Met z'n beitjes. Hesters gebrek. Een buurjongetje

[p. 96]

V.
‘Vader en moedertje.’

‘De straat’ had heel wat te zeggen over de zonderlinge vriendschap tusschen het kleintje van den melkboer en het vieze voddenjongetje, en de boer zelf was er lang niet mee ingenomen.

‘Je mag niet met hem spelen,’ had hij eerst gezegd, en Marietje was thuis gebleven. Stiller dan ooit zat ze dagen achtereen op haar stoof in het voorhuis of reeg kraaltjes bij Opoe. Maar ze was zoo neerslachtig, dat de boer er verlegen mee werd.

‘Ga wat op straat,’ zei hij dikwijls. Dan stond Marietje op en liep van haar huis tot het hoekje en weer terug. Den anderen kant wou ze niet opgaan, want ze zou het zoo naar voor Bram vinden, dat ze niet met hem spelen mocht. Soms had ze uit haar hoekje het voddenjongetje voorbij zien komen. Maar ze was niet opgestaan. Ze had enkel een kleur gekregen en de groote blauwe oogen met een smeekenden blik op haar vader geslagen, maar die scheen hem niet te zien.

Eindelijk had Bram de stoute schoenen aange-

[p. 97]

trokken. ‘Is Marietje ziek?’ had hij den boer gevraagd.

‘Neen, hoor, ze is gezond!’

‘O!’ had Bram toen gezegd en was beschroomd weggegaan.

Toen was Marietje toch opgestaan: ‘Vader, mag ik nu met hem spelen, toe, Paatje! Hij is zoo aardig voor me, hij heeft me zijn gouden tor gegeven en als hij er niet was geweest, zou Pietje nu dood zijn.’

Toen was haar vader boos geworden: ‘Versta je me niet, je zult niet met hem spelen. Denk je dat ik de praatjes van de heele buurt wil aanhooren, dat jij met zoo'n viezen jongen loopt en speelt. Dank je wel, hoor, nu niet en nooit niet!’

‘Hij wascht zich, hij kan zichzelf al wasschen!’ had Rietje nog even gesnikt; toen was ze bevend en huilend naar binnen gegaan, en den heelen dag stil en bedroefd geweest.

Den volgenden morgen zei haar vader, dat ze dan maar naar hem toe moest gaan, en vragen of hij op de plaats kwam spelen. Marietje was overgelukkig, gaf haar vader een zoen en ging heen om Bram te halen. Bram mocht zijn mooie pak aantrekken en ging toen mee met Rie. Ze wa-

[p. 98]

ren beiden blij, spraken vlug en veel en hijgden van het harde loopen. Gauw werden de stoven neergezet, de melkemmer omgekeerd en heel deftig met een schoonen vaatdoek gedekt. Marietje haalde haar schatten voor den dag.

Ze had drie poppen. Een bakerkindje, dat ‘Zus’ heette, en een naakt elastieken poppetje, - die werden beide op de steenen tegen een stoof aangezet, voor de luchtigheid. Het elastieken popje heette ‘Spek-en-boontje,’ omdat het, zooals Rietje zei, geen echte pop was en maar voor spek en boonen meedeed. En dan een deftige pop met een lila-zijden kleed met twee hooge strooken, die Rietje, toen ze haar voor een paar jaar kreeg, ‘Juffrouw-dame’ had genoemd, omdat ze er zoo chic uitzag. Maar Juffrouw-dame was op het oogen-blik niet toonbaar. Ze lag naakt in een dekentje gerold in den poppenwagen, goed toegestopt aan alle kanten, dat ze geen tocht zou vatten.

Ze had dien morgen een vreeselijk ongeluk gehad, vertelde Rietje aan Bram. 's Morgens, toen Rietje opstond, had ze Juffrouw-dame hooren schreeuwen, omdat ze zoo'n ergen dorst had. Rietje had toen gauw haar kousen aangetrokken, was inderhaast in haar vaders groote klompen gestapt

[p. 99]

die voor het plaatsje stonden, en was met Juffrouwdame naar de ton met regenwater gegaan. Juffrouw-dame had zich toen over het vat gebogen en was aan het drinken gegaan, maar ze was erg gulzig geweest en had zich al dieper en dieper in het vat gewerkt, zóó diep, dat Rietje op de teenen was gaan staan, om haar vast te houden. Toen was Rie over den klomp gestruikeld, had haar voet bezeerd en Juffrouw-dame was in het water gevallen. Met veel moeite was het Moeder gelukt, haar er uit op te visschen.

‘Ze was echt verdronken en eerst heelemaal dood!’ vertelde Rietje, ‘haar mooie kleertjes waren doornat en ze was wit en koud van den dood.’ Maar toen had Rietje haar kleeren uitgetrokken en haar in de zon op de vensterbank te drogen gelegd. En Opoe had een lekker warm kopje thee ingeschonken en dat had Juffrouw-dame erg verkwikt. Nu moest ze maar onder het dek blijven tot de kleertjes droog waren, want voor zoo'n deftige mevrouw was het niet heel plezierig om zóó voor den dag te komen.

‘Och Vader,’ zei Marietje opeens, ‘hoor Zus eens huilen, ik geloof dat Spek-en-boontje haar geknepen heeft.’

[p. 100]

Vader nam Zus bij een arm op en liet haar op zijn knie rijden. Spek-en-boontje werd met een paar flinke stompen gestraft, zoodat ze erbarmelijk begon te piepen. Maar Zus schreeuwde voort.

‘Als je niet zoet bent, zal ik je krijgen,’ bromde vader Bram.

‘Och,’ zuchtte Moeder, ‘zoo zijn ze nu altijd, Vader! Ze huilen en razen den heelen dag. Zouden ze ook honger hebben? - Nu, nu, weest maar stil, engeltjes, dan zal Moeder een dikke boterham met stroop voor je klaarmaken!’

‘Mooie engeltjes!’ zei Bram, terwijl hij het arme Spek-en-boontje onophoudelijk in den buik kneep, zoodat ze voortdurend piepte. ‘Nu zijn ze warempel nóg niet stil. Houdt je mond, anders stuur ik jullie allebei naar school!’

Maar zelfs dát hielp niet. Nu geraakte Vader buiten zichzelven, pakte de schreeuwleelijken beet, stopte ze in de stoof en keerde die met een smak onderstboven, terwijl hij er zelf bovenop ging zitten.

Nu waren ze stil.

Daar werd het raam opengeslagen en juffrouw Schouten vroeg of de kinderen binnenkwamen om een boterham te eten. Nu lieten Vader en Moeder

[p. t.o. 100]

EEN BUURJONGETJE. II.

[p. 101]

hun kinderen liefdeloos in den steek om zich te vergasten aan een boterham met bruine suiker, die zeer in hun smaak scheen te vallen.