Henriëtte de Grandpré

Derde brief.
De Heer Beauvoisin aan Henriette. (In den voorigen gesloten.)

Ik onttrek mij aan het lastige gewoel, dat ons op eene lange reize vergezelt, om, in eene voor mij aangenaame eenzaamheid een uur aan U, mijne Allerdierbaarste! te schrijven. Mijn geheel hart verlangt naar het zalig oogenblik, dat ons onäfgescheiden zal verbinden, en mij in het bezit zal stellen van het beminnelijkst meisjen, dat, in de eerste beginzelen der kindschheid zelvs, alle mijne wenschen uitmaakte en alle mijne daaden bestuurde. Laat ons hoopen, Liefde! dat het tijdstip van ons geluk spoedig dáár moog zijn. - Hoe verrukt mij het denkbeeld aan het uur dat wij elkander, naa eene

[p. 175]

zoo lange afweezigheid, zullen wederzien, om nimmer meer te scheiden! Thans schijnt mij mijn leeven een doolhof waar in ik verlaaten omzwerv, en nooit is mijn hart geruster, dan wanneer ik in eenzaamheid aan U denke!... Waaröm wil men toch de zeden der menschen door reizen beschaaven, daar de ondervinding mij leert, dat men alle zijne sterkte van geest nodig heeft om, door dit zwerven, niet geheel zedenloos te worden. - Behoevt een mensch, met een genietbaar hart, juist een vreemden grond te bewandelen, om aan zijne bestemming als mensch te leeren beantwoorden? Waaröm zoeken wij genoegens buiten ons vaderland, die men in het zelve kan vinden? Deeze vraage, mijne Lieve! doe ik mij zelven zeer dikwils, zonderze te kunnen oplossen, en het is alleen de onwrikbare eerbied, welken ik aan den wil mijner ouders toedraag, die mij kan wederhouden om aanstonds in mijn vaderland terug te keeren, en, voor de geheele eeuwigheid, een hart aan uwe voeten te leggen, dat U geheel toebehoort, en met U - U, eenige lieve! niets anders van den hemel vraagt dan een kleen landgoed in ons vaderland. Stervelingen die voor elkander berekend zijn, hebben aan elkanders bezit, bij het genot van een dagelijksch brood genoeg. Wij kunnen, dunkt mij, de heiligste plichten der menschheid even zoo wel in stille afgezonderdheid dan in de ruime waereld verrichten; want het is immers zoo, mijne Henriette! dat die ruime waereld ons nooit een waar genoegen kan opleveren, en het hart van een eerlijk

[p. 176]

gevoelig mensch dikwerv sidderend moet wegwijken als het alle de onrechtvaerdigheid als het al den grouwel beschouwt, waar door eene stille deugd en eene weerelooze onschuld in het gewoel der steden verdrukt wordt, daar, integendeel, het vreedzaame land ons toneelen vol zaligheid vol zachte vreugd oplevert! Het recht van den sterksten was, in mijn oog, altijd iet honends voor de menschelijke natuur, en, daar het zelve zoo vaak in bevolkte steden en aan Hoven wordt uitgeoeffend, was het onschuldige landleven reeds vroeg mijn lieveling, ô, mogt dit ons lot worden, mijne dierbare! als gij eens geheel de mijne zijt!

Thans bevind ik mij in H...... en mijn voorneemen is over Duitschland terugtekeeren, het welk ik denk in twee maanden te kunnen geschieden.

Heb de goedheid, liefde! en tragt bij de famille van Mevrouw Dalmont te bewerken, dat zij mijne ouders aanzet, om ons huwelijk aanstonds ná mijne terugkomst te bepaalen; uwe en mijne goederen zijn voldoende, al zegende ons de hemel met een talrijk kroost, voor ons bestaan. Ik ben niet geschikt tot de groote waereld, en ik weet hoe weinig dezelve met uw stil eenparig karakter overeenstemt. Dring op dat punt, bij uwe moederlijke vriendin Dalmont vooräl aan, en laat de lieve Lotje uwe poging ondersteunen. Hoe dikwerv wensch ik dit achtingwaerdig meisje gelukkig veréénd te zien!

[p. 177]

Omhels haar en haare deugdzaame ouders voor mij. Men blaast de posthoorn; ik moet derhalven sluiten. Overmorgen gaa ik verder op reis, en zal u, bij mijn eersten rustdag nader schrijven; met ongeduld wacht ik op een briev van u. Ik zal hier order laaten, om mijne brieven mij achter na te zenden; ná den ontvangst deezes, verzoek ik u uwe brieven aan mij op B.... aan het posthuis aftevaardigen. Nu dan, dierbaarste vriendin! vaarwel! vergeet mij niet! geloov dat mijn hart altijd bij u is, en het aandenken aan de getrouwheid uwer tedere liefde mijn eenig genoegen in dit woelige loeven uitmaakt. De hairlok, die gij mij hebt toegezonden, rust op mijn hart, hij strekke mij ter eeuwige getuige uwer tederheid; het is boven mijn vermogen u te zeggen, wat er in mij omging, toen ik dit aandenken uwer liefde in uwen brief vond. Koude woorden kunnen de warme vervoering eener aandoenelijke ziel niet aan u overbrengen, als ik weder bij u ben, mijne geliefde! zal een spraakelooze zucht u de volheid mijner erkentenis mogelijk kunnen doen bezeffen. Vaarwel, vaarwel, Engel! God behoede U! leef gelukkig, ik beveel U aan de zorgen van dat weldoend Opperweezen, dat ons voor elkander schiep. Met tederheid omhels ik U, en ben voor altijd

geheel Uwe

Beauvoisin.