Een booze stiefmoeder!

[p. 59]

Hoofdstuk IX.
Slechte rapporten.

Vroolijk scheen het zomerzonnetje in de huiskamer, op het heldere servet van de ontbijttafel, op het nikkelen theeservies, op de veldbloemen in de vaas voor het raam en bovenal op het glanzige witte haar van de oude mevrouw Vermeer, die met teedere zorg de boterhammen voor haar lievelingen met vleesch en koek belegde. Ze pakte de stapeltjes elk in een servetje, wikkelde ze toen in bruin papier en deed een touwtje om elk pakje.

Onrustig keek ze naar de klok. Waar bleven de meisjes toch, dachten ze er niet aan, dat de vacantie voorbij was, dat ze weer naar school moesten en tijdig dienden klaar te zijn?

Ze stond juist op, om eens te gaan kijken, toen de deur geopend werd en Dora en Annie met losse jurken de kamer binnensnelden.

‘Dag Opoe, goedenmorgen Opoe! Wilt u even mijn jurk vastmaken?’

‘Maar Dora, Annie kan toch jouw jurk wel vast-

[p. 60]

knoopen en jij die van Annie!’ klonk het zacht berispend, maar tegelijk waren de oude vingers al bezig, het werk te doen, dat de meisjes hadden nagelaten.

‘Och, Opoe, ze staat nooit stil, als ik haar help,’ zei Dora.

‘En zij kriebelt me altijd en ze doet het zoo langzaam,’ pruilde Annie.

‘Je moet toch heusch leeren jezelf te helpen, andere menschen zouden het schande vinden, dat zulke groote kinderen nog aangekleed moeten worden.’

Dora en Annie letten er niet eens op, wