Van een grootmoeder en zeven kleinkinderen

[p. 60]

Hoofdstuk V.
De buitenpartij.

Ik herinner me, dat ik als kind eens op de bruiloft van een van mijn tantes geweest ben. Er was een groot feestmaal. Een keur van de heerlijkste spijzen werd ons voorgezet; op de tafels stonden schalen met fijne fruit, druiven en peren en perziken. Links en rechts van mijn bord en in mijn onmiddellijke nabijheid, zoodat ik er de hand maar naar behoefde uit te steken - en ik werd dien dag als groot mensch behandeld en mocht van alles nemen, waarin ik lust had - vlak onder mijn bereik stonden kristallen schaaltjes met groote bruidssuikers, dessertchocolaadjes en marsepein.

Alles was kostelijk en van het beste. Een kind als ik, dat weinig weelde gewend was,

[p. 61]

leek het een droom, een koningsmaal uit een sprookje. Weken later moest ik er nog aan denken, ik raakte er niet over uitgepraat.

Toch heb ik me aan dien rijken disch, te midden van alle feestvierenden, met een schaar van lustige nichtjes en neefjes rondom me, en ondanks de groote-menschenvrijheid, die ik genoot, bitter ongelukkig gevoeld.

Het was dan ook ellendig; ik was ziek. Terwijl ik altijd gezond was en haakte naar een pretje, en in andere omstandigheden met het honderdste deel, van wat mij daar werd geboden, al overgelukkig zou zijn geweest, was ik toen ongeschikt tot genieten. Ik was lusteloos, hangerig; mijn hoofd klopte, het gepraat en gelach vermoeide me. Ik had geen smaak in de uitgezochte gerechten, en de lekkernijen, die men mij opdrong, liet ik bijna onaangeroerd. Het kwam me voor dat alles een onaangenaam, bitter bijsmaakje had. Mijn oogen werden mat van al die kleurigheid en fleurigheid; de bloemen en het ooft, het blinken

[p. 62]

van het tafelzilver, het geschitter van kristal, en al het licht, dat fonkelde in de glazen prisma's der kronen, - het hinderde me allemaal. Het liefst was ik stil thuis geweest, alleen met vader en moeder, in de rustige eenvoudige kamer; had ik in mijn bedstee gelegen, achter de groene saaien gordijnen, waar de grijze Friesche klok met eentonige regelmaat tikte op haar oude, zeurige wijs, die sussend en kalmeerend werkte als ik opgewonden was of verdriet had.

Den volgenden dag moest de dokter komen; toen bleek het, dat ik de mazelen had.

Ieder kind, dat van pretjes houdt en er maar zelden van kan genieten, of dat, zooals ik, dol is op lekkernijen, en bijna nooit iets te smullen heeft, kan begrijpen, hoe verdrietig ik op die bruiloft was.

Maar véél ongelukkiger dan op dat feest, heb ik me gevoeld op de buitenpartij van de familie Michels.

Het lag niet aan de menschen; ze waren

[p. 63]

voorkomend en vriendelijk. Ook niet aan het weer, dat van het begin tot het eind prachtig was. Ieder vond het ritje heerlijk. Hoe zou ik anders er van genoten hebben! Rozenburg was een ware lusthof, een schaduwrijk bosch in het oog van ons, weinig verwende stadskinderen. De grillige kronkelpaadjes, waarlangs klimop groeide tegen de struiken, deden ons denken aan de wildernissen uit de sprookjes. We mochten draven en schommelen en wippen naar hartelust. We werden getrakteerd op taartjes en limonade, en mevrouw Michels had behalve broodjes en krentenbolletjes, nog een grooten eigengebakken tulband meegebracht. Ik was niet ziek, mijn maag was uitstekend. Ook mijn kleeren staken ditmaal niet bij die der andere meisjes af. Mijn schoentjes wonnen het van de hare in sierlijkheid. En dan had ik nog een sieraad op alle anderen voor: mijn bloedkoralen armband.

Hoe kwam het dan, dat ik zoo stil was, dat ik niet van harte kon meedoen? Dat ik me

[p. 64]

maar hield of ik genoot, dat ik mijn mond moest wringen tot een lachje, en dat tulband en taartjes, schop en wip en bosch en vrijheid, - dat al dat genot me koud liet?

Als ik me alléén wist, verdween de lach van mijn gezicht, dan was ik somber. Dan zuchtte ik, ik voelde me zoo bedroefd!

Och, dat ik dien armband maar niet had weggenomen!

Hij scheen me om mijn pols te branden, ik kon hem niet zien, hij was me een voortdurende ergernis. Eer legde ik er ook niet mee in. Adri's zusjes vonden hem mooi en de meisjes van school ook, maar hij maakte toch op haar niet dien indruk, dien ik er van gekregen had. Adri zelf zei: ‘Gunst, is dát nu die armband? Onze meid draagt 's Zondags net zoo'n slootje met drie snoeren kralen.’

En dáárvoor had ik nu mijn heelen dag bedorven! Het ergste moest echter nog komen.