Goede kameraadjes

[p. 86]

III.
Het ‘vrije’ kwartier.

Dora zat nog aldoor voor haar schoone lei. Alleen een paar krabbels stonden er op, een paar half onleesbare letters. ‘Liesbet,’ scheen er te staan, maar opeens werd het weer uitgeveegd. - Dora wou niet aan haar denken. Waarom moest ze nu juist aan die ééne denken, die haar niet geluk had gewenscht? - Waarom dacht ze niet liever aan alle anderen, die het wél gedaan hadden?

Ze zuchtte. Met het hoofd op de hand geleund, zag ze nog altijd naar het meisje met de dikke blonde vlecht.

Opeens werd het haar warm onder de oogleden, en spatte er een traan op haar lei. Haastig veegde ze dien weg, toen streek ze heel onverschillig met den zakdoek langs de oogen, de anderen mochten niets merken, en dwong zich met moeite de opgave uit haar rekenboekje te lezen.

‘Een stuk land, lang 9 M., breed 7 M., wordt met boomen beplant. Als er op afstanden van....’

[p. 87]

Neen, ze kan niet verder lezen. Het wordt haar onmogelijk, letterlijk onmogelijk gemaakt door de tranen, die zich tusschen haar en het boek dringen.

Och, het moet anders worden. Het moet weer goed worden tusschen haar en Liesbet. Ze zal het haar vragen, vandaag nog. Als de schooltijd om is, als ze naar huis gaan, dan zal ze Liesbet achteroploopen. Liesbet gaat altijd zoo vroeg heen tegenwoordig, juist om maar alleen te zijn. Maar nú zal ze zorgen dat ze gelijk met haar op straat is. Ze heeft al iets verzonnen. Ze weet al hoe ze het goed zal maken. Ze zal zeggen: ‘Bettie, ben je nog boos, - zou je, anders, wat in mijn album willen schrijven?’

Dora is er blij om, dat ze dat verzonnen heeft. Ze ziet zichzelf alweer verzoend met Liesbet. Ja, dat, of ten minste zoo iets zal ze zeggen, - dan zal het mogelijk weer goed worden. - Bettie is niet haatdragend.

Vergenoegd veegt ze nu haar oogen voorgoed af. Neen, nu zal ze niet meer huilen, met dat prettige vooruitzicht. Eén, twee, drie, gaat ze nu aan haar werk. En het vlot, maar ze moet nog veel inhalen. Klaar komt ze er niet mee, maar

[p. 88]

toch wel een heel eind, toch wel zóóver, dat de juffrouw haar zonder opmerking voorbijgaat, terwijl ze het werk komt nazien.

Op het rekenen volgt lezen, en dan hebben de meisjes een kwartier vrij. Ze blijven dan wat praten in de klas, of ze zien een les na, of anders, als ze niets te doen hebben, en het is mooi weer, wandelen ze wat op het kleine plaatsje, of loopen de lange en breede gang op en neer.

Nu is het weer prachtig.

‘Ga je mee naar de plaats?’ vraagt Loulou.

Dora zat nog eens met aandacht het mooie cadeau te bekijken. ‘Het is toch prachtig!’ zei ze.

‘Toe, neem het sleuteltje er nu uit,’ zei Annie ‘en ga dan gauw mee, anders wordt het zoo laat! Jet is al vooruit!’

Dora legde het album zorgvuldig in haar kastje en volgde de anderen, die met ongeduld op haar wachtten. Ze keek nog even naar Liesbet, toen ze heenging. Die stond daar zoo alleen in het lokaal. Ze kreeg lust haar arm door dien van Bettie te steken en haar mee te voeren, de trappen af. Als Liesbet maar even had opgekeken, als er

[p. 89]

op haar gezicht maar een zweempje van te zien was geweest, dat ze zich ongelukkig gevoelde, of, ten minste, minder pleizierig gestemd... maar daar was geen sprake van.

Liesbet zong. Hardop zong ze, terwijl ze haar boeken inspecteerde en den boel voor 's middags bijeenpakte.

En Dora ging met de anderen de trappen af.