Een klaverblad van vier

[p. 336]

XXIX. Een zangles.

Gisteravond zat ik alleen thuis met Pa en Moe, Nan was naar Minnie om quatre-mains te spelen.

Pa dronk zijn thee en las de krant en Moe maasde kousen. Soms keek Pa op en lachte Moe uit, want ze had voor het eerst een bril op, omdat haar oogen zoo zwak werden.

‘Vrouwtje, vrouwtje!’ zei Pa. ‘Weet je op wie je nou lijkt?’

Moeder verzette haar bril eens, het montuur hinderde haar, en keek toen vragend op: ‘Nu?’

‘Op die oude bewaarschooljuffrouw, die me altijd zoo kneep en dan met een snoeperig stemmetje zei: ‘Stilzitten, Pietje, zoet zijn, hoor!’

En daarop begon Pa te proesten van het lachen.

Maar Moe was er maar half over gesticht. Met een groot air van geraaktheid (misschien lag er wel een beetje ernst in), boog ze zich over haar kous. En Pa was zoo goed niet of hij moest uit zijn makkelijken leunstoel opstaan, zijn krant neerleggen, en heel nederig om excuus gaan vragen. Genadiglijk werd het hem nu vergeven. Maar Moe zei toch dat hij eens wat meer naar zijn grijze haren moest zien. Toen pakte Pa Moe lachend

[p. 337]

beet: ‘o, Kippetje, kippetje! Trek je het je toch aan?’ En toen gaf hij haar een zoen op het voorhoofd, en lachte zoo smakelijk en genoeglijk, dat Moe er ook door aangestoken werd en zelf zoo hartelijk meedeed, dat de bril van haar neus viel.

Toen werd er gescheld. Pa sprong weg als een jongen, die op een ondeugende streek betrapt wordt, gaf zich een recht deftige houding en keek met een ernstig gezicht in de krant, of hij een leelijk ingewikkelde politieke questie overdacht. En Moe (ik kon het haast niet gelooven toen ik het zag) Moe stopte, met een haastigen blik op de krant, waarachter Pa zich had opgesteld, den bril in het huisje en het huisje in den zak. Toen maasde zij voort. En toen werd de deur geopend en Polly trad binnen.

Een algemeen gelach volgde en Pol wist niet hoe ze het had. Ze kwam verlegen binnen met een stapeltje viezige boekjes in de hand. Moe haalde den bril weer voor den dag en zette hem met majesteit op.

‘Wat heb je toch?’ vroeg ik.

Het waren zangboekjes met schoolversjes. Pol was aan het solliciteeren en nu zou ze den volgenden dag proefles moeten geven.

Ik ben blij dat ik dat niet hoef te doen. De brave juffrouw Wibbeling heeft tegen de volgende maand haar ontslag aangevraagd. Ze gaat naar Indië. En ik kom hoogstwaarschijnlijk in haar plaats.

Pol zag er allesbehalve opgewekt uit. ‘Ik heb zoo het land,’ zei ze, ‘ik moet bepaald zingen. Dat geven ze altijd op een proefles.’

[p. 338]

‘Toe Bep, leer jij me een stukje, alsjeblieft.’

‘Wat wou je leeren?’

‘Ja, dat weet ik niet, iets dat heel makkelijk is. Alsjeblieft eenvoudig en niet te hoog.’

Met ‘niet te hoog’ bedoelde Pol natuurlijk in de bas.

‘Ik heb alle boekjes, die ik te pakken kon krijgen, meegebracht, uit alle klassen. Jij moet maar uitkiezen.’

We namen alles mee naar de piano. En ik probeerde alle mogelijke wijsjes.

De meeste waren saai en werden dadelijk afgekeurd.

‘Heer Ooievaar, kuiert daar’

leek ons nog al aardig. Ik speelde het voor en zong er bij en Pol zong mee, alles een octaaf lager. Maar het bleek toch te hoog en te moeilijk.

Toen vonden we:

‘Al in een groen, groen knollen-knollenland.’

‘Dat is goed,’ riep Pol, ‘dat ken ik nog wel van vroeger.’

Met frisschen moed begon ik te spelen en galmde het hoogste lied uit. En Pol deed al haar best.

‘Wat begint het vreeselijk hoog,’ zei ze verschrikt. ‘Kun je het niet wat lager spelen?’

Maar dat kon natuurlijk niet, want voor de kinderen kan je het ook niet te laag nemen.

‘Nu, vooruit dan maar!’ zei Pol dapper. En daar begon ze:

‘A - al in....’

[p. 339]

‘Veel te laag,’ zei ik.

‘A - al in...’

‘Nog te laag.’ En de piano en ik deden het beiden voor.

Pol zuchtte, en zoo hoog en schril als een fluitje klonk het nu:

‘A - al in...’

‘Laten we eerst maar verder gaan,’ stelde Pol voor, maar bij

‘daar zaten twee haasjes,’

hadden we weer dezelfde grap.

