Jonge vechtersbazen

IV.
De straf op school.

Het duurde toch nog een week voor Robert weer volkomen hersteld was. Na die week kwam hij weer op school terug.

Er was een streng onderzoek ingesteld door het hoofd van de school. De vechtersbazen waren flink gestraft, ook Piet, - ze hadden gedurende de vrije uren of in plaats van de gymnastieklessen, strafwerk moeten maken, en de Woensdag- en Zaterdagmiddagen, die ze anders naar willekeur doorbrachten in huis of op straat, maar nooit op

[p. 36]

school, die moesten ze nu op school slijten met het maken van opstellen. Om één uur moesten ze allen terugkomen, mijnheer Geysbeek gaf er zijn vrijen middag aan en hield zelf het toezicht over hun werk.

En hij was niet makkelijk of toegevend gedurende dien tijd; hij liet de jongens werken, en goed ook! Ze moesten het nu eens voor altijd afleeren!

O, dat waren harde middagen voor de jongens! Er was ijs! Het had juist zoo heerlijk gevroren, de laatste dagen. In het Vondelpark en op de Club werd al druk gereden. Het winterzonnetje scheen uitlokkend door de ruiten. Het was niet alles voor hen. Broers en zusters zwierden op de ijsbaan, ze hadden er zich al lang te voren op verheugd, er den heelen morgen over gesproken.

En daar zaten zij gevangen tusschen de vier muren van het lokaal en ze vervoegden niet mogen vechten in alle wijzen en in alle tijden. ‘Ik mag niet vechten, Gij moogt niet vechten, Hij mag niet vechten, Wij mogen....’ enzoovoort, alles voluit geschreven. En dat was dan nog alleen maar een stukje van den onvoltooid tegenwoordigen tijd van de aantoonende wijs! En er volgde nog zooveel!

[p. 37]

En dan, als het werkwoord af was, een opstel over het vraagstuk: ‘Waarom wordt ons het vechten verboden?’

Wie het niet wist, of knoeide met zijn opstel, die kreeg straf, omdat hij niet beter onthouden had wat de onderwijzer bij het verbod dienaangaande gezegd had. En wie het wel wist en een heel goed opstel maakte, werd gelaakt omdat hij, terwijl hij zoo goed het nut van het verbod inzag en de redenen zoo wel toonde te begrijpen, er zoo slecht naar gehandeld had!

Ja, mijnheer Geysbeek liet niet met zich spotten, de straf moest zwaar zijn, wilde zij een les voor de jongens zijn.

En de straf wás zwaar, vooral voor Piet en Hannie Wolters. Ze zaten naast elkaar over hun opstel gebogen.

Hannie's zusters deden dien middag een tochtje naar Abcoude met mijnheer Wolters en Mimi, - Piets zusje was mee op zijn schaatsen. Haar eigen schaatsen waren haar ook te klein, maar de zijne pasten haar.

Het was een hard gelag voor de jongens. Wat zouden ze dolgraag van de partij zijn geweest!

Het ijs was zoo mooi, spiegelglad! En het was

[p. 38]

zoo iets heerlijks, een tochtje met groote menschen mee te maken!

Ze konden bijna niet aan hun opstel denken, en zeker was er niet veel van terechtgekomen als mijnheer Geysbeek hen niet telkens aangespoord had, en als ze niet geweten hadden, dat wie om vier uur niet klaar was, tot vijf, misschien wel tot zes uur blijven moest.

Het was bij halfvijf toen ze den tweeden en laatsten ‘gevangen’ middag, - zoo noemden de jongens hem, in tegenstelling met den ‘vrijen’ - naar huis gingen.

Nu was de straf voorbij, mijnheer Geysbeek had hun nog eens ernstig toegesproken en gezegd, dat hij nu hoopte en vertrouwde, dat geen van zijn jongens meer aan dergelijke schandelijke vechtpartijen mee zou doen.

De jongens hadden het hem allen beloofd, ze meenden het ook werkelijk, - en daarmee was de zaak afgeloopen.

Het was inderdaad een voorbeeldige straf geweest. Ze had geholpen!

In clubjes draafden de jongens naar huis. Sommigen hadden nog plan, voor een half uurtje de schaatsen onder te binden.

