Stichtelijcke bedenckinge, onledige ledigheyt, stichtelijcke tijt-kortinge

Boetveerdige Tranen, Eens seer bedroefden Sondaers.

Stemme, Psalm 128. ende 130. Ofte, Wilhelmus van Nassouwen. Ende, Questa dolce Sirena.

1.

UYT diepen noodt, o ! Heere, Van dit aerts Tranen-dal,
Ick nu tot uwer eere, Mijn suchten senden al,
Ick legh beswaert met sonden, Voor u nu naeckt en bloodt,
Mijn sonden my heel wonden, Ja quetsen heel ter doodt.

2.

De reyne Wet der Zeden, Door u my voor-gestelt,
Die heb ick overtreden, Dies sy mijn vloeck vermelt:
Moet ick de straf dan dragen, Na 's Wets gerechtigheyt ?
Soo zijn de eeuw'ge plagen Voor my gewis bereydt.

3.

De veelheyt mijnder sonden Die my nu zijn bekent,
Ontelbaer zijn bevonden: Och ! noch zijn sonder endt,
Die my oock zyn vergeten, En voor u staen ten toon,
Beklagen mijn geweten, Voor uwen heyl'gen Troon.

4.

Mijn sonden zijn als Berghen Die voor u oogen staen,
En u tot wraecke tergen, Om my heel te verslaen:
Dus ick, als heel verslagen Smelt in een tranen-vloedt.
Och ! ick kan niet verdragen Uws gramschaps heete gloet.

[p. 126]

 

5.

 

Waer sal ick vrede vinden ! d'Onvreed' is binnen my,

 

Ick soeck gelijck de Blinden, 'k Vind' over-al perty,

 

Geen dingh kan my vernoegen, Ick vind' hier nergens baet:

 

Och ! och ! mijn anghstigh wroegen Blijft al in eenen staet.

 

* 6. *

 

6. SAl ick mijn oogen keeren Ten Hemelwaert te slaen ?

 

Ick schaem my voor u Heere, Voor u heb ick misdaen:

 

Slae ick mijn ooghen weder Och ! na dit Tranen-dal,

 

Daer vind' ick noch al wreeder Mijn deerlijck ongheval.

 

7.

 

Doodt, Duyvel, pijn der Hellen, Die houden my verschrickt,

 

't Geweten gaet my quellen, De Doot steeds op my mict:

 

Och ! al de Elementen, Vyer, Water, Lucht, en Aerdt

 

De vreese in my prenten, En maken heel vervaert.

 

8.

 

Sy komen my betoonen, Hoe ick u vriend'lijckheyt

 

Gestadigh gingh beloonen Met groot ondanckbaerheyt:

 

Ick heb noyt gaen aenmercken, Hoe dat ick was verplicht

 

Door 't aensien van u wercken Te werden steeds gesticht.

 

9.

 

Och ! mijn gesonde leden, De sterckte mijnder Jeucht,

 

Heb ick niet gaen besteden Tot Wapenen der Deucht;

 

Och ! die bequame tijden Zijn vruchteloos verdaen,

 

Ben willens soo bezijden Den rechten wegh gegaen.

 

10.

 

Sal ick nu despereeren Met deer'lijck onghedult,

 

Wanhopigh soo vermeeren Mijn over-groote schult ?

 

Neen ! neen ! och ! dat zy verre, Ick sie in mijn gemoet

 

De lichte Morgen-sterre, Die ick eerbiedigh groet.

 

* 11. *

 

O ! Medicijn der Zielen, Ey siet ! hoe ick bedroeft

 

Voor u kom neder-knielen, Als een die troost behoeft:

[p. 127]

 

Op u wil ick betrouwen, Godt vol Barmhertigheyt,

 

Ghy werckt in my 't berouwen, Toont mijn ellendigheyt.

 

12.

 

Om my hier uyt te trecken, Ontroert u Geest mijn hert,

 

Ghy suyvert voort mijn vlecken, Verlicht mijn groote smert:

 

Ick durf u nu ghenaken, O ! onbevleckte Lam,

 

Die saligh my te maken Hier in de Werelt quam.

 

13

 

Gelijck verr' boven d'Aerde, Den Hemel hooger strect,

 

U Bloet seer hoogh van waerde, Mijn sonden heel bedect:

 

Och ! laet dit nu geschieden Door u Barmhertigheyt:

 

Op dat u bitter lijden Zy mijn Gerechtigheyt.

 

14

 

Och ! Heere, den ghesonden Gheen Medicijn behoeft.

 

Maer ick vol droeve wonden Ligg' voor u seer bedroeft,

 

Ghy kondt, en wilt genesen, O Godt ! ick voel al baet.

 

Mijn Ziel ontlast van vreesen, Seyt lof, voor u genaedt.

Psalm 147. 3. Hy geneest de ghebrokene van herten, ende hy verbindtse in haer smerten.