Goede kameraadjes

X.
Twee maanden later.

Het is twee maanden later, en weer is mijnheer Ter Veen met zijn stapeltje dunne grijsblauwe boekjes in de klas.

Freddy schuift onrustig in zijn bank. Niet dat hij ditmaal zoo bang voor zijn boekje is; maar hij denkt terug aan het vorige rapport, en hij voelt, dat mijnheer Ter Veen en mijnheer Greevers daar ook aan moeten denken.

Zou hij erg vooruit zijn gegaan? Hij weet het niet. Hij weet alleen, dat hij ditmaal zijn best heeft gedaan, dat hij zijn lessen geleerd heeft, dat hij niet van anderen heeft afgeschreven.

[p. 65]

Het is hem wel heel moeilijk gevallen, vooral in den beginne, om alles alleen te maken.

Soms, een enkelen keer, als hij heelemaal geen weg wist, had Papa hem geholpen, maar meestal had hij zichzelf moeten redden. Daarvan had hij dan ook het best geleerd!

Het rapport ligt weer vóór hem en hij opent het, met kloppend hart. Nu krijgt hij een kleur, zijn oogen stralen. Is dat zijn rapport?

Ja, en een oogenblik maakt zich een onaangenaam gevoel van hem meester, ja, het is zijn rapport. Hij kan het zien aan de leelijke plek bij die één voor taal.

Maar dan moet hij er weer aan denken, dat hij nu een vier heeft, dat hij van één op vier is gekomen.

Dat had Papa niet verwacht, en hij zelf het allerminst.

Zijn vader had gezegd: ‘Het is heel moeilijk, om iets in te halen. En jij moet vroegere lessen inhalen en er nieuwe bijleeren. Doe je best. Je behoeft niet dadelijk vieren voor je werk te hebben; maar zorg dat je drieën krijgt. Later zal het je gemakkelijk vallen een vier te behalen.’

[p. 66]

En nu had hij er al een! Wat zou Papa blij zijn!

Zelf zat hij met een bijna ongeloovig gezicht op zijn boekje te staren. En dan weer moest hij lachen, lachen omdat hij zoo blij was.

Opeens zag hij de oogen van mijnheer Ter Veen op hem rusten. Mijnheer knikte hem toe, hij had er plezier in, dat Freddy zoo vooruit was gegaan.

Freddy knikte terug met een blij en dankbaar gezicht.

Wat gelukkig toch dat Mijnheer zoo goed was geweest, aan niemand iets van zijn leelijk gedrag te vertellen!

Nu was het iets heerlijks om naar huis te gaan, nu rende hij vroolijk met zijn rapport de straten door!

Mama zette den koffieboel klaar toen hij kwam, zijn vader was nog niet thuis.

Maar hij liet het boekje toch niet zien, ook niet toen zijn vader thuis kwam.

Hij schaamde zich. Hij kon het niet zien, zonder aan het vroeger gebeurde te denken.

Eindelijk vroeg Mijnheer er naar en toen haalde hij het voor den dag.

‘Wel!’ zei Mijnheer, en zijn oogen glinsterden

[p. 67]

door zijn brilleglazen, ‘geef me de hand, jongen, je hebt je goedgehouden.’

Freddy zuchtte van blijdschap, en stil keek hij mee met zijn vader in het boekje naar het rijtje cijfers.

O, die plek, die leelijke plek, waar hij geradeerd had! Die moest hij aldoor zien en die verhinderde hem heelemaal, zich van harte te verheugen.

Mijnheer Dalmink begreep het.

‘Het is het laatste rapport van dezen cursus, jongen. Den volgenden keer krijg je een nieuw boekje. Het is maar goed ook, want dit wordt wat leelijk.’

Freddy knikte, hij wist wel, waarop Papa doelde.

‘En wanneer is er nu verhooging?’ vroeg Mijnheer, dadelijk van het onderwerp afstappend.

Freddy zei: ‘Morgen.’

‘En, wat denk je, zou je kans hebben?’

Freddy lachte. Na het laatste rapport, ja, had hij zeker kans. Hij was nummer tien van de klas geworden.

En hij werd ook verhoogd.

En nu waren er voortaan in plaats van twee, drie jongens, die ijverig bij het lamplicht zaten te werken.

[p. 68]

En nu was er alleen nog maar kleine zus Mina, die spelend rondliep en zich met een grappig stemmetje beklaagde, dat Freddy nu ook geen spelletje meer met haar deed.