Stichtelijcke bedenckinge, onledige ledigheyt, stichtelijcke tijt-kortinge
(1649)–Claes Jacobsz Wits–
AuteursrechtvrijStem als vooren.
De Man die eyndt sijn Klacht met tranen in sijn ooghen,
En heeft sijn liefste Vrient tot suchten me'e bewoghen,
Die klopte aen de poort, die doe wierdt op-ghedaen,
En sprack sijn droeve Vriendt aldus met reden aen:
I.
MAch my, seer waerde Vrient, Nu vryheyt zyn verlient,
Als Vrient, tot Vriendt, te spreken, Ick heb' (gantsch onverwacht)
Gehoort u droeve klacht, En naer, en anghstigh smeken.
Ick hoop, ick heb verlof, En sal bequame stof
| |
[pagina 73]
| |
Voor uwe droefheyt vinden: Ey ! laet u droef geween,
En neemt in 't goed' de re'en Van een u beste Vrienden.
2.
Ey ! dwinght u droeve stem, En wilt u hertens klem
Door Redens-klacht ontsluyten, U selven ghy benert,
In droefheyts-net verwert, Gaet middelmaet te buyten.
Waer toe dit groot gerucht ? Waer toe dit diep gesucht ?
't Is kindts aldus te klagen: Toont dat ghy zijt een man:
En neemt met vreuchde an 't Geen God u geeft te dragen.
3.
Des Heeren licht Jock Schijnt u een lastigh Block,
Ey ! vaet het eens te degen, Die 't u te draghen geeft,
Wel kennis van u heeft, Hy laet u niet verleghen.
Ghy meent gy zijt in noot, Ghy roept vast om de Doot
Nu ghy wat hebt te dragen: Gy toont een luyaerts aert,
Zijt van Gods last vervaert, En graegh van moeyt' ontslaghen.
4.
‘ Den Palmboom swaer belast, Dan veel te beter wast.
‘ 't Goudt suyvert door 't beproeven. Een Christen wert bekent
‘ Best in druck, en ellent. In weelde snoode Boeven.
‘ Een soet wel-rieckend' Kruyt, Dat munt te beter uyt
‘ Wanneer 't stijf wert gestooten. Soo heeft oock menigh Helt
‘ Na lijdens groot gewelt Meer eer, en kracht genoten.
5.
Gedenckt, mijn waerde Vrient, Dat wie den Heere dient
Die moet aenvechtingh lijden; God tuchtight yeder Kint,
Om dat hy dien bemint, En eeuwigh wil verblijden.
Wilt ghy zyn Godes Kint, Soo moet oock zyn bemint
Van u, Gods reyne gaven. Den Heer stelt in dit perck
U als een Kindt te werck, Maer niet als een der Slaven.
6.
Een Slaef doet met verdriet 't Geen dat sijn Heer gebiedt,
| |
[pagina 74]
| |
Uyt vreese voor de slagen: Maer een goedt-aerdigh Kint
Doet, 't geen sijn Vader mint Selfs met een goet behagen.
Bidt ghy ghestadigh niet ? Vader, u wil geschiedt.
Weet ghy 't niet, wilt het leeren, Dat God vol goedigheyt
U geenen Jock op-leyt, Of 't is sijn Naem ter eeren,
7.
En u ten hooghsten nut. Gewis, mijn Vrient, ghy dut
Dus aen een stroo te tillen: Al uwen teghenspoet,
Tot heyl u dienen moet. Ey ! wilt u klachten stillen.
En draeght u soo 't behoort, Dringht door de Enghe-poort
Om and're op te wecken, Zijt stadigh in de weer
Om tot Gods prijs, en eer, Hier als een Licht te strecken.
8.
De tijttelijck' voorspoedt Is moogh'lijck u niet goedt,
Sy mocht u licht bedriegen: Maer 't geen dat God nu doet
Dat sal u in ootmoet, Doen nutter dinghen krijgen.
Stelt u in God te vre'en, En acht geen spitse re'en,
Daer ghy om schijnt te quijnen, Haer swackheydt dient verschoont,
Dus met gedult u kroont, Op dat u licht mach schijnen..
* 9. *
ICk heb oock me'e ghelet Dat ghy in u Gebedt
Den yver voelt vermind'ren: Daer ghy te recht om klaegt.
Weest niet te seer vertsaeght, Dat beurt meer aen Gods Kind'ren.
Den Heer die wil hier door Haer geven vaeck de spoor,
Om hem meer na te jagen. Hierom vry tranen schreyt,
Den Heer sal zyn bereyt Te hooren haest u klaghen.
10.
Acht dit voor groot geluck, Als Godt u door den druck
Heel weet tot hem te trecken: Al houdt hy hem al stil,
Nochtans hy helpen wil, 't Sal u tot Zegen strecken.
Hy toont dan meest sijn kracht, Wanneer wy in onmacht
Soo 't schijnt te zyn verlaten, Dan komt hy t'sijnder eer,
En recht ons altijt we'er, En sterckt sijn swacke vaten.
| |
[pagina 75]
| |
11.
Verbeyt dit met gedult, Den tijdt moet zyn vervult,
Seer kort is hier dit lijden: Wanneer 't u saligh is
Dan sal hy u ghewis Tot sijnder eer verblijden.
Dus God geen tijt en stelt, Maer als een moedich Helt
Wilt om de Kroone strijden, Want wie volstandigh is
Al tot den eynd', gewis, Sal eeuwigh hem verblijden.
12.
Dus stelt u nu te vre'en, Ghy hebt seer weynigh re'en
(Mijns oordeels) nu te klagen. 't Geen ick uyt vryigheyt
U gunstigh heb geseyt, Ey ! laet het u behaghen.
't Zijn wercken van een Vrient, Te straffen als het dient
Een Vrient met stijve reden: Ick hoop, ick heb verlof.
Ey ! laet ons uyt dit Hof De Vestens wat betreden.
De Man al wat bedaert al door sijn Vrients vermanen,
Die wascht sijn aensicht af, van sijn bedroefde tranen,
Hy gaet al met sijn Vrient, neemt op sijn reden acht,
En hebben t'saem dien dach seer sticht'lijck door-gebracht.
|
|