Henriëtte de Grandpré

Vier en twintigste brief.
De Marquis van Grandpré aan zijne Echtgenoote. (In den voorigen ingeslooten.)

Geliefde Echtgenoote! tedere, deugdzame Louise!

Mijne woorden zullen weinig, maar mijn hart zal vól, vól aandoenelijk, aan den Hemel dankbaar, genoegen zijn, zoo gij deeze regels moogt ontvangen!... De ziekte, die mij aan mijn leger geboeid

[p. 128]

houdt, zal wegvluchten, als Roussillon mij de tijding brengt, dat gij, eenigste! benevens ons Kind, noch leeft! maar ook de te leurstelling in de verwachting zal mij den dood geeven! helaas! als gij niet meer waart, waaröm zoude uw Charles dan langer op eene rampspoedige aarde ronddoolen!... Lees, geliefde! lees de papieren die mijne Tante Audas heeft nagelaaten; zij zullen U toonen, hoe barbaarsch men ons behandeld, hoe wreed men ons misleid heeft; maar, edele ziel! welk eene genoegvolle gedachte is het voor onzer beider tederheid, dat wij tevens door die papieren overtuigd worden, dat onze verééniging den Hemel en het menschdom niet beledigt, en wij, met het betrekkelijke oog van gevoelige Ouders, op onze jonge Henriette, als op het zegel onzer schuldelooze, onzer reine liefde kunnen en mogen nederzien! Gevoel thans, mijne waarde! de volle betekenis van den naam: Moeder!... Gij en ik moogen 'er ons in verblijden; en die blijdschap verdient wel, dat wij onze verstorvene Ouders hunne wreedheden, of liever, hunne verblinding vergeeven; ik doe dit met mijn geheel hart, en mijne zachtzinnige, mijne aan haare plichten getrouwe Louise zal dit immers ook doen?..... Nu, mijne beste! Ik toef U, en ons Kind, met een smachtend verlangen; de Hemel geeve dat gij beiden noch leeft... ach! Ik heb naameloos, zints ik U miste, geleden; mijne tederheid voor U verbergt U gaarne de tekening der folteringen, die mijne krachten, zints onze scheiding, afstormden; als gij mij weder gegeeven zijt, zal ik U in een kalm

[p. 129]

oogenblik, alles wat mij gebeurd is, zeggen, of, als gij zoo lang niet kunt wachten, zal de brave, edelmoedige Roussillon U dat lijden wel zeggen; het is, nevens den Hemel, aan zijnen Godsdienst en aan zijne zorgen dat ik mijn leeven verschuldigd ben; hij heeft, meer dan een Broeder, hij heeft als een teder Vader over mij gewaakt. Hij zal U bij den Heer Dalmont opzoeken; kom schielijk met hem te rug!.. Mijne oogen scheemeren... en mijn vriend wil niet gedoogen dat ik meer schrijf!.... God geeve dat hij U dit briefje, met mijne groete kan overgeeven!.... Hoe zeer verheugd zich mijn hart, in het denkbeeld van uwe wedervinding!.... Vaarwel, Geliefde!... Koom spoedig!... Denk dat liefde en verlangen met smart op U wachten!... Druk de lieve Henriette, met warmte, met gevoel voor mij aan uwen boezem, en vlieg schielijk in de armen van een Man, die U meer dan zijn leeven bemint! en die zich thans, zonder bloozen, kan noemen

Uwen getrouwen Echtgenoot

Charles!