Een klaverblad van vier

[p. 146]

XIII. Gevolgen.

Koud, ijskoud zat ik op in bed met verwilderde, slaperige oogen en ik hoorde tot mijn verwondering mijzelf reciteeren:

‘Een altoos grauwe lucht weegt drukkende op de stranden,
Hier houdt geen stervling 't uit, hier komt geen Noorman landen,’

en mijzelf afvragend, waar dat heen moest, ging ik voort, nog half in droom:

‘Hier is de grond versteend om nimmermeer te ontdooien,
't Zijn vlokken, anders niet, wat hier de wolken strooien.’

Half werktuiglijk was ik voortgegaan, nu hield ik op, klappertandend. Ik voelde mijn armen, die koud en bloot waren, en ik verwonderde mij er over, dat ik geen nachtpon aan had. Ik rilde, mijn hemd was koud en vochtig. Eindelijk begrijpend, tastte ik rond naar den deken. Aan het voeteneind niet, en niet op den grond. Pol moest hem hebben; voorzichtig begon ik haar te inspecteeren. Welzeker, daar lag juffrouw Apollonia, die zoo ‘best’ wakker kon blijven, rustig te slapen onder twee wollen dekens. Minder zacht dan eerst mijn bedoeling was, begon ik aan Pols deken te trekken en te rukken. Ze mopperde wel een beetje en strib-

[p. 147]

belde in haar slaap wat tegen, maar ze werd toch niet wakker, en ik nam bezit van den deken.

Maar nauwelijks had ik mij er al bibberend lekkertjes ingerold, en voelde ik de behaaglijke warmte van den deken tot mij doordringen, toen Pol, plotseling wakker wordend, mij onzacht aan den arm stiet.

‘Bep! Bep! er uit, toe, opstaan!’

Ik knorde maar wat en hield mij slapende.

Eenmaal wakker, was Pol niet meer te houden. Met een sprong stond ze op den grond, niet dan na op vrij onzachte wijze op mijn been te hebben getrapt. Daarop begon zij zich te verkleeden, dit merkte ik duidelijk aan het op den grond vallen van den stoel met goed.

Ze hield niet op met praten en roepen: ‘Toe, Bep, sta nu toch op! Het is zoo verkeerd, om lang in dat natte goed te liggen. Hier is je flanelletje; Kneipp zegt, dat je er op zijn hoogst anderhalf of twee uur in moogt liggen. Toe Bep, hier vind ik wat, zeker je hemd. Ben je wakker?’

‘Ja!’ zuchtte ik, maar ik kon er niet toe komen meer teeken van leven te geven.

‘Is je nachtpon nog in den nachtzak? Wacht, ik heb ze al. Ik begrijp niet, hoe ik me zoo heb kunnen verslapen. Toe Bep, sta nu alsjeblieft op. Als je ziek wordt, zal het mijn schuld zijn.’

Toevallig gevoelde ik meteen hevige aanvechtingen om te niezen. Opeens zat ik rechtop in bed, mijn armen nog ingebakerd als die van een mummie.

[p. 148]

Twee, drie keer, niesde ik.

‘Zie je wel!’ riep Pol. ‘Ik heb je ook veel te lang laten liggen. Twee uur schrijft hij voor voor een sterken brouwer, en één uur voor een zwakken buitenman, en jij bent maar een stadsmeisje, en jij ligt er van half elf tot vier uur in!’ Pol beefde en klappertandde. Mijn medelijden en mijn hartstochtelijke en onbedwingbare niesbuien kregen eindelijk de overhand op mijn slaperigheid.

‘Kom Pol, stap er zelf maar in, ik ben in een wip klaar.’ En dat was ook zoo. In een oogenblik stond ik in een hemd, dat mij op de voeten reikte. Pol had natuurlijk in de duisternis het mijne aangetrokken, maar ik was al blij, dat ik wat aan had.

Pol ging niet slapen voor zij mij heerlijk had ingestopt. Ik bleef nog lang wakker liggen, hoestend en niezend en onze onzalige Kneippkuur verwenschend.

's Morgens om kwart voor achten werden wij door ‘de wijzen’ in hoogsteigen persoon geroepen. Ze hadden een vlugge bui gehad, wat gedeeltelijk daaraan te danken was, dat ze 's avonds het gordijn niet hadden neergelaten, en de lieve zon ze zoo lang met haar hypnotisch oog had aangekeken, tot ze beiden waren wakker geworden.

‘Kijk eens even!’ riep Lou.

‘Neen, maar!’ zei Rie, de handen in elkaar slaande.

