Mijn zusters en ik

[p. 282]

XXI.
Neen, maar!

De school was uit, en Tjitske en ik stapten heel bedaard naar huis. Halverwegen dacht ik er eerst aan, dat ik beloofd had, bij Tante te komen.

‘Breng je me nog een eindje?’ vroeg ik, en Tjitske deed het. Het was net weer om te wandelen. Een heerlijke zomeravond was het, er woei een frisch windje.

‘We moesten liever nog wat omloopen,’ zei Tjitske; maar dat ging slecht. Toch had ik niet heel veel zin om in eenig huis te wezen, zelfs niet in Tante's hooge, koele kamers. Zóó prettig als buiten met het lekkere briesje kon het toch niet zijn.

We namen toch afscheid eindelijk, en ik ging naar boven.

Het viel me mee in huis. In de gang tenminste was het luchtig en koel, en in de kamer ook.

Daarom begreep ik te minder, hoe Tante én Tine én Annie er alle drie zoo warm en verhit konden uitzien. En heelemaal waren ze zoo vreemd. ‘Doe je goed af,’ zei Annie, ‘geef mij je mantel maar.’

En ik had geen mantel aan!

[p. 283]

‘Heb je je les nogal goed gekend?’ vroeg Tine, en opeens barstte ze in een onbedaarlijk lachen uit.

‘Ze zijn niet wijs,’ troostte Tante me, maar Tante zelf glimlachte ook zoo vreemd.

Wat was er toch?

Een oogenblik monsterde ik mezelf in den spiegel van het hoofd tot de voeten. Zag ik er dwaas uit? Hing er ergens een bandje, of was ik zwart in mijn gezicht, of had ik mijn hoed achterstevoren op? Ik begreep er niets van. Ik vond mezelf nogal netjes, in elk geval niet belachelijk.

‘Ga toch zitten,’ zei Annie.

‘Ja, neem plaats,’ zei Tine.

‘Wat is er toch?’ vroeg ik, ik was zoo'n voorkomendheid niet gewend.

‘Houden we ons of we van niets wisten,’ zei Annie met een strak gezicht; maar ze kon zich niet langer dan één oogenblik goedhouden, toen proestte ze het weer uit.

Ik begon me al minder op mijn gemak te voelen, maar toch was er in haar lachen zoo iets echt vroolijks, zoo iets of ze wilden zeggen: ‘We lachen niet om jou, we lachen zóó maar, omdat we niet anders kunnen,’ dat ik er niet boos om kon worden. En ook Tante had iets goedigs over zich als ze lachte, zoo of ze gelukkig en verlegen was.

‘Wil je een glas citroen met water en suiker?’ vroeg Tante, ‘het is schrikkelijk warm, hè!’

Ik had volstrekt geen last van de warmte, maar een ‘kwast’ wou ik wel hebben.

‘Alstublieft,’ zei ik in afwachting.

‘Hè, zegt u het haar liever,’ zei Annie.

[p. 284]

‘Zegt u het maar, tante, dan zal ik wel voor de “kwast” zorgen,’ vroeg Tine, en ze greep naar een citroenpersje.

‘Goed,’ zei Tante; maar het bleef doodstil.

Ik wachtte maar al, uiterlijk geduldig. Tante zocht naar woorden.

‘Nu dan,’ zei Tante eindelijk, ‘ik weet een ander kosthuis voor de meisjes.’

De meisjes waren natuurlijk Tine en Annie.

Ik was erg teleurgesteld; was dat nu zoo iets bijzonders? Maar blijkbaar moest er nog wat komen.

‘Bij een oude juffrouw,’ zei Tante, ‘die het alléén in huis zoo stil heeft.’

‘We zullen er geen honger lijden,’ zei Tine.

‘Dat hopen we tenminste,’ lachte Annie.

‘Bij wie dan?’ vroeg ik, en toen opeens: ‘Bij u, tante?’

Tante lachte. ‘Ja,’ zei ze. ‘Maar er is nóg iets.’

Ik begreep, dat het nu eigenlijk eerst komen zou; maar Tante, die anders zoo goed haar woord deed, wist nu klaarblijkelijk niet wat ze zeggen zou.

