Biographisch anthologisch en critisch woordenboek der Nederduitsche dichters. Deel 5 OGI-VER
(1824)–P.G. Witsen Geysbeek–
Auteursrechtvrij
[pagina 22]
| |
[Joachim Oudaan]Oudaan (Joachim), kleinzoon van den voorgaanden, gaf in 1743 eene fraaije dichterlijke vertaling in het licht der bevallige Cymba Amoris van adrianus marius, den broeder van joannes secundus, onder den titel van Het Bootje der Liefde, en vervolgens nog eenige geestige en vindingrijke gelegenheidsgedichten op de gebeurtenissen van 1747 en 1748 Ga naar voetnoot1. Als eene proeve van 's mans vernuftige vinding en krachtigen dichttrant schrijven wij het volgende af uit zijn uitmuntend gedicht op den Akenschen vrede: De krygsgod, uit zyn boeijen losgebroken,
En 't hol ontvlugt, daer hy gekerkert was,
Rinkinkte en holde, op 't rollen van zyn' as,
Met roof en moord en andre helsche spoken.
Hy had alreê, met plonderen en stroopen,
Te vuur en zwaerd, de Spaensche en Britsche kust,
Gansch Duitschland en Italiën ontrust,
En Vlaenderen en Brabant afgeloopen.
Ja, schoon hy dus, een bange reeks van jaren,
Zich dronken dronk aen lekker menschenbloed,
En, heinde en ver, geweid had en gewoed,
Hy wist, zoo dol en vol, van geen bedaren.
Zelfs dreigde hy de vrygevochten wallen
Van Zeeland, met zyn alvernielend zwaerd,
En Holland in te rukken, met een' vaert,
En Gelderland roofzuchtig te overvallen.
| |
[pagina 23]
| |
De razende Belloon werd ondertusschen,
In 's Gravenhage, ondanks haer' norschen aert,
Nog even sterk, geketent en bewaert,
Want Neêrland zocht dien oorlogsbrand te blusschen.
Zy knarsetandde en vloekte, om zich te wreeken,
Zy baerde, als een getergde tigerin,
En spande, dag en uur, haer krachten in,
Om ook, als Mars, de kluisters los te breken.
Haer blikken schoten vuur, uit beî de holen,
Dan, hoe zy bromde en brulde, uit al haer magt,
Het baette niets. Men had, by haar, de wacht
Voorzichtigheid en wysheid aanbevolen.
Maar och! daer kwam de Vreê, met schreijende oogen,
En kermde: ‘och, Mars, Mars ryt myn kleed van een!
Hy dreigt my zelfs de pannen in te treên!
Moet ik dien smaed in Nederland, gedogen!
Getrouwen! staet me by, of gy moogt schromen,
Dat die verwoede, uit wrok en wraek, gewis
Ons al te saem, met al wat heilig is,
Aenvliegen zal, en schendig om doen komen.’
Zy zuchtte en zweeg, van angst en schrik beladen;
Voorzichtigheid bestorf ook op die klagt;
Maar wysheid had een' schrandren vond bedacht,
Nadat zy zich een weinig had beraden.
‘Schep moed! (dus sprak ze met een statig wezen.)
Schep moed, godin! 't is vruchteloos gesuft.
Ons dienen hier geen tranên, maer vernuft.
Wie vreezen mag, ik zal geen monsters vreezen.
| |
[pagina 24]
| |
‘'k Maek staet, indien gy naer myn rede luistert,
Dat gy haest zelf dien wreedaert temmen zult:
Want, schoon zyn woede al 't land met doodschrik vult,
Wy houden hier Bellone nog gekluistert.
Daer liggen helm en pantser, voor uw voeten,
Met speer en toorts; zie ginds haer' wagen staen,
Wat dunkt u? schiet haer wapenrusting aen,
En trek te velde, om Mavors dus te ontmoeten.
Standvastigheid moet, waer gy trekt, u volgen.
Wel hoe! kent gy Gradivus niet, godin?
Men weet, hy is niet schootvry voor de min,
Al giert hy, zoo oploopende en verbolgen.
Ik sta u borg, gy zult hem ligt verstrikken.
Vertrouwt ge niet, dat gy, in zulken schyn,
Als hy u ziet, zyn krygsgodes zult zyn?
Doch, wat gy doet, gy moet vooral niet schrikken.
Betoover hem, en keer u aen geen vloeken,
Als hy, met uw' Oranjen hand geboeid,
Den wagen volgt, al hygende en vermoeit.
'k Moet lagchen, hoe gy Mavors zult verkloeken!’
De vrede had, met open mond en ooren,
Dien kloeken raed van wysheid aengehoort,
En werd hierdoor, van lieverleê, bekoort,
Om, in der yl, den krygsgod op te sporen.
Zy trok het wit gewaed van hare leden,
Vertrouwde haer' olyf aen wysheid toe,
Voorzichtigheid de omvlochten slangenroê,
En ging zich in Bellones toestel kleeden.
| |
[pagina 25]
| |
Toen spande zy de wolven voor den wagen,
En greep de spiets, en stak de toorts aen brand,
Steeg op en nam het leizeel in de hand,
En riep: ‘Nu Mars! nu zal 't er euvel dagen!
Nu schrik ik voor geweer noch harrenassen!
Dat gaet, regt toe regt aen, naer 't oorlogsspel!
Voort, wolven! voort!... Vriendinnen, 't ga u wel!
Wie had gelooft, dat vrede ook wapens passen?’
Maer toen ze dus, te lang, had omgezworven,
Van menig oord tot oord, en stad tot stad,
Dat niemand iets van haer vernomen had,
Dacht wysheid zelf: de zaek is hier bedorven!
Men had voorwaer ook reden om te vreezen,
Of ze, onder weg, te Lafeld, niet in 't vuur,
Of in 't beleg van Bergen, voor den muur,
Of by Maestricht verongelukt mogt wezen.
Maar ze kwam, verhaalde de Faam, ‘Ze kwam kwanswys, als die verwoede, rennen,
Die hem welëer verzelde op de oorlogsbaen;
En Mars zag zelf, voor zyn Belloon', haer aen.
Wie kon haer, in die rustinge, anders kennen?
Fluks heeft zy hem een' zwymeldrank geschonken,
Toen haer de kans zoo schoon stond, dat hy, warm
En mat van 't woên, wou rusten in haer' arm;
En, hoor! nu dreunt gansch Aken van zyn ronken!
Hy slaept zoo vast, terwyl ze hem aen voeten
En handen bind en vleugelt, dat, zelfs al
Ontwaekt hy weêr, hem eeuwig heugen zal,
Dat hy, met haer, zijn' snooden lust wou boeten
Ga naar voetnoot1.’
| |
[pagina 26]
| |
Het moeit ons dat er van dezen verdienstelijken dichter zoo weinig voorhanden is, en hij zijn heldendicht Fredrik Henrik niet voltooid heeft. |