Kleine menschen

[p. 66]

VII.
Genezen.

Tegen den avond begon Polly's been weer te steken.

De dokter werd geroepen en nu bleek het dat de genezing door het loopen aanmerkelijk vertraagd was. ‘Maar weer stilletjes in den ruststoel,’ zei de dokter.

De pijn was het niet en ook niet de langere duur van de ziekte, waardoor Polly zich in de weken, die kwamen, zoo ongelukkig gevoelde. Het was het besef, dat ze zich haar moeders vergiffenis nog niet had waardig gemaakt. Ze leed er onder en moest er onophoudelijk aan denken.

Het ging Mevrouw zelf aan het hart, maar ze zag in, dat het een kras geneesmiddel zijn moest, dat Polly van haar kwaal zou afhelpen, en dáárom hield ze zich, of ze Polly's droefheid niet merkte.

Maar langzamerhand, toen ze zag hoezeer het

[p. 67]

Polly ernst was, zich te beteren, en hoe ze zegevierde over elke opkomende bui van drift, toen kon ze het zelve niet langer uithouden. En op een morgen, toen Polly zich na verschillende kleine verdrietelijkheden toch goedgehouden had, toen sloot ze haar dochtertje vast in de armen, gaf haar een hartelijken kus en zei: ‘Mag ik je nú feliciteeren, Polly, ik geloof dat je het nu te boven bent, meid.’

Polly dorst niet hopen, dat ze al zoover gevorderd was, maar het vertrouwen dat haar vader en moeder in haar stelden, deed haar goed en werkte krachtig mee om haar op het goede pad te houden.

Toen ze eindelijk weer naar school kon gaan, waar ze ondanks alles toch achter was gekomen, en op nummer tien gezet was, verbaasde ze de meisjes door haar geduld en zachtzinnigheid. Het gebeurde maar hoogst zelden, dat ze zooals vroeger, opstoof over een onbeduidend woord, waarin ze een hatelijkheid of een beleediging zag.

De meisjes dachten dat haar ziekte haar zoo veranderd had, en Polly liet het er bij. Ze vertelde haar niet, hoe ver ze in haar drift gegaan

[p. 68]

was en waardoor ze genezen was. Ze vertelde ook nooit, dat, als ze op het punt was zich voor een oogenblik te vergeten, het een klein handje was met litteekens op den wijs- en den middelvinger, dat haar scheen te wenken naar het rechte spoor.