Met z'n beitjes. Hesters gebrek. Een buurjongetje

V.
De pudding.

De meisjes zijn thuis gekomen. Hoe, dat wisten ze, geloof ik, zelf niet recht. Maar er brak een oogenblik aan, dat Hester aan de schel trok en dat ze zelf bijna met de deur naar binnen rolde - zóó leunde ze er tegen - toeu die werd opengetrokken.

Ze dacht er niet aan, om Rika en Polly te

[p. 51]

laten vóórgaan. Ze strompelde maar de trap op, zich aan de leuning optrekkend, en Pol en Riek volgden haar even lusteloos en onbevallig, zonder de minste notitie van Hesters onbeleefdheid te nemen.

‘Wel, meisjes!’ vroeg Mevrouw, ‘veel plezier gehad? Was het niet lekker frisch zitten aan het Tolhuis?’

Als eenig antwoord viel Hester op een stoel neer, terwijl ze met een beweging van de hand haar vriendinnen ook tot zitten noodde.

‘Wás het er niet prettig?’ klonk het nog eens verwonderd.

‘O, Mevrouw …’ stotterde Polly; het was een moeilijk geval voor haar.

‘We zijn er heel niet geweest, Moe! Ik - ik heb mijn portemonnaie laten liggen op een notenkar en toen waren we aan den overkant van het IJ en toen moesten we heelemaal Zeeburg om!’

Mevrouw werd niet veel wijzer door het beknopt verhaal, maar Pol en Riek kwamen haar vriendin nu te hulp.

Hester, die tot nu toe niet veel opmerkzaamheid voor haar vermoeide gasten gehad had, stond nu op om ze een glas water te halen.

[p. 52]

Mevrouw was er heelemaal ontsteld van. ‘Maar Hes, hoe is het mogelijk! - En hebben jelui nu den heelen middag niets gehad? - Wacht, ik zal je een glas spuitwater geven, dat smaakt beter!’

Polly en Rika kwamen heel gauw bij, maar Hester was nog heelemaal onder den indruk. Och, en dat de mooie roodleeren portemonnaie nu óók weg was!

Mevrouw zei niet veel, Hester was jarig en ze was er al genoeg voor gestraft. Maar jammer wás het.

En Grootmoe's gulden was mee verdwenen. Hes had er zich zooveel van voorgesteld! Ze had er wonderen mee denken te doen; eerst de meisjes royaal trakteeren, dan had ze een notitieboekje willen koopen - nu, dat kostte zoo'n schat niet - en als ze dát eenmaal had, zou ze zeker nooit meer iets vergeten; - voor Gerrit en Wim had ze een stuivers-drijftol willen meebrengen en de rest bewaren, tot Moe jarig was. - Nu waren al die plannen in duigen gevallen.

‘Ja, Hes, wat gebeurd is, i s gebeurd, denk er nu maar liever aan, de gasten de vermoeienissen van den middag te doen vergeten. Vraag eens of ze mogelijk een taartje willen.’

[p. 53]

Ja, dat wilden ze graag, al werd er kort daarop gegeten.

Mevrouw ging de tafel al dekken. ‘Wat er toch in die keuken is,’ zei Mevrouw, terwijl ze een stapeltje borden neerzette, ‘ik weet het niet. Maar het riekt er zoo vreemd, net naar anijsmelk. En die drinken we toch niet, daar is het nu wat warm voor.’

Toen kwam Mijnheer thuis. Hij lachte de meisjes braaf uit om haar heerlijken middag in het Tolhuis. Hij vroeg of ze niet een beetje dik waren van al die limonade, en zei dat ze maar flink eten moesten, en na het diner wat op de canapé gaan liggen, dan zouden ze wel wat opknappen.

Het was een rechte feestmaaltijd. Midden op de tafel stond een vaas met bloemen. De biefstuk geurde verrukkelijk; wat er in de dekschalen was, zal ik maar niet vertellen, maar het was iets heerlijks, en er bleef nog maar net genoeg over om de eer van den schotel te redden.

Toen kwam het dessert. Neen, Mevrouw had dien middag niet stilgezeten. Ze had een menigte bessen gestroopt; Gerrit en Wim hadden meegeholpen, vertelden ze met trots, en dat was ook

[p. 54]

zoo; maar hun hulp was van dien aard geweest, dat niemand er van geprofiteerd had dan zijzelf, want het schoteltje bessen, dat zij hadden klaargemaakt, hadden ze ook zelf weer leeggegeten.

Nu hielpen ze ook weer goed mee, - met eten namelijk.

Maar eerst kwam de pudding, de heerlijke pudding waarvoor Hester Zaterdagsmiddags de gestampte mangelen gehaald had.

‘Daar heb je het weer,’ zei Mevrouw, ‘nu is hier die vreemde lucht ook.’

‘Het riekt net naar suikerjannetjes,’ zei Polly, die een groot stuk pudding op haar bord kreeg.

‘Wat zijn dat?’ vroeg Rika. En Polly onderrichtte haar dat het anijsbeschuitjes waren.

‘Ja, het is een echte anijslucht,’ zei Mevrouw, terwijl ze wantrouwend den pudding bekeek, ‘ik geloof warempel, dat Neeltje er anijszaad in gekookt heeft’

Meteen schelde ze, en Neeltje kwam.

‘Wat heb je toch met dien pudding uitgevoerd, Neeltje, hij riekt zóó naar anijs!’

‘Ja, dat is ook zoo, mevrouw,’ zei Neeltje kalm, ‘maar ik heb er niets in gedaan dan de gestampte mangelen, die de jongejuffrouw gehaald

[p. 55]

heeft, en nu u het zegt, - ze zagen er ook vreemd uit, zoo grauw. Ik heb er eerst zoo mijn strijd niet op gehad, maar 't waren net - en dat zullen het ook wel geweest zijn -’

‘Gestampte muisjes,’ viel Mevrouw haar in de rede, want het lange verhaal verveelde haar. ‘Nu, dat treffen we!’

Hester had alles met een verschrikt gezicht aangehoord.

Nu had ze weer muisjes in plaats van mangelen meegebracht. Het liep haar niet mee, dien dag!

‘Hes, Hes!’ - haar vader schudde het hoofd, - ‘heb je nog meer verrassingen voor ons vandaag? Of houdt het hiermee op?’

Mevrouw was teleurgesteld: ‘Had me toch maar eens geroepen,’ zei ze tegen Neeltje, ‘nu is me die heele pudding bedorven.’

Op dat oogenblik werd er aan het ondereinde van de tafel een lepel opgestoken, en een blij kinderstemmetje riep:

‘Lekker, lekker, een muisjespudding!’

Het was Wim, en Gerrit stemde met hem in.

Pol proefde ook eens, en Riek en Hester, en de muisjespudding werd opgesmuld onder luide kreten van blijdschap en verrukking.

[p. 56]

Toen eindelijk het schaaltje leeg werd weggehaald, vroeg Mevrouw lachend: ‘Jullie vindt hem zóó heerlijk, zeg me nu eens wat ik voor het vervolg moet klaarmaken, een muisjes- of een mangelenpudding?’

Het was een strikvraag en ieder zweeg. Dit was eigenlijk al antwoord genoeg, maar eindelijk zei Gerrit: ‘In de week een muisjespudding, Moe, en 's Zondags een van mangelen!’

Nu wist Mevrouw het, en lachend stonden allen van tafel op.