Met z'n beitjes. Hesters gebrek. Een buurjongetje

[p. 19]

III.
De jarige op school.

't Is Woensdag.

Op school zit een meisje met een erg bedroefd gezichtje. Haar vlecht hangt haar over den schouder recht naar beneden. Ze houdt het hoofd gebogen. Twee tranen biggelen haar langs de wangen; maar den mond houdt ze krampachtig gesloten. Ze wil niet huilen.

De onderwijzeres voor de klas ziet rood. En scherp klinkt haar stem, als ze zegt: ‘Neen, Hester Vorden, mij maak je niets wijs met je praatjes. Een meisje, dat haar thema's maakt, zal haar schrift niet vergeten. Er zal wel niet veel staan in dat ‘vergeten’ schrift.

‘Je moest het werkwoord mentir maar eens drie keer maken, dat komt beter uit dan oublier!’

Mentir, liegen! - Nu kan Hes zich niet langer

[p. 20]

bedwingen: ‘Ik lieg niet, ik heb ze gemaakt!’ en ze barst in snikken uit.

Op de voorste bank steekt Riek Meiling aarzelend den vinger op. Ze had het al lang willen doen. Maar Sneeuwwitje - ze wordt Sneeuwwitje genoemd omdat ze, juist als het meisje uit het sprookje, ‘rood als bloed, wit als sneeuw en zwart als roet’ is - Sneeuwwitje is een beetje bleu. Ze komt er niet heel gauw toe, iets te doen.

‘Wel?’ vraagt de juffrouw.

‘Ik weet, dat Hester haar werk afhad, we hebben het gisteravond samen gemaakt!’ klinkt het beschroomd.

‘Zoo! Je weet, dat ik niet van dat samenwerken houd, - en, wat Hester Vorden betreft, - het doet me voor haar genoegen, dat ik me vergis. - Nu maak je drie keer: oublier. Je blijft om twaalf uur na.’

De arme jarige zit er bij met een treurig gezicht terwijl de andere meisjes de thema oplezen.

Moet ze nu schoolblijven? Dat is een slecht begin van 't jaar. Wat zullen Pa en Moe wel zeggen, en wat afschuwelijk vervelend voor Polly en Riek, om een uur op haar te wachten!

Ze heeft nogal zoo'n mooie paraplu van haar

[p. 21]

ouders gekregen, omdat ze in den laatsten tijd zoo'n flink meisje was, - en nu! -

Als de Fransche les is afgeloopen, is er handwerken. ‘Ik heb geen vingerhoed ook bij me,’ fluistert ze tegen Polly, die naast haar zit, en met een hopeloos gezicht ontvouwt ze haar stoplap. Dit lijkt haar wel het toppunt van menschelijk ongeluk, geen vingerhoed te hebben onder de handwerkles. Want dat is een teer punt bij de juffrouw, daar kan ze in 't geheel niet tegen, dat meisjes naaien of stoppen zonder zoo'n onmisbaar stalen of zilveren voorwerp.

Pol heeft medelijden met haar.

‘Neem den mijnen maar,’ zegt ze, ‘ik geef er niet om.’

Maar dat wil Hester niet, Polly krijgt er evengoed straf voor. Maar Polly dringt er op aan: ‘Ik geef er niet om,’ zegt ze, ‘en het is nog beter dat we beiden schoolblijven en ieder drie werkwoorden maken, dan dat je er alleen zes hebt. Dan ….’

Ze houdt even op met fluisteren, want de juffrouw ziet haar streng aan; maar na een poos, als de ‘geduchte’ zich omgekeerd heeft, acht ze de kans schoon, en rad zegt ze: ‘Dan zijn we gelijk klaar!’

[p. 22]

Het schijnt dat de juffrouw het voorzien heeft, plotseling keert ze zich om: ‘Schrijf Polly van Willes voor slecht op,’ zegt ze tot het meisje, dat de lijst houdt, en dan tot Polly: ‘Wat zei je daar tegen Hester?’

Hester kleurt. Ze voelt, dat er iets op haar schoot gelegd wordt. Het is Polly's vingerhoed.