[p. 39]

Ze geloofden hun oogen bijna niet. De straten waren vochtig, de huizen waren vochtig, de ijspegels, die aan de kozijnen hingen, lekten langzaam weg, sulbaantjes werden plasjes, - het dooide. Het dooide sterk opeens! Dat was vreeselijk; als dat zoo voortging, zouden ze den volgenden dag, Zondag, ook niet kunnen rijden.

Ze wilden het niet gelooven, het zou met den avond wel weer opvriezen. En 's nachts zou alles weer in orde komen.

Ze vlogen naar huis en raadpleegden den thermometer. Acht graden boven nul. Wat, acht graden boven nul, en 's morgens nog vier graden onder het vriespunt! Dat was verschrikkelijk!

Piet vroeg aan tante of er wat met den thermometer gebeurd was, maar tante Line zei dat er niet anders mee gebeurd was, dan dat het meisje hem met glazenlappen afgenomen en schoongemaakt had.

‘O,’ zei Piet beslist, ‘dan heeft ze hem zeker meteen stuk gemaakt, want hij is heelemaal in de war.’

‘Hoezoo?’ vroeg tante Line.

‘Wel, hij staat op acht graden boven het vriespunt!’

[p. 40]

‘Nu,’ zei tante onverstoorbaar, ‘dat kan wel uitkomen, Piet, want het heeft den heelen middag al gedooid!’

Maar Piet was eigenwijs, hij wou zelf de proef nemen. Hij schonk een kopje vol water en zette het buiten het raam. Over een half uurtje zou hij wel eens zien of het ook bevroren was.

Toen mijnheer Trezoor thuiskwam, werd er gegeten. Op Mimi behoefde niet gewacht te worden, die bleef bij de familie Wolters eten.

‘Arme jongen! dat tref je ook niet,’ zei mijnheer, toen hij aan tafel zat.

‘Wat niet, vader?’ vroeg Piet, die hem niet begrijpen wilde.

‘Dat het nu zoo dooit,’ zei mijnheer; hij was weer goede vrienden met Piet en hij had hem graag nog een beetje plezier gegund.

‘Och, vader,’ zei Piet, ‘het kan wel weer opvriezen!’ Hij verloor den moed niet.

‘Als er maar eerst bloemen op de ramen komen, hè vader, dan gaat het vriezen,’ zei Wim, die ook wat zeggen wou.

Mijnheer Trezoor lachte. Maar Piet lachte niet, hij was er heelemaal niet toe gestemd.

Na het eten schoof hij dadelijk het raam op

[p. 41]

en nam het kopje uit het kozijn. Och neen, er was geen koek van ijs in, die bij de kachel gesmolten moest worden, er was zelfs geen dun vliesje op. Toen hij na een poos weer kijken ging, voelde hij dat het kozijn nat was: het regende fijn.

Tegen halfnegen kwam Mimi thuis. Ze had een kleur van plezier. Ze had zoo genoten! Maar de terugtocht was nogal lastig geweest, door den sterken dooi. Op het laatst hadden ze door het water gereden. Mies moest er om lachen. Een van de meisjes was in al dat nat gevallen, ze had er zoo uitgezien!

‘Maar we hebben het er anders netjes afgebracht!’ vertelde Mimi. ‘We reden achter elkaar in een lange rij. Of liever, op het eind reed alleen mijnheer, en wij meisjes hielden de schaatsen maar recht naast elkaar, onbeweeglijk. We dorsten bijna niet uitslaan in al dat water. - Bij Halfweg 't Kalfje zijn we afgestapt, hebben de schaatsen afgebonden, en daar heeft mijnheer Wolters ons op een kop chocolaad getrakteerd. - 't Was heerlijk, heerlijk!’

Opeens hield Mimi op. Wat dom van haar om heel niet aan Piet te denken! 't Was net of ze het deed om hem te hinderen.

[p. 42]

‘Ik dank je wel voor je schaatsen, Piet, - en, en.... ik wou dat jij ook maar eens een toertje kon maken!’

‘O,’ zei Piet en hij lachte, maar niet van harte, ‘de winter is nog lang. Misschien komt er later nog wel ijs!’

Hij nam het haar volstrekt niet kwalijk, dat ze zoo zonder bedenken had doorgepraat; hij gunde Mimi het pleizier wel; maar - hij had toch graag zelf ook eens een baantje gereden! -