Stichtelijcke bedenckinge, onledige ledigheyt, stichtelijcke tijt-kortinge

Wonderlijcke standtvasticheyt, van een Vrouwe, genaemt Blandina. Om de Belijdenisse der Waerheyt wreedelijck gedoodt, in Oost-Walsch-Landt, in 't 17. Jaer des Keysers Antoninius Vero. Uyt Euseb. Pamphilij in de Chronijcke der Ouder Christelijcke Kercke in 't 4. Boeck.

Stemme: Psalm 8. O ! onse Godt, en Heer seer hoogh gepresen.

1. HOe Godes Geest steeds in voor-leden tijden,
Heeft by-gestaen die om sijn Name lijden:
Dat toont Blandin, een Vrou, alsoo genaemt
Die in het kruys, sich Christi niet en schaemt.
2. Sy was ghevaen, met and're Christen Helden,
Die onvertsaeght, sich voor haer Beulen stelden,

[p. 337]

 

Oock dese Vrouw', verquickt door Godes Geest,

 

Geen pijn en schroomt, noch voor geen Beulen vreest.

 

3. Haer wreede Konst, om dese Vrouw' te plagen,

 

Doet hier geen vrucht; sy kan het alles dragen.

 

Van 's morghens vroegh tot aen den avondt laet

 

Men steeds haer wondt, en teere leden slaet.

 

4. De Beulen selfs, en d'alderwreedtste Lieden

 

Die staen verbaest, hoe of dit kan gheschieden,

 

Dat soo een Vrouw' haer leven houden kan;

 

En soo ghetroost, steeds roept haer Christum an.

 

5. Men socht haer doen van Christum of te raden,

 

Sy roept heel luyd'; Sta van my, al ghy quaden;

 

Ick sta te vast; ick blijf een Christen Mensch;

 

Ick voel sijn hulp, geen beter troost ick wensch.

 

6. Dit swacke lijf, gemartelt vol van wonden,

 

Wierdt uyt-gereckt, soo aen een staeck ghebonden,

 

En op-gerecht, kruys-wijs, al aen dit Hout,

 

Is noch ghetroost, vast op den Heer sy bouwt:

 

7. Daer hingh de Vrouw' met deur-geploeghde leden,

 

Heeft voor haer selfs, en mede-volck ghebeden:

 

Die met haer me'e, doen waren in dit perck,

 

Als Martelaers uyt Christi ware Kerck.

 

8. DIt heeft als doen den wreeden hoop ghespeten,

 

Sy hebben haer den Beesten voor-gesmeten,

 

Daer saghen sy, dat al dien wreeden aerdt

 

Gods Dienares, eerbiedelijcken spaert.

 

9. Daer saghen sy dat al de wreede Dieren

 

Die Vrouw' ontsien, haer swacke leden vieren

 

Met groot ontsagh, de Beulen tot een spijt,

 

Den Tyranni, der menschen tot verwijt.

 

10. Dit wreedt ghediert' de menschen over-tuygen,

 

Wat doet den hoop ? Sy willen haer niet buygen,

 

Eens tot berou: men vaet de Vrouw' weer aen,

 

Men doetse we'er tot in de Kercker gaen.

 

11. Des ander-daeghs men brochtse voort gebonden,

 

Men pijnight we'er, van nieuws, haer oude wonden,

[p. 338]

 

Sy is ghetroost, verquickt door 's Heeren Geest,

 

Gheen pijn sy schroomt, noch felle doodt en vreest.

 

12. Doen sy haer strijdt volkomen had' ghestreden,

 

Ter eeren Gods, en stichtingh van sijn Leden,

 

Haelt haer den Heer, uyt desen pijn en noodt,

 

In 't Hemelrijck, door middel van de Doodt.

Luce 9. 24. Soo wie sijn leven verliesen sal, om mijnen' wille, die sal 't behouden.