Nu zong Pol met moed en volharding tien minuten achtereen:

‘A - al in, a - al in,’

en zoo voort, met ijver en energie alle tonen, die haar voor den geest kwamen, te pakken nemend. Maar de rechte wou niet komen. Eindelijk, daar had ze hem.

Goed zoo, mooi! En nu ging het

‘A - al in, a - al in’,

het had iets van een jubeltoon, zoo triomfantelijk droeg ze het voor.

Maar opeens bedenkt ze zich.

‘Zeg, Bep! zouden ze dat niet al kennen?’

Ik schrok er van. Dat was warempel waar ook. Wat nu? Weer een ander versje.

Na lang zoeken vonden we:

‘Vos, van onze ganzen,’

dat was geknipt. Niet te hoog, en tamelijk één

[p. 340]

van toon. Pol had het gauw te pakken. Uitgelaten van plezier ging ze naar huis. Juist toen ze heen ging, kwam Nan terug. Het was nog vroeg, maar ik merkte toch, dat zij door Willem werd thuisgebracht. Nan was nu bijzonder stil. Pas zat ze, of ze stond op. ‘Ik ga naar boven,’ zei ze.

‘Wat is er?’ vroeg Moe, ‘scheelt je wat, Nan?’

‘Neen, o neen,’ zei Nan, en ze zag er wezenlijk goed uit, warm en blozend; ‘maar ik heb slaap, wel te rusten.’ En zich nog eens omkeerend met een verlegen lachje: ‘Ik ben wezenlijk goed, hoor!’

Ik vertrouwde het niet, en bleef ook niet lang op.

Toen ik boven kwam, zat Nan in haar nachtpon op den rand van ons bed; ze zag er vreemd uit.

‘Bep!...’ zei ze en pakte me beet; maar meer niet. Toen kreeg ze een kleur en ze zag er zoo alleraardigst uit, dat het een plezier was haar aan te zien.

Ze stond op, streek in haar verlegenheid mijn haar glad en zei toen rad, in één adem: ‘Hij heeft me gevraagd.’

Toen kuste ze mij, en ik gaf haar een zoen en we lachten beiden van louter plezier.

‘Wie?’ vroeg ik eindelijk, nog lachend. Maar ze gaf geen antwoord.

‘En, zeg, Bep, morgen gaat hij naar Pa toe! Vindt je dat niet vreeselijk?’ en als in wanhoop bedekte zij het gloeiend gezichtje met de handen.

‘Maar, waarom?’ vroeg ik.

‘Ik word zoo akelig als ik er aan denk.’ En meteen zuchtte ze, of haar het hart zou breken.

‘Maar wat ben je toch een dom kindje,’ troostte

[p. 341]

ik. ‘Waarom is dat nu zoo naar? Pa vindt het natuurlijk goed.’

‘Zou je denken?’ vroeg ze.

‘Waarom zou hij niet?’

‘Ja, dat weet ik zelf niet. Niet om hem natuurlijk. Het is een flinke, knappe vent, vindt je niet? En iedereen vindt hem aardig.’

Ik lachte even, ik kon het niet helpen.

‘Neen, in ernst,’ smeekte Nan. ‘Dat is hij. Is het niet zoo?’

‘Zeker!’ zei ik, zoo ernstig als zij maar kon wenschen.

‘En hij is flink ook, hè? Hij is nu vijf en twintig jaar en doctorandus en over drie maanden doet hij zijn arts-examen.’

‘Is hij dan klaar?’ vroeg ik.

Nan schudde het hoofd. ‘Neen, dan moet hij een proefschrift schrijven. En dan nog drie maanden, en dan is hij klaar.

‘En dan komt er een advertentie in de krant: “Een arts wenscht zich te vestigen. Gemeentebesturen hierop reflecteerende,” of zoo iets, “gelieven zich te adresseeren, lr. ...” En dan gaan we naar of ander klein dorpje toe.’ Nanny lachte. Dit scheen haar toch nog al aan te trekken. Maar eensklaps bezon ze zich.

‘Als Pa het nu maar goed vindt. Als ik er maar niet te jong voor ben!’

‘Kom, nonsens,’ zei ik ‘je bent achttien jaar, en over een maandje wordt je negentien!’

Maar Nan kon of wou niet naar rede luisteren.

‘Wat naar om het te vragen, hè?’ Ze nam een

[p. 342]

deftige, stijve houding aan en strekte haar hand uit als een automaatje: ‘Mijnheer, ik wou graag met uw dochter trouwen.’

‘Nu, dat zal hij nu niet bepaald zeggen,’ lachte ik.

Eindelijk stapten wij in bed. Maar toen het twee uur was, sliepen wij nog niet. Nanny praatte onvermoeid verder.

Als het laatste herinner ik mij, dat ze me vertelde, waarover hij een proefschrift zou schrijven.

‘Waarschijnlijk over het geheel ontbreken van een scapula.’

‘o!’ Zei ik.

‘Scapula is schouderblad, weet je,’ verklaarde Nan.

‘Ja,’ zei ik droomerig, hoewel ik er niets van wist. En toen ben ik ingeslapen.