in weinige dagen, bij U zijn, en wensch vuurig het huis van Dalmont in beteren toestand te vinden, dan ik durve hoopen!... Groet toch de geliefde lijderesse voor mij, verzeker haar, dat ik de reinste traanen aan haar lijden schenk, en, zoo zij mogt sterven, beloof haar dan, in mijn naam, dat ik haare Henriette en haare Lotje altijd zal beminnen, en haare waardige Echtgenoot in mij steeds den vriend van haar huis zal vinden. Vraag de dierbare om haaren zegen over onzen op handen zijnde echt; de zegen der deugd verëdelt de sterflijkheid!...... Vaarwel, beminde

[p. 228]

Lieveling! mijne paarden zijn gereed, om mijn weg te vervolgen, ik moet deezen sluiten. Vaarwel! in weinige dagen ben ik bij U, omhels uwe zusterlijke vriendin Lotje voor mij, en verzeker haar, dat zij mij altijd bereid zal vinden, om haar met de liefde en deelneeming eens broeders te troosten en te helpen, waar en wanneer mij zulks zal mooglijk zijn; onderwerpt U beide aan den wil des onbegrijpelijken, maar goedertieren Gods, hij slaat toch nimmer met de eene hand of de andere is bereids vaardig genezing aan te bieden. Nu, geliefde Henriette: denk hoe dierbaar mij uwe welstand is, en hoe grievend het gewicht mijner smarten zoude weezen, als ik U, na een zoo lang aszijn, door droefheid overstelpt, den eersten kusch moest geeven; eene gematigde treurigheid wraakt, in zulk een geval, uwen halsvriend niet; doch het is een verteerende neêrslachtigheid, die hem voor uwe gezondheid doet vreezen!... Ik kan daar niet zonder siddering op naardenken, om dat ik al het gevoelige van uw liefderijk hart ken, en ik zal niet gerust zijn, eer ik bij U ben, en zelfs voor U kan waaken.

Ik ben altijd uwe getrouwe

Beauvoisin.