‘Ik vroeg of Hes ook een vingerhoed voor me te leen had, ik heb den mijnen vergeten.’

‘Heel mooi!’ zegt de juffrouw nu, ‘dat is dubbel dom, praten en vergeten!’

‘En jokken,’ denkt Polly, maar ze wacht zich wel iets te zeggen, en daar blijft het bij.

Hester durft bijna niet opzien; ze zit met het noodlottige ding aan den vinger, het schijnt haar te branden. Het treft ook juist zoo ongelukkig, want Polly's vingerhoed is van parelmoer, en zij is de eenige in de klas, die er zoo een heeft. Het is een beeldig dingetje, doorschijnend parelmoer met een zilveren band er om en haar naamletters, P.v.W., er in gegraveerd. Als de juffrouw nu straks kwam om het werk na te zien, zou ze het zeker merken.

Daar begint ze al; ze gaat rond bij alle meisjes, Hes is een van de laatste bij wie ze komt.

Ze heeft den vingerhoed afgedaan. Onder de tafel

[p. 23]

houdt ze hem, in de linkerhand. ‘Waar is je vingerhoed?’ vraagt de juffrouw dadelijk; ze schijnt een talent te hebben, om op het eerste gezicht iemands fouten en tekortkomingen te raden. En onze meisjes hadden veel fouten, en ze schoten nogal eens in een en ander tekort, en daarom sympathiseerden ze niet zoo erg met de juffrouw en vooral hadden ze weinig bewondering voor haar buitengemeene opmerkingsgave.

‘Ik heb geen vingerhoed,’ zei Hester zacht; het speet haar, dat Polly nu zoo weinig plezier van haar opoffering had en ze was bang, dat die haar flauw zou vinden, maar ze dorst toch niet anders.

Maar opeens, daar rolt haar iets van den schoot, 't Is wit en blinkend en - rikketik - daar springt het tot voor de voeten van de juffrouw.

Hester ziet rood tot over de ooren, Polly bukt zich diep over haar werk.

‘Raap eens op!’ klinkt het streng. Hester gehoorzaamt.

‘Polly van Willes, hoe komt die vingerhoed hier? - Wat is dat voor een ongepaste grap, je te houden of je er geen bij je hebt?’

‘Ik heb….’ Polly ziet nog altoos op haar

[p. 24]

stoplap. Zenuwachtig prikt ze met de naald links en rechts in het werk.

‘Bederf je lap niet, en zie me aan, als je spreekt!’

De juffrouw is echt boos, haar stem beeft terwijl ze spreekt. In de klas is het doodstil.

‘Ik heb Hester mijn vingerhoed gegeven, omdat ze anders straf kreeg, - en - en ze is jarig vandaag.’

‘Blijft beiden om twaalf uur zitten!’

Polly zet een scheef gezicht achter den rug van de juffrouw en het was maar goed, dat die het niet zag, want ze had de beste bedoelingen met de meisjes.

Toen beiden na afloop van de lessen zitten bleven, en zich al voorbereidden op een massa strafwerk, kwam de juffrouw bij haar zitten, sprak haar ernstig en hartelijk toe, en het slot was, dat ze naar huis mochten, dat de jarige zelfs de drie werkwoorden werden kwijtgescholden en dat de juffrouw haar nog een heel prettigen dag en een gelukkig jaar wenschte op den koop toe.

‘Ze is toch wel aardig,’ zei Hester in de kleedgang, ‘ik ben erg blij, dat ik niet hoef school te blijven!’

[p. 25]

‘Ja, ze kan wel eens aardig zijn,’ meende Polly genadig, en toen stormden beiden de breede schooltrappen af en de gracht op, waar Sneeuwwitje als een geduldig lammetje in de gloeiende zon heen en weer liep.

Dat was een pret, dat ze zoo gauw weg mochten! Die tranenrijke morgen nam nog een blij einde.

‘Zie ik er behuild uit?’ vroeg Hester.

‘Neen, volstrekt niet!’ zei Riek goedig, ‘niemand zal er iets van merken. 't Zou naar geweest zijn als je op je verjaardag hadt moeten blijven!’

‘Ja, en nog wel om mijn vergeetachtigheid!’