Ik dronk even van mijn limonade, maar zette het glas gauw weer neer, want Tine had de suiker vergeten.

Jammer genoeg merkte Tante dit op, en in plaats van voort te gaan met spreken, nam ze het suikerschaaltje en bood het me aan. Ik bediende me.

Eindelijk zei Tante uiterst langzaam: ‘Maar, je begrijpt wel, Char, dat ik aan die twee uithuizige dametjes niet heel veel heb. Ze zijn beiden den heelen dag aan 't werk en dan moet haar oude tante zich maar alleen zoet houden. Nu wou ik -’ en opeens

[p. 285]

van gedachte veranderend: ‘Weet jij misschien ook een meisje, dat er plezier in zou hebben, een oude juffrouw als ik ben gezelschap te houden?’

‘Greta?’ vroeg ik.

Maar Tante schudde het hoofd: ‘Die is ook overdag bezet.’

‘Moet het een gezelschapsjuffrouw zijn?’ vroeg ik.

‘Dank je wel,’ zei Tante, ‘ik kan wel op mezelf passen. Het moet iemand zijn, die zelf wat om handen heeft, zoo'n juffertje Doeniet moet het ook niet zijn.’

‘Char,’ zei Tante opeens op een geheel anderen, ernstigen toon: ‘Truus' huisje is al klein genoeg, en bovendien....’ Tante bedacht zich even.

‘Dat doet er ook niet toe,’ ging ze voort; ‘ik wou je alleen vragen, of je bij mij zoudt willen wonen, jij en Annie en Tine, met je drietjes.’

Ik was te verbaasd om iets te zeggen.

‘Zie je,’ zei Tante weer, ‘dan kunnen we hier niet blijven, jonge meisjes moeten een vroolijker woning hebben. Ik heb een erg aardig huisje op het oog, een soort van... een huis met een tuin achter het Vondelpark. - 's Winters zal het er wel wat koud zijn misschien, maar dan kunnen we wat harder stoken.’

Ik was heelemaal in de war. Met ons drieën bij Tante, en dan in een huis met een tuin....

‘Tante...’ begon ik.

‘Wil je?’ vroeg Tante.

Ik vond het heerlijk. Want, al was het bij Truus en Frans ook nog zoo prettig geweest, ik had toch meer dan eens het idee of ik niet in hun jong huishoudentje hoorde.

‘Graag,’ zei ik, ‘maar....’

[p. 286]

‘Afgesproken dan,’ zei Tante. ‘Ik zal er voor zorgen, dat je kunt leeren zooveel als je wilt. Er zal wel een klein kamertje voor je overschieten.’

‘Ik vind het heerlijk, Tante,’ zei ik opeens, ik had een heel dankbaar en gelukkig gevoel. Het hinderde me alleen, dat ik het niet wist te uiten.

‘Wij zijn er ook blij mee, Char, nu komen de oude dagen weer terug, hè?’ zei Tine.

‘En één ding zal nog prettiger zijn, dan vroeger,’ zei Annie.

‘Hoezoo?’ vroeg Tante; maar Annie zweeg.

Ik begreep wel wat ze bedoelde. Dat wij elkaar niet meer zoo in het haar zouden zitten, meende ze. Ik knikte haar even toe met een lachje en een blik van verstandhouding.

‘En dan,’ zei Tante, ‘is het misschien goed, dat je weet....’ Maar Tante viel zichzelve weer in de rede. ‘Je wilt toch wel onderwijzeres worden, hè Char?’

‘Zeker, tante.’ En half en half begon ik te begrijpen, waarom Truus me die vraag 's morgens ook had gesteld.

‘Dat is ook best,’ zei Tante, ‘iedereen moet een bestemming hebben; ik geloof niet dat menschen, die niets ernstigs om handen hebben, werkelijk gelukkig zijn. - O, ja, dan wou ik je dit nog zeggen: wanneer ik kom te sterven is, behalve een kleine som voor Greta, al wat ik heb voor jelui viertjes. Het is misschien prettig voor je, dat je dit nu al weet. - En voor de rest, kinderen, hoop ik, dat je het bij je oude tante naar je zin zult hebben.’