Net, die op den achterzolder bezig was, kwam ook eens zien.

‘Wat hebben jullie in 's hemels naam uitgevoerd. De grond drijft, het beddekleedje zwemt haast weg!’

Minnie en Nan zaten met verwonderde slaperige oogen den boel aan te zien.

[p. 149]

‘We zijn dadelijk gaan slapen,’ zei Nan, ‘ik begrijp er niets van.’

‘Daar ligt warempel Pols zijden lint op den grond.’ Net raapte het onder het spreken op en hing het zorgvuldig te drogen. ‘En wat is dat! Twee kletsnatte hemden op een hoopje! Wat hebben jullie toch uitgevoerd?’

Pol en ik schudden van het lachen om Nets onnoozel gezicht en de vieze manier, waarop ze de natte hemden ieder bij een puntje oppikte..Hoofdschuddende liep ze er mee heen om ze over de trapleuning te drogen te hangen.

Nu vertelde Pol aan Minnie en Nan onze nachtelijke scène. Daar lag nog het vaatdoekje waarmee ik den boel had opgedweild in een hoek. Minnie en Nan toonden de levendigste belangstelling. De Kneippkuur scheen haar wel aan te staan.

‘Was het een lekker gevoel?’ vroeg Nanny met een tikje twijfel in haar stem.

‘o, Heerlijk!’ zei ik, maar ik moest er zelf zóó om lachen, dat de anderen er alles van begrepen. Het was vreemd, elken keer dat ik lachte, kreeg ik een steek in den rug, vlak onder het schouderblad. Ik had nog nooit zoo iets gevoeld.

‘Wat,’ vroeg Pol, verontwaardigd, ‘wàs het niet lekker?’

‘Ja, alleen wat koud,’ zei ik, ‘een beetje!’ Weer lachte ik en kreeg ik datzelfde pijnlijke gevoel.

We stonden op en kleedden ons, en hadden veel plezier over het dwaas lange hemd, dat ik van Pol aan had. Maar ik probeerde er zoo min mogelijk om te lachen, om mezelf te sparen.

[p. 150]

Na het ontbijt maakte Pol het bij Net weer goed. Zij bood haar aan, den boel te dragen, maar Jeanne zei, met een bezorgden blik op de kopjes, dat het volstrekt niet noodig was. Toen ging Pol op een keukenstoel zitten, de meid was het priëeltje aan het ‘doen’, sloeg de beenen over elkaar en nam heel genoeglijk den rechtervoet met de linkerhand beet. Net moest om die jongensmanieren hartelijk lachen, maar Pol merkte het niet. Opeens sprong zij op.

‘Heb je ook wat zoete olie voor me?’ vroeg ze.

‘o, Jawel, een heele flesch.’

Nu begon Pol haar laarzen, die van de vischpartij nog kletsnat waren, terdege in te vetten.

‘Laat het toch,’ zei Jeanne, ‘dat kan Daatje toch wel doen.’

Maar Pol liet zich door niets weerhouden en wreef en poetste er dapper op los, terwijl ze ons wedervaren van den afgeloopen nacht vertelde. Druk gesticuleerde ze nu en dan met het vette lapje, en soms met een laars, wat een allerkostelijkst gezicht was.

Wij hadden een bijzonder mooien dag en gingen wandelen. Iedereen was vroolijk en opgewekt. Minnie prikte Willem, die met Nanny vooruitliep, onophoudelijk met een graspluimpje in den nek of bij het oor. En het was grappig om te zien, hoe hij geduldig voortliep, nu eens even het hoofd schuddend, dan met de hand in zijn hals komend om een gewaande vlieg of mug weg te jagen. Eindelijk keerde Willem, nog altijd argeloos, zich om. ‘Wat een ellendige massa muggen zijn hier!’ en meteen gaf hij zich een klap op den nek, die klonk.

[p. 151]

Iedereen had plezier, en ik moest ook lachen, maar ik kreeg weer zoo'n pijn, dat ik mij op de lip beet. Ik moet er allerdwaast hebben uitgezien, want Nan riep: ‘Kijk Bep eens!’ en ik stond er zoo ellendig hulpeloos bij, lachende tegen mijn zin en met de hand op den rug, dat zij het allen uitproestten.

‘Bijt je op je tong?’ vroeg Pol.

‘Ze doet het er om!’ gierden de jongens, en vlogen als hazen weg, om over een drogen greppel te springen, die een van beiden in het oog kreeg.

Maar de tranen sprongen mij in de oogen, want ik verging van de pijn.