Stichtelijcke bedenckinge, onledige ledigheyt, stichtelijcke tijt-kortinge
(1649)–Claes Jacobsz Wits–
Auteursrechtvrij
[pagina 236]
| |
't Kan gesonghen werden op de wijse van Susanna. Ofte, O ! nacht, jeloerse nacht. Volghens de voyse der Musijcks-Noten hier voor.
NA dat de Roomse Vorst, genaemt Rudolph de tweede,
Had' twee-en-dertigh Jaer regeert met goedt beleyt,
Wert doe van God besocht met kranckeyt door sijn leden:
Heeft hem gewilligh voort tot sterven wel bereydt.
2.
Hy werdt versocht, getroost van veel Eerwaerde Heeren.
Die wenschten dat haer Heer mocht leven langh ghesont.
Neen, Heeren, seyd' de Vorst, ick gae dit niet begheeren,
'k Maeck hier geen rek'ningh na. Vertelden haer terstont,
3.
DOen ick was in mijn Jeucht in Spanjen, by mijn Vrienden,
Van Konincklijck gheslacht, en Vorstelijcke bloedt.
Die my met groot ontsagh eerbiedelijcken dienden.
En had' by haer van als een vollen overvloet.
4.
Maer doen mijn Vader my quam wederom ontbieden:
En ick de Boden sach; mijns Vaders wil verman:
Doen schiep ick sulcken vreucht, en over-groot verblijden,
Dat my dien gantschen nacht geen slaep in d'oogen quam.
| |
[pagina 237]
| |
5.
Nu mach ick zijn verblijt: Nu komt mijn God, mijn Vader,
Roept my uyt all' ellendt, en droevigh ongeneucht,
In 't Hemels Vaderlandt, en is mijn drucks Ontlader,
Soud' ick niet vrolijc gaen, by hem in 's Hemels vreucht ?
* 6. *
EEn dagh al voor sijn doodt, doen isser op-gheresen
Een groote storm en windt (die meest de Zeeman knelt)
Den Keyser sprack, nu mach den armen Zeeman vreesen.
En heeft sijn Vrienden doen yet sonderlinghs vertelt.
7.
Doen Juil'jas Caezar was in 't meest ghevaer sijns leven
Dat in de woeste Zee, door storm-windt in den noodt,
Verlooren mast en zeyl: Den Schipper riep (met beven)
Wy moeten al te saem nu kampen met de Doodt.
8.
Wy moeten nu vergaen: daer is geen hoop voor handen.
Neen, Schipper (Caezar sprack) houdt moed', u handen rebt,
Wy sullen niet vergaen: maer komen haest te landen,
Want ghy nu in u Schip den Grooten Cęzar hebt.
9.
Dit gaf de Zee-luy moed', dus sy haer dapper weeren,
Godt gaf goe we'er en windt: Sy quamen we'er te landt.
Veel min (Rudolfus sprack) so kan in 't minst niet deeren
Die Jesum Christum heeft vast in het hert gheplant.
10.
Och ! desen grooten Godt, die kan en wil bewaren:
Ick weet hy is by my: Ja in mijn hert ghewis,
Al 't Duyvels, Doods tempeest, en kan my niet vervaren:
Want Christi Doodt alleen mijn eeuwigh Leven is.
11.
Een dach hier na, doen is dien Keyser over-leden,
Na dat hy had' geleeft negen-en-vijftigh Jaer.
Hy offert Godt sijn Ziel: Sijn lichaem rust in vreden,
En laet een goeden lof van sijne Deuchden naer.
| |
[pagina 238]
| |
My dunckt dat ick maer eenen dagh in de Werelt gheweest ben, ende dat ick datelijck de selve wederom gae verlaten: Den tijdt loopt wel ras; ende wy ontmoeten de doodt eer wy tijdt hebben om te bemercken dat wy leven. d'Een doet'er niet als ontbijtten, d'ander houdt'er sijn middagh-mael: ende die 't langhste leeft, en eet maer d'avondt-maeltijdt. Wy moeten alle ons' woon-plaets' nemen in een and're Werelt. Ick sal dan alle daghe leven of yeder dagh mijnen lesten most wesen: Wat weet ick of hy 't niet zyn en sal ?
J. de la Montagne. |
|