Een booze stiefmoeder!

[p. 80]

Hoofdstuk XIII.
Goede voornemens.

Mijnheer en Mevrouw Hemmink waren al weer veertien dagen van de huwelijksreis terug, de meisjes waren een week in Amsterdam. Ze hadden nog een tijdje, nadat ze afscheid van haar oude school genomen hadden, bij Opoe mogen blijven en een leventje van pleizier geleid. In Amsterdam hadden ze ook prettige dagen gehad; maar pleizier kan niet altijd duren, dan zou het ook gaan vervelen, zoo goed als suikergoed en lekkernijen tegenstaan bij overmatig gebruik. Op een Maandagmorgen in April stapten Dora en Annie voor het eerst naar de nieuwe school, waarvoor ze al een tijdje vroeger waren ingeschreven.

Den avond te voren had mevrouw Hemmink - die de meisjes nu al Moe noemden, zonder dat het haar hinderde, dat die nieuwe moeder maar een stiefmoeder was, - een ernstig gesprek met haar beiden gehad.

‘Ik weet niet,’ had ze gezegd, ‘hoe jullie het op je vorige school gemaakt hebt. In elk geval doet het er

[p. 81]

weinig toe. Je kunt daar bolleboosjes geweest zijn, en hier, als je niet ijverig bent, gauw tot de achterlijken behooren. Maar ook omgekeerd. Gesteld, dat je op je oude school lui en onoplettend waart - ik denk het niet, hoor, maar ik wil het er eens even voor houden - dan heb je nu een uitmuntende gelegenheid je gedrag te veranderen en je best te doen, wat natuurlijk heel moeilijk geweest zou zijn op die andere school, waar iedereen je kende.’

Dora en Annie hadden elkaar even tersluiks aangekeken. Wat haar nieuwe moeder zei, was volkomen waar. Den laatsten tijd hadden ze op de oude school wel haar best gedaan, maar heel veel gevorderd waren ze toch niet.

‘Het is dus maar zaak,’ had mevrouw Hemmink verder gezegd, ‘meteen je beste beentje voor te zetten. Als je je op de nieuwe school dadelijk doet kennen als flinke, ijverige meisjes, die het ernstig meenen en vooruit willen komen, dan zal het je later makkelijk vallen op dien weg voort te gaan. Maar begin je met speelsch of lui te zijn, dan zal je heel wat moeite hebben om later dien slechten indruk uit te wisschen.’

‘Moe had gelijk,’ had Dora gezegd, toen ze dien avond naar bed gingen.

‘Wat een geluk, dat Moe nooit om ons oude rapport gevraagd heeft,’ zei Annie.

‘Daar ben ik ook blij om, ik heb het in duizend stukjes gescheurd,’ zei Dora; ‘maar,’ liet ze er met een wijs gezichtje op volgen, ‘ik geloof toch wel, dat Moe weet, hoe we ons op de oude school gedragen hebben. Pa zal het haar natuurlijk wel verteld hebben.’

[p. 82]

‘Dan is het zooveel te aardiger van haar, dat ze er niets van laat blijken,’ vond Annie.

‘Als we nu maar werkelijk ons best doen,’ had Dora gezucht; ze stelde niet zoo heel veel vertrouwen in zichzelf; ze had al zoo dikwijls goede voornemens gehad, die toch op niets waren uitgeloopen.

Annie had opeens in een opwelling van hartelijkheid den arm om haar hals geslagen: ‘We moeten maar flink aanpakken, hè Dot,’ had ze gezegd.

En Doortje had haar een kus teruggegeven en geknikt. Haar voornemens waren volkomen oprecht; maar ze wist nog niet hoe moeilijk het haar zou vallen, ze ten uitvoer te brengen.

Ze begon langzamerhand met een hoopvol hart naar de nieuwe school te verlangen. Gelukkig, dat ze nog geen vermoeden had van de groote teleurstelling, die haar daar wachtte.