Stichtelijcke bedenckinge, onledige ledigheyt, stichtelijcke tijt-kortinge

[p. 269]

Een Legaet brengt hem selven in lijden, met al te vroegh te spreken. Uyt het vierde Boeck van de Tonghe Erasmi.

Stem: Edel Artisten koen, &c.

1.

EEn kloeck en machtigh Vorst, Die kreegh een quaet vermoeden
Op eenen sijn Legaet. Hy wil het quaet verhoeden:
Dus deed' hy hem vast setten, Gelijck men Boeven pleegh,
Om op de saeck te letten: Maer hier berou van kreegh.

2.

Hy meend' hy had' de Man Onwett'lijck gaen onteeren,
Stiert na den derden dach Tot hem twee groote Heeren,
Om sijn onschuldt te toonen: Verklaert hy was misleyt:
Om hem met eer te kroonen, Steld' hy hem als bereyt.

3.

De Heeren die gaen he'en, En gaen vast over-legghen
Om hem des Konincks gunst Eerbiedigh aen te seggen.
Eer sy heel by hem waren Sagh hy haer komen aen:
Gingh selven openbaren 't Quaedt dat hy had' ghedaen.

4.

Hy had' wat op de le'en: Dat was dat hem vervaerde,
Hy viel in hare re'en, Eer sy die heel verklaerde,
Sijn sonden hem beswaerden: Verfoeyden sijn misdaet,
Sijn fauten openbaerde, En bad' sijns lijfs genaedt.

5.

Hy bad' met menigh traen Dat dees' Eerwaerde Heeren
Soud' by den Koningh gaen, Voor hem genaed' begeeren.
De Heeren haer ontsetten, En swijgen hier op stil;
En gaen met wijsheyt letten Waer dat dit hene wil.

[p. 270]

 

6.

 

De Heeren keeren we'er, En komen openbaren

 

Aen haren Opper-Heer, Hoe of sy zijn ghevaren,

 

De Koninck kond' haest mercken Hoe 't hert, bewist van 't quaet,

 

Sijn eygen snoode wercken Ontijdigh melden gaet.

 

7.

 

IN plaets van vry te gaen Laet hy hem meer beswaren,

 

Om dat sijn losse Tongh Te haestigh gingh uytvaren:

 

Want had' hy stil gesweghen, De Heeren eerst gehoort,

 

Hy had' vryheyt verkregen, En menigh gunstich woort.

 

8.

 

Hy had' we'er by den Vorst, Sijn hooft op mogen steken,

 

En lustigh uyt den borst Sijn ontschuldt konnen spreken,

 

Had' met beleefde reden Al 's Konincks doen verschoont,

 

Hy sond' niet gunst en vrede, En rijckdom zyn gheloont.

 

9.

 

Dus bracht hem de Legaet Doe in een dood'lijck lijden,

 

Om dat hy haestigh sprack, Op onbequame tijden.

 

‘Laet ons traegh zijn in 't spreken, En in het hooren snel,

 

‘Dat zijn bequame streken, En 't voeght den Wijsen wel.

Jacob. 1. 19.

Soo dan, mijn geliefde Broeders, een yegelijck mensche zy rasch om te hooren, traegh om te spreken.

In uwe t'samen-spreeckinge slaet acht op 't ghene ghy seght, tegen wie, hoe, ende wanneer ghy spreeckt. 't Gene ghy seght, seght waerachtelijck, als ghy spreken sult, spreeckt voorsichtelijck. Het herte des Dwasen is op sijn tonghe, maer de tonghe des Wijsen is in sijn herte.

J. de la Montagne.