Met z'n beitjes. Hesters gebrek. Een buurjongetje

III.
Waarom Marietje geen woord hield.

Maar dien dag kwam Marietje niet weer, want Grootje was ziek geworden. Ze had erge rheumatiek en lag te kreunen van de pijn. Kleine Rie ging op een stoof bij het bed staan, kroop op den rand en gaf Grootje op beide wangen een zoen, terwijl zij de armen om haar hals sloeg.

‘Lieve Opoe, bent u erg ziek? Bent u nu bedroefd, omdat u bittere drankjes moet innemen? Komt de dokter bij u?’

‘Neen, mijn hartje. Och, och! - Je Opoe heeft geen geld om den dokter te laten komen. O, o!’ en weer kreunde het oudje van de pijn.

Juist kwam de boer de kamer in.

‘Hoe gaat het?’ vroeg hij, alsof hij tegen een klein kind sprak, dat zich in den vinger geprikt had.

Nu begon Grootje te zuchten en te klagen.

[p. 82]

‘Wees maar stil, ik zal u vanavond eens wrijven.’

‘Zal ik wat opodeldoc halen?’ vroeg zijn vrouw beschroomd.

‘Niks noodig! Als je maar wat zoete olie geeft. Opodeldoc en drankjes en pillen en dokters, het geeft allemaal niets! Het kost je een schep geld. Meer niet!’ en weg ging hij, zich bukkend om door de lage deuropening in het voorhuis te komen.

Stil sloop Rietje weg naar de keuken, haalde een flesch met zoete olie uit de kast, deed wat op een schoteltje, zooals ze het Vader vroeger wel had zien doen, en zette beide op den stoel voor Grootje's bed. Toen schoof ze het groene bedgordijn opzij.

‘Waar hebt u pijn, Opoe?’

‘O, hier en in mijn schouder en mijn arm. Och, hemel!’

Rietje stroopte de mouw van haar jurk zorgvuldig op tot boven den elleboog, doopte de vingers in de olie en begon te wrijven. Voorzichtig, heel voorzichtig, uit vrees Opoe zeer te doen, streek zij met de kleine hand heen en weer, heen en weer.

[p. 83]

‘Doet het goed, O'?’

‘Ja, mijn liefje!’

‘Gaat het niet te hard?’

‘Neen, kindje,’ en Opoe moest toch heel, heel even lachen, door de pijn heen.

Zeker ging het niet te hard!

‘Is het zoo lekker?’ vroeg Marietje, die Grootje's lachen aan het prettige gevoel toeschreef. En ze wreef en wreef, tot haar kleine handje doodmoe was. Want hoe zacht ze het ook deed, ze zat zelf in een ongemakkelijke houding op den rand van de bedstee en haar rug deed pijn van het bukken.

Eindelijk sliep Grootje in en na een poos klom Marietje voorzichtig van het bed, en ging naar de plaats om haar handen te wasschen. Toen liep ze naar 't voorhuis en nam de tor, die Moeder op een schoteltje onder een omgekeerd glas had gezet, mee. Ze had al in 't voorbijgaan een versch slablaadje bij de groentevrouw gehaald. Maar het diertje scheen er nog niet van gegeten te hebben.

‘Wat een mooie tor, hè, Paatje!’

Haar vader knikte.

‘Is die nu heelemaal van goud? Zeg, Paatje!’

[p. 84]

‘Watte?’

‘Wil u hem van me koopen?’

‘Koopen?’

Marietje knikte ernstig. ‘Ja, hij is heel mooi, en hij kan vliegen ook, als u 'm in het rond draait, - en hij eet zoo weinig, - zóó weinig. Och, kijk eens, Pa, hoe 'n snoeperig mondje of hij heeft!’

‘Wáárvoor moet ik hem dan koopen?’ De boer begon het vermakelijk te vinden.

‘Ja,’ - en Marietje knikte vastberaden, want ze had vooruit al een plan gemaakt - ‘voor veel geld. Voor héél veel geld, Vader!’

De boer lachte, maar Marietje lette er niet op.

‘Voor een schep geld, Paatje! Och, ik vind het ook wel een mooie gouden tor, maar als u 'm hebt, dan zie ik 'm toch ook, en als hij dood is, dan is het enkel een klompje goud, en daar heb ik toch niets aan. Maar ik wou een groote kruik opi - opi - opikokkok koopen.’

‘Opikokkok?’

‘Ja, om Grootje te smeren. Ik heb haar straks heelemaal ingesmeerd met zoete olie, haar heelen arm en haar schouder, maar ik heb het heel zachtjes gedaan, dat zij er niets van voelde. Maar

[p. 85]

bij haar rug kon ik niet bij, en toen heb ik maar een beetje in haar hals laten loopen. Haar jak is heelemaal nat, maar het helpt toch niet, want nu slaapt ze en kreunt nog van de pijn.’

De boer schrok en ging eens kijken in de bedstede. En daar lag Grootje te slapen, de mouw van haar jak geel van de olie en het beddegoed ook; een straaltje glom in haar hals en druppelde op het kussen.

De boer was woedend en riep zijn vrouw, die juist met leege melkblikjes van de klanten terugkwam, en bromde op Marietje, die erbarmelijk begon te huilen. Grootje werd wakker, drijvende in de olie, en Moeder moest er toch om lachen.

Maar Marietje huilde en snikte maar voort, trots Opoe's pepermuntjes en het leege tabakszakje, met een prentje er op, dat Vader haar voorhield om haar zoet te houden. Ze werd niet stil vóór Vader van den apotheker terugkwam met een fleschje, gevuld met geleiachtig, half doorschijnend, geelwit vocht.

‘Opikokkok!’ zei hij en zette het met veel vertoon op tafel neer. ‘Ja, ja, Grootje, we zullen u wel beter maken!’

Grootje dankte hem met de oogen, en Marietje

[p. 86]

kwam naar hem toe en hield haar snoetje op om zich de tranen van de wangen te laten zoenen.