bloemen een afzichtelijke adder schuilde. Stiefmoeders zijn altijd naar, ze hebben zoolang de wereld bestaat in alle landen en in alle tijden haar stiefkinderen gehaat. Niet voor niet hebben ze zoo'n slechten naam.
De tweede moeder van Marietje van Laar laat ik er buiten, die is gelukkig een uitzondering. Maar het zou ál te toevallig geweest zijn, als die juffrouw Van Smirren er ook een geweest was.
Lieve Dora, ik weet niet of deze brief je wel ooit bereiken zal. Ik vrees - en het zou me niet verwonderen, als mijn vrees gegrond bleek, - dat hij onderschept zal worden; door wie, hoef ik er waarlijk niet bij te voegen. Gelukkig staat er niets tot jouw nadeel in.
Dora, ik hoop, dat je me nog niet vergeten bent. Ik hoóp, dat je nog aan me denkt als aan je trouwste vriendin. Daarom verzoek ik je dit eene: schrijf me alles. Houd niets voor me geheim. Stort je hart voor me uit, je weet, dat ik in stilte met je mee lijd.
Mij hoef je niets te verbloemen, ik heb die mooie stiefmama nooit vertrouwd. Klaag me al je leed. Het zal je goed doen, iemand te hebben, die je verdriet begrijpt.
O, ik kan me zoo voorstellen hoe jij en je zusje slechts geduld worden in je tegenwoordig thuis. Je papa zal je natuurlijk beschermen, maar wat zal er van jelui worden, als hij er niet is om je te verdedigen! Hoe vreeselijk, dat je goede papa zoo vaak op reis is!
O, hoe graag zou ik bij je zijn, lieveling, om je te troosten.
Helaas! een vreeselijke afstand houdt ons van elkaar gescheiden.
Auteursrecht onbekend