Henriëtte de Grandpré

[p. 78]

Elfde brief.
Mevrouw Baville aan Mevrouw Dalmont. (Antwoord op den Zevenden Brief.)

Ik ontving uwen brief, met den inleggenden der ongelukkige Moeder van uwe Vondeling. Hoe gaarne, mijne lieve Zuster! zoude ik in uwe zorgen voor dat beminnelijk Kind deelen! Ik beken, dat ik den brief der rampspoedige Vrouw niet, dan met eene hevige aandoening, heb kunnen leezen, en den uwen heeft veele traanen van mij gehad, om dat 'er de edelheid van uw hart, en de verhevenheid van uw recht menschlievend karakter ten sterksten in doorstraalt. Ach! mijne lieve Zuster! hoe zalig moet het genoegen zijn, dat gij, in het zorgen voor dat Meisje, ondervindt! zoude 'er voor een deugdzaam, gevoelig mensch wel iet aangenaamer te vinden zijn, dan dat het zijne mede menschen kan goeddoen, en de hulpelooze onschuld kan beschermen!

Gij vraagt mij, mijne waarde! of ik U eenige ophelderingen kan geeven, nopens het geen uw Echtgenoot schaduuwächtig uit den brief deezer Vrouw zegt te begrijpen? Met hoe veel vuurs verlang ik dit

[p. 79]

te kunnen doen! Doch, ik kan U niets dan gissingen mededeelen; misschien hebben zij geene den allerminsten grond; maar ik zal U evenwel ook mijne gedachten, over dien brief zeggen, en gij kunt ze Dalmont mededeelen.

Gij weet, dat mijn Vader zeventien jaaren bijnaar met mijne Moeder verkeerd hadt, eer zij zijn getrouwd; alzoo mijne Ouders volstrekt tegen dit huwelijk waren. Uit die verkeering is een Kind gebooren, zijnde een Meisje, doch het welk uw Man of ik nimmer gezien hebben, schoon het wel bij onze Ouders buiten geweest is. Mijn Vader hadt de zorg over haare opvoeding aan een zijner vrienden toevertrouwd. Toen hij met mijn Moeder, ná het overlijden van zijne Ouders, trouwde, wilde hij dat Kind tevens echten, en tot zich neemen; doch zijn vriend konde het hem niet weder ter hand stellen; alzoo het zijn huis, om eene reden, die mijn Vader ons nooit heeft willen zeggen, was ontvlucht, en, in weêrwil der sterkste naarspeuringen, niet weder gevonden is.

Voeg nu deeze omstandigheden eens bij eenige Periodes uit den brief der ongelukkige Vrouw, en oordeel dan, of het niet eenigen schijn kan hebben, dat de Moeder van Henriette de verloorene Zuster van uwen Man en mij is? Wat toch kan die arme Vrouw bedoelen, met haare zinspeelingen op uw Landgoed? Wat toch beduiden de woorden: ‘Breng haar onschuldig handje aan uwen boezem, en voel,

[p. 80]

ondervind dan, als het mogelijk is, eene gewaarwording, welke ik U niet mag uitleggen!’ Als zij ons, hier door, geen stillen wenk tracht te geeven, dat haar Kind een betrekkelijk recht op uwe zorgen, op uwe tederheid heeft? Immers schijnt mij dit dus toe, en schoon ik niets zekers kan bepaalen, zegt mijn hart mij, evenwel, dat 'er niets onmoogelijks in die gissing geleegen is. Mijn Broeder zal hier meer op kunnen naardenken dan wij; en ik verlang ten sterksten, dat wij de plaats mogen opspeuren, daar die beklagingswaardige Vrouw zich onthoudt. Ach! lieve Sophie! de Hemel weet, hoe veele stille traanen ik dikwerf over die verloorene Zuster gestort heb; hoe zalig zoude mijn en onzer aller genoegen zijn, als wij haar, dus onverwacht wedervonden! Laat Dalmont toch met zijn onderzoek voortvaaren; want, schoon ik niet kan gissen, wat de rede zij, waaröm die Vrouw zich als misdadig beschouwt, of reden kan vinden voor het wonderbaar gedrag, dat het Kind zegt dat zij ten opzichten van haaren Man hieldt, zoo is het evenwel waarächtig, dat zij allerongelukkigst moet zijn; en, is het dan onze plicht niet, al was zij ons geheel vreemd, om eene rampspoedige in haar lijden ter hulpe te koomen?

In mijne kindsche jaaren heb ik wel van eenen Grandpré die een vriend mijner Ouders geweest moet zijn, hooren spreeken; doch die famille is geheel uitgestorven, immers men heeft mij dit dikwerf gezegd; ik kan, dus, ten opzichten des Vaders van

[p. 81]

Henriette niets met zekerheid melden. Misschien is uw Man hier beter van onderricht.

Zie daar, mijne lieve Zuster! alles wat ik kan gissen, beproef of gij 'er eenige waarschijnelijkheid in kunt vinden, en als gij iet naders hoort, of de schuilplaats der ongelukkige Vrouw ontdekt, vertrouw ik, dat gij mij alles, uit hoofde van mijn verlangen en van mijne deelneeming, aanstonds zult laaten weeten!

Groet mijn Broeder voor mij. Omhels ook, met uwe Lotje, de kleene Vondeling. Als ik eenigszins wel ben, zal ik eenige dagen bij U koomen doorbrengen; intusschen zult gij mij niet kwalijk neemen, dat ik, zoo veel in mij is, naar de Moeder van Henriette doe onderzoeken?

Van harte omhelze ik U, en ben altijd

Uwe liefhebbende Zuster

Therese Dalmont.

Weduwe Baville.