Een klaverblad van vier

[p. 170]

XVI. Een boutade, die vroolijk eindigt.

Gistermiddag om vier uur is onze vacantie geeindigd. Om vier uur, want na vieren zouden we toch vrij gehad hebben.

Vandaag zijn we weer naar school geweest. Alles is geverfd. De muren zijn gewit. Het ruikt naar verf, het ruikt naar kalk, het ruikt naar schoollucht, kortom naar alles wat naar en akelig is.

Ik heb het land, Nan en Minnie hebben het land, Pol heeft ‘gloeiend’ het land. Ik geloof warempel, dat leeraressen en leeraren ook het land hadden. En dat valt me in zeker opzicht nog van hen mee.

De ramen staan open, alle vier, en de ventilator ook. Die comedie moet beteekenen: ‘Jullie hebt frissche lucht, meer dan je op kunt; voor alles is gezorgd.’

Een vlinder die bij ongeluk door het eene raam naar binnen kwam vliegen, en nog eenige vreugde in onzen kerker bracht, vloog gauw door het andere weer weg. Dat was een parodie op onze vrijheid. Kinderachtig van dien vlinder om ons zoo te bespotten!

o, Alles is keurig netjes! De banken zijn kranig opgeknapt, gestopt en geschilderd, maar als je er

[p. 171]

iets gezelligs, iets intiems aan wilt zien, dien je er zelf wel een paar insnijdingen in te maken, of er een naam in te krassen, of ze met een paar penteekeningen te verfraaien.

Wat een zit, zoo'n uur of drie op die houten banken! Het is gewoon niet te dragen. En als je dan nog maar wat doen kon. Maar niets. Luisteren!

Nu, luisteren beteekent natuurlijk in de eerste plaats je mond houden, dan stil zitten, onbeweeglijk! Dan nu en dan een woordje oppikken, net genoeg om je gedachten - want je zit natuurlijk onophoudelijk over het een of ander te soezen - af te leiden en een andere wending te geven

't Is warempel nog erger dan in de gevangenis. Daar mogen ze tenminste nog wat doen, zakjes plakken, of koffieboontjes ziften, of erwten tellen, of zoo iets. Dat laatste vooral moet een alleraangenaamste bezigheid zijn.

Gelukkig dat we nu in een ander lokaal zijn gekomen. Dat geeft nog eenige afleiding. De leeraressen en leeraren zijn dezelfde, alleen hebben sommige dames een ander japonnetje aan. Het lokaal is ook geheel gelijk en gelijkvormig aan het vorige, en het uitzicht ook. Alleen hebben we nu het gezicht gekregen op een lantaarnpaal, of liever op de lantaarn zelf, en dat breekt wezenlijk alleraardigst!

Ook schijnen we wat meer zon te hebben, nu dat heeft ook zijn goede zijde, vooral in den zomer. We waren zoo pafferig en lui en warm, om elf uur, dat toen de juffrouw even wegging om een plaat te halen, wij bijna roerloos zitten bleven, te saai en

[p. 172]

vervelend om herrie te maken. Anders vliegt er plotseling een loshangend kladcahier in de lucht, dat als een bladenregen op onze hoofden neerdaalt, of er is gauw wat af te kijken, of we hollen naar 't fonteintje en gaan met het hoofd onder de kraan, om bij het minste verdachte geluid, druipend, de oogen vol water, weg te springen. Nu niets van dat alles. We zaten maar, of liever we hingen half op de onbevalligste manier in de bank. Trip, trip, trip! vlug als een haasje kwam de juffrouw weer aangewipt, de plaat in de hand. Natuurlijk dacht ze ons weer te verrassen, en op een of ander te betrappen. Op alles voorbereid, bleef ze een oogenblik met wijd geopende oogen in de deur staan. Vlug monsterde ze de klas, sloot toen de deur achter zich en ging weltevreden weer zitten. ‘Ik kan wel zien, dat ik dames uit de derde klasse voor mij heb!’ toen keerde ze zich naar het bord, om de plaat op te hangen. Natuurlijk keken we elkaar toen met opgetrokken wenkbrauwen aan. Wat ellendig flauw, om ons zoo als zoete kindertjes te prijzen! Minnie trok een allerleelijkst snoetje en stak haar spits tongetje zoo ver mogelijk uit. Maar dat deerde haar niet, want toen ze klaar was, zat elk weer even dood en saai te kijken. En zij lachte nog eens vergenoegd, natuurlijk altijd nog over die ‘zoetheid’.

Eindelijk, twee minuten voor twaalven, daar werd de bel geluid. o, Die zoete tonen! Ze zullen mij altijd onvergetelijk blijven. Vooral als de concierge ‘de ure der verlossing’ een paar minuten vóór den tijd slaat. Dan worden de boeken in allerijl geborgen,

[p. 173]

- als men het wegmoffelen of smijten met een zoo fatsoenlijk woord mag noemen, - dan stijgen twintig dankbare zuchten ten hemel op, dan komt er weer vuur en leven in de jeugdige kijkers, en twintig jonge harten worden weer blij.