Een booze stiefmoeder!

[p. 75]

Hoofdstuk XII.
Die dragonderachtige dame?

Te vijf uur zou de trein, op dien gewichtigen Zaterdagavond aankomen, om kwart voor vijven stonden de meisjes al gekleed en gereed op het kleine perron.

Ze zagen er in de puntjes uit. Haar grootmoeder had ze met de meeste zorg gekleed en eigenhandig Annie's zijden ceintuurlint gestrikt. Fietje had de laarzen der meisjes zeldzaam blinkend gepoetst. De oude mevrouw Vermeer had ook het haar van haar kleinkinderen opgemaakt, ze deden het zelf vaak zoo onhandig. De meisjes waren van top tot teen om door een ringetje te halen.

Een kwartier wachten is een lange tijd, vooral als je, zooals zij, dol nieuwsgierig bent. Ze brandden van verlangen om te weten, of haar nieuwe moeder in de werkelijkheid mee of tegen viel. Op een portret kon je zoo weinig afgaan, vonden ze, en ze wisten voorbeelden aan te halen van groote menschen, die op de photographie klein en nietig leken, en omgekeerd van dwergen, wier beeltenis aan reuzen deed denken. Blonde menschen

[p. 76]

toonden vaak zwart, en donkere schenen dikwijls op het portret lichtblond. Een vriendelijk gezicht leek soms barsch en stug; het gezicht van de nieuwe moeder, dat op het portret zacht en vriendelijk scheen, kon dus ook best in werkelijkheid hard en norsch zijn.

Vreeselijk lang duurde het voor de trein kwam, de wijzers op de stationsklok kropen.

Na vijf minuten had Annie zich moedeloos in de linker heup laten zakken, Dora gaapte met wijd open mond.

‘Je mag wel wat rechter staan, als je stiefmoeder komt’ zei Dora, tusschen twee geeuwen in.

‘En jij mag je hand wel voor je mond houden, als je gaapt,’ vond Annie, ‘of, beter nog, heelemaal niet gapen!’

‘Doe daar maar eens wat aan, als je moet!’ klonk het norsch.

‘Er zijn wel menschen, die hun gapen opeten,’ zei Annie peinzend.

Dora lachte hartelijk. ‘Smakelijk eten!’ zei ze, ‘hoe kan dat nu?’

Annie kon er geen verklaring van geven, maar ze bleef bij haar bewering, dat ze wel eens menschen had gezien, die hun gapen schenen in te slikken.

‘Kijk zóó!’ zei ze en ze maakte zulke potsierlijke bewegingen, dat Dora het uitschaterde. Annie lachte ten slotte ook mee. Maar opeens herstelde ze zich. ‘We mogen ons wel een beetje beter gedragen, als onze stiefmoeder komt!’ zei ze meer tot zichzelf dan tot Dora.

‘Ik wou, dat onze stiefmama ophoepelde,’ zei Dora,

[p. 77]

het voorhoofd fronsend. Ze had nog niet uitgesproken, of de trein stoomde met een vaart den hoek om en hield voor haar voeten stil.

Wie het eerst uitstapte, was haar vader, die met één sprong op het perron stond en toen zijn hand bood aan een jonge dame met een vroolijk lachend gezicht, donkere glinsterende oogen en een zwart kroeskopje.

De meisjes letten al niet meer op haar; die juffrouw met dat jongensachtige, kort geknipte haar kon natuurlijk de nieuwe moeder niet zijn. Wie er toen uitstapte, was een waardige dame met een barsch en mannelijk voorkomen, een zware onderkin en een begin van een kneveltje. Met een stuursche uitdrukking in haar flikkerende grijze oogen tuurde ze naar de meisjes, die haar met beklemde harten letterlijk stonden aan te gapen.

‘Dag, Doortje!’ klonk opeens de stem van haar vader; ‘waar kijk je toch zoo naar?’

‘Daar heb je ze, Dora en Annie,’ zei hij met een hartelijken blik op de meisjes; toen stelde hij juffrouw Louise van Smirren zelf voor. De meisjes dachten, dat ze droomden, toen de aanstaande mama toch de aardige dame met het frissche vroolijke gezicht en het grappige jongenskopje bleek te zijn. Eerst langzamerhand herkenden ze één voor één de trekken van het portret en toen ze met haar beidjes voorop liepen, waren ze het samen daarover eens, dat de photographie niet half zoo aardig was als het origineel.

Toen ze na een poosje thuis waren, begon juffrouw Van Smirren opeens te lachen. ‘Zeg, herkenden jullie me niet van het portret?’ vroeg ze.

‘Op het portret had u geen kort haar,’ zei Dora.

[p. 78]

... en toen zijn hand bood aan een jonge dame met een vroolijk lachend gezicht.

[p. 79]

‘O, neen, dat is waar; dat portret heb ik laten maken vóór mijn ziekte, verleden jaar heb ik typhus gehad.’

‘Zij keken maar naar die oude dragonderachtige dame, die achter jou uitstapte,’ zei mijnheer Hemmink plagend.

‘Die leek zeker meer op het portret dan ikzelf,’ zei juffrouw Louise van Smirren, met zoo'n aanstekelijken lach, dat allen er mee instemden.