Uit en thuis

[p. 58]

IX.
Een samenzwering tegen Lijsje Lubbers.

Het wás gemeen van Lijsje Lubbers, daar was iedereen het over eens. Maar wat was er aan te doen? Lachebekje had de straf al beet.

‘Wat er aan te doen is?’ Sara Willems' bruine oogen fonkelden. ‘Een heeleboel is er aan te doen, de juffrouw moet het weten.’

‘Vertel jij het dan,’ zei Rika Obbes, ‘je hebt gelijk, het is onbillijk.’

‘Klikken doe ik niet,’ riep Sara, ‘dank je wel.’

‘Maar hoe zal de juffrouw het dán te weten komen, als niemand klikt,’ vroeg Doortje Beyma nu ook, ‘want jij wil het niet zeggen, maar een ander ook niet.’

‘Eén moet het zeggen!’ zei Sara beslist.

‘Moeten we er om loten?’ vroeg Rika.

Sara schudde het hoofd. ‘Lizette zelf moet het vertellen,’ zei ze, ‘háár plicht is het.’

‘Lijsje Lubbers!’ Er ontstond een verward

[p. 59]

gemompel. Lijsje! Die zou niet willen. Ze zou er nooit toe te bewegen zijn.

‘Ze moet er toe bewogen worden,’ klonk Sara's stem, ‘wij moeten er haar toe dwingen.’

Er volgde een korte stilte. De meisjes dachten na. Sara kon wel eens wat erg vurig zijn. Het gebeurde meer, dat ze in geestdrift was voor een of ander plan, dat later onuitvoerbaar bleek. - Maar ditmaal sloeg het aan.

Rika, de bezadigde, was er voor gewonnen. ‘Ja,’ zei ze met meer klem, dan waarmee ze gewoonlijk sprak, ‘zoo moet het gaan. Wij moeten met Lijsje spreken en ze moet zichzelf aanbrengen.’

‘Als wij er geen werk van maakten, zou het ónze schuld zijn, als Lachebekje weer verlaagd werd,’ zei Saartje weer.

‘Verlaagd zal ze toch niet worden,’ dacht Dora.

‘Ja zeker, natuurlijk. Wat had het anders te beduiden, dat juffrouw Zandheuvel zei: ‘Dat zal je spijten, Eva Wildevank. De drie maanden zijn nog niet om! Kinderen die zonder reden onophoudelijk zitten te lachen, kunnen we hier niet gebruiken.’

[p. 60]

‘Evi werd heelemaal wit,’ zei Rika medelijdend.

Saartje Willems knikte. Zij zag vuurrood, zoo had ze zich opgewonden om Lachebekje te verdedigen.

‘Maar hoe kunnen wij Lizette dwingen?’ vroeg Anna. ‘Het zal haar niet kunnen schelen, wat wij er van zeggen.’

‘Als ze het niet doet, moet niemand van ons meer een woord tegen haar spreken,’ zei Rika.

‘Ons heelemaal niet met haar bemoeien!’ riep Saartje.

‘Waar is Lijsje?’ vroeg Dora, die met een donkeren blik om zich heen zag, als daagde ze Lizette al uit.

‘Als ze me goedendag zegt, steek ik mijn tong tegen haar uit!’ Sara deed het nu al, alsof ze zich oefenen wou.

‘Matig je,’ zei Rika lachend, ‘het is immers niet gezegd, dat ze het niet doen wil.’

‘Ik zou niet graag in haar plaats zijn,’ zei Dora huiverend, ‘verbeeld je, dat je naar de juffrouw gaat en zegt: ‘Juffrouw, ik zou u even willen spreken.’ En juffrouw Zandheuvel, stijf: ‘Wel?’ En dan: ‘Juffrouw, ik kom u even zeggen, dat Eva Wildevank om mij gelachen heeft. Ik had

[p. 61]

u uitgeteekend met een grooten puntkraag om, een bril op den neus, een pennenhouder achter het oor en een groote liniaal in de hand; en uit uw mond kwam een wolk en daarin had ik geschreven: “Stilte, meisjes!” - En door uw hoofd heb ik een draadje gehaald, en zoo liet ik u dansen, en daarom moest Eva Wildevank nu aldoor zoo lachen.’

Dora Beyma zweeg, geheel ademloos door het lange verhaal.

‘Ja, 't is wel vreeselijk om zulke dingen te moeten zeggen,’ zei een van de meisjes met een ernstig gezicht en op een toon van beklag.

Sara Willems kwam gauw tusschenbeide: ‘Nog véél vreeselijker is het om zulke dingen te doen,’ zei ze, ‘en het ergst van alles is, dat ze er altijd een ander laat inloopen. Hoe dikwijls hebben wij voor haar niet al straf gehad! Ik tenminste. Maar Evi nog meer, die lacht altijd zoo. Ze kan zich nooit goedhouden.’

‘Ja, wat lachte ze!’ zei een van het groepje. ‘Ik zat naast haar, ik hield mijn hart vast van angst dat ik ook mee zou moeten lachen. Ze kón zich niet inhouden. Eerst werd ze vuurrood, bijna paars, ik was bang, dat ze stikken zou, en

[p. 62]

toen, opeens, proestte ze het uit, de bank schudde er van.’

‘Eerst moest ik ook lachen,’ zei Dora, ‘maar zoodra ik Evi hoorde, verstomde ik.’

‘Ik werd er ook naar van,’ en Sara trok een diepen rimpel in haar voorhoofd, ‘en het was des te pijnlijker, omdat de juffrouw in den beginne zoo geduldig was. Ze was heelemaal niet boos en wachtte tot Evi had uitgelachen, maar nauwelijks was ze weer bedaard met lessen voortgegaan, of daar begon het lachen weer.’

‘En als de juffrouw teminste nog maar geweten had waaróm ze lachte,’ zei Rika; ‘ik zou het verteld hebben in haar plaats.’

‘En ik!’ riep Sara, met een levendigen knik.

Een paar meisjes maakten zich uit het groepje los om naar huis te gaan, ze hadden al zoo lang voor de school staan praten.

‘Vanmiddag vroeg komen,’ riep Sara haar toe, ‘en dan allemaal tegelijk op Lijsje af.’

‘Ze zal denken, dat we haar willen verslinden,’ lachte Dora; ‘neen, we moeten een van ons afvaardigen.’

‘Rika Obbes!’ riep Sara.

Dat werd goedgevonden; Rika zelf had er niets

[p. 63]

tegen. Zij zou het Lizette kalm aan het verstand brengen.

‘Natuurlijk hoeft ze niet in bijzonderheden te treden,’ zei Rika; ‘als ze maar zegt, dat zij Evi aan het lachen gemaakt heeft, dan is het voldoende.’

Saartje knikte weer; dan zal de juffrouw haar zelf wel verder uithooren, dacht ze, en het speet haar niets dat Lizette hoogst waarschijnlijk een flinke straf te wachten had.