Goede kameraadjes

IV.
Het album is weg.

Het kwartier was nog niet om, daar kwamen de meisjes naar boven vliegen. Dora had haar sleuteltje verloren, het gouden sleuteltje van haar album!

‘Is het er?’ vroeg Dora aan Loulou, die vooruit was geloopen en onder de bank had gekeken.

Neen, het was er niet.

‘En op de trap, en in de gang ook niet!’ riepen Annie en Jet, ‘we hebben overal gezocht.’

‘Het kan er toch niet meer inzitten?’ vroeg Loulou. ‘Kijk eens, misschien heb je vergeten het er uit te nemen!’

[p. 90]

‘Neen, ik weet zeker, dat ik het gedaan heb, ik had het in mijn hand, toen ik naar beneden ging,’ zei Dora beslist maar toch voelde ze in haar kastje om de anderen te overtuigen.

Ze zocht, ze tastte, - ze boog zich voorover, om zelf te zien, - ze woelde ongeduldig alles om, haalde alles uit haar kastje, uit haar tasch, - het album was weg!

‘Weg?’ vroeg Loulou ongeloovig.

‘Weg!’ zei Dora, die er niets van begreep.

‘Kijk eens onder de bank!’ ried Jet, zelf zocht ze mee. Het was wel onbegrijpelijk en ondenkbaar dat dat mooie boek op den grond zou liggen, maar ze keken toch. Alles was mogelijk. Maar het was er niet.

De meisjes zagen op. Er was niemand in de klas dan Liesbet.

‘Heb jij het album misschien ook gezien?’ vroeg Loulou; ze vond het wel een pijnlijk onderwerp, maar de zaak was zoo gewichtig, dat ze niet nalaten kon het haar te vragen.

Liesbet antwoordde niet; ze schudde even van neen, toen ging zo bedaard met haar boeken voort.

‘Wie was er toch ook in de klas, toen we binnenkwamen, die zoo gauw wegliep?’ vroeg Loulou.

[p. 91]

‘Ik geloof dat het Nette was,’ meende Dora.

‘Maak je maar niet bezorgd, een van allen zal het nog eens hebben willen zien, het zal wel dadelijk teruggebracht worden,’ zei Annie om Dora te troosten.

‘Ik zal eens gaan vragen,’ zei Dora, en dat deed ze.

Maar niemand had er iets van gezien, of was zelfs binnen geweest.

Alleen Liesbet was in het lokaal gebleven, zeiden de meisjes.

‘Ja, dat weet ik wel,’ zei Dora ongeduldig, ‘maar ik dacht dat een van jullie het mogelijk had willen inzien. Ik kan heelemaal niet begrijpen waar het is!’

Alle meisjes zochten mee, Nette het ijverigst van allen, maar het was nergens te vinden.

Het kwartier was om. de stoelen werden weer bezet, het werk voor den dag gehaald, maar niemand was er met haar gedachten bij.

Juffrouw Sanders kwam ook weer terug.

‘Vlug je thema's voor den dag!’ zei ze. ‘Dora Jemelle begint.’

Maar Dora Jemelle was het allerminst geschikt om de thema op te lezen. Eerst ken te onmogelijk

[p. 92]

de bladzijde vinden, toen stotterde ze, en barstte eindelijk in tranen uit.

‘Wat is er?’

Loulou lichtte de juffrouw in.

Juffrouw Sander keek zeer ernstig. Had Dora wel overal goed gekeken, in haar kastje, in haar tasch, en kon het niet op den grond zijn?

Dora schudde het hoofd. Toen liet juffrouw Sanders de meisjes alle schriften en boeken uit de kastjes op tafel leggen; maar het verloren schaap kwam niet terecht.

‘Bergt alles maar weer weg,’ zei de juffrouw verdrietig. ‘En zegt me eens: wie van jullie zijn in het lokaal gebleven, toen de anderen naar buiten gingen?’

‘Ik!’ zei Liesbet dadelijk.

‘Niemand meer?’ Onderzoekend zag de juffrouw de een na de ander aan.

Loulou werd onrustig, ze knipoogde tegen Dora en zag toen naar Nette, die met een vertrokken mondje op de bank naast Liesbet zat en strak voor zich uitzag.

‘Ben jij hier alleen geweest, Liesbet?’

‘Neen, juffrouw.’

Na zag Nette schichtig op en kleurde.

[p. 93]

‘Nette van Veen liep het lokaal uit, toen wij binnenkwamen,’ riep Loulou, die zich niet langer bedwingen kon.

‘Is dat zoo, Nette?’ vroeg de juffrouw streng.

Nette werd nog rooder, ze knikte.

‘En wat kwam je hier doen?’

Nette verschikte op haar bank, beet zich in de wang en zuchtte, maar antwoord gaf ze niet.

‘Nu?’ herhaalde de juffrouw.

Er kwam geen antwoord.

Het was doodstil in de klas. Jet en Annie zagen elkaar veelbeteekenend aan. Dora wachtte in spanning.

Opeens begon Nette te snikken. ‘Ik kan het niet zeggen, wat ik kwam doen, maar ik heb het album gerust niet.’

‘Kun je niet zeggen wat je hier kwam doen? Dat is heel vreemd, Nette. - Kun jij het ook niet zeggen, Liesbet?’

‘Nette heeft het album niet,’ zei Liesbet alleen. Het was geen rechtstreeksch antwoord.

Juffrouw Sanders werd boos. ‘We gaan beginnen,’ zei ze. ‘Na schooltijd zal ik de zaak verder onderzoeken.’

Er waren maar weinig hoofdjes bij het werk,

[p. 94]

en heel veel fouten bleven in de thema's. Eenige meisjes kregen straf omdat ze onder de les met elkaar fluisterden. Loulou zag Nette zoo doordringend en uitvorschend aan, dat ze met een vuurroode kleur de oogen neersloeg. Toen ging Loulou met den rug naar haar toe zitten; ze was er zeker van, dat Nette de schuldige was.

‘Wat ligt daar op den grond?’ vroeg de juffrouw opeens.

Het was een klein, blinkend dingetje, dat bij den poot van Liesbets tafeltje lag. Liesbet bukte zich om het op te rapen, toen gaf ze het aan de juffrouw, - het was het gouden sleuteltje.

‘Hoe kwam dat dáár?’ vroeg de juffrouw. Aller oogen zagen Liesbet aan. Er was iets uitdagends in den blik van het meisje, toen ze naar haar plaats gaand, de klas overzag.

‘Het is zeker gevallen,’ zei Liesbet, in antwoord op de vraag van de juffrouw.

‘Heb jij het dan gehad?’

‘Neen,’ klonk het eenvoudig.

Er kwam een diepe rimpel in het voorhoofd van juffrouw Sanders.

‘Nette en Liesbet moeten na schooltijd een oogenblik blijven; we hebben nu geen tijd meer; wie volgt!’