Stichtelijcke bedenckinge, onledige ledigheyt, stichtelijcke tijt-kortinge
(1649)–Claes Jacobsz Wits–
Auteursrechtvrij
[pagina 171]
| |
Stem: O ! nacht, jeloerse nacht. Ofte van Susanne, Ghy Mannen en Vrouwen, &c.1.
TReurt nu mijn Sangs-gedicht die vrolijck plach te queelen,
Verstelt u blijden toon; weent bracke tranen uyt,
Eylaes ! de bleke Doot komt nare droefheyt teelen:
Uyt innigh herts verdriet uytwendigh suchten spruyt.
2.
Nu wil ick mijn verdriet en herten-leet uyt klaghen,
Op dat ick door 't geween ontlasten mach mijn hert,
't Welck ick met groot verdriet heb langh, en bangh ghedraghen,
En staegh met sucht op sucht, en tranen is benert.
3.
Mijn Moeder ben ick quijt, Och ! och ! ick moet dit lijden,
Die my in liefd' en vreed' heeft langhe by-gewoont.
Most ghy, o ! wreede Doot, haer levens draet af snijden,
Die met Gods heyl'ge vrees hier cier'lijck was gekroont.
4.
De glans van hare deucht, kond' hier een licht verstrecken,
Een spoor voor yeder een, een spiegel voor een Vrouw'
Die als een helder licht vertoonde veel haer vlecken:
Sy is van ons gheruckt; dus smelt mijn hert van rou.
5.
Ick mis haer deucht, en troost, en stichtelijcke reden,
Ick mis haer trouwe sorgh, ick mis haer wijs beleyt;
| |
[pagina 172]
| |
Ick mis haer sachten aerdt, geneyght tot liefd' en vreden.
Och ! och ! dit groot verlies is waerdt te zyn beschreyt.
6.
HOe is mijn hert beklemt, met droefheyt ingenomen ?
Eylaes ! ick dwael te verd' van 't Christelijck gedult:
Mijn Moeder heeft het eynd' van haer verdriet bekomen,
Daer ick in 't Tranen-dal met droefheyt ben vervult,
7.
Droefheyt met vreucht vermengt zijn in mijn herte beyde,
Dus stort mijn treurigh hert gemenghde klachten uyt,
Sy rust wel inden Heer, maer droevich valt my 't scheyden,
Ick weet dit moet van my ten besten zyn geduyt.
8.
Sy heeft haer strijt gestre'en, en het Geloof behouwen,
En rust victorieus op 't eynde van den baen:
Sy was (door Gods genaed') vervult met vast betrouwen
Om 's levens ware Kroon van Christo te ontfaen.
9.
De Doodt die noemd' ick wreedt (uyt droefheyt) buyten reden,
Sy komt als Gods Gesant met troostelijck bescheyt,
En brengh den Heere toe sijn uytverkooren Leden,
Die Christus heeft verciert met sijn gerechtigheyt.
10.
Na lijden komt haer vreucht: en na den doot het leven:
Troost u hier me'e, mijn Ziel, met uwe Moeders vreucht,
Haer lichaem oud' en swack sal heerlijck zijn verheven
In 't nieu Jerusalem; al met een nieuwe Jeucht.
* * *
| |
Wensch om ontbonden te zijn.11.
HOe lange sal ick, Heer, na desen vreucht verlangen ?
Hoe langhe sal ick hier noch zyn in tegenspoedt ?
Hoe langh sal 'tsondich vleesch mijn Ed'le Ziele prangen ?
Hoe langh sal zijn den tijdt dat ick hier woonen moet ?
| |
[pagina 173]
| |
12.
Ick moet hier, o ! mijn Godt, als vreemdelingh noch dwalen,
Dus sucht mijn dorstigh hert, nae 't vruchtbaer Vaderlandt:
Steenachtigh is dees' grondt, geheyt vol dorre palen,
Mijn boom draegt weynich vrucht, o ! Heere, dien verplant.
13.
Daer hoop ick sult ghy, Heer, genadelijck my kroonen:
Daer hoop ick sult ghy, Heer, my als een Kindt ontfaen:
Daer hoop ick sal ick zijn by Abra'm, en sijn Sonen:
Daer hoop ick sal ick vast in vreuchde blijven staen.
14.
Des Hemels soeten vreucht speelt staech in mijn gedachten,
Dien vreucht, dien soeten vreucht, maeckt dat ick schrick van 't quaedt,
Dien vreucht, dien soeten vreucht, verlanght na meerder krachten,
Dien vreucht, dien soeten vreucht, uyt Christus doot onstaet.
15.
Sterckt in my, o ! mijn God, altijt dit vast betrouwen,
Sterckt my u swacken Knecht door uwen heyl'gen Geest,
Sterckt u begonnen werck, wilt, Heere, dit op-bouwen,
Sterckt my Emmanuel, soo strijd' ick onbevreest.
16.
Met Geest'lijck Broot, en Wijn, wilt, Heer, mijn Ziele spijsen,
't Welck nu gheloovigh siet op u verdienst alleen.
O ! sinne-rijck bedenck: U, Heere, wil ick prijsen:
Ick ben in u gerust: Door u al Een Te Vre'en.
| |
Daer zijn twee soorten van tranen, te weten, van blijdtschap ende van droefheyt, oock twee oorsaken der selver soorten, den Hemel ende onse sonden; d'eene komt voort uyt ghenegentheydt, d'ander uyt wroegingh; d'eene, om dat wy gedaen hebben: d'ander, om dat wy wel begeerden te hebben. Dese twee sullen om 't seerst doen vlieten de tranen | |
[pagina 174]
| |
uyt mijne oogen, te weten, de begeerte om vergiffenis te verkrijghen, ende den wensch om ontbonden te worden, ende met Christo te zijn.
Dese Werelt is het dal der Tranen: ende wy sullen veel eer tranen ghebreck hebben, als stoffe om die uyt te storten. Ick sal my genoegen hier in tranen zaeyen, om hier naer in vreuchde te maeyen.
J. de la Montagne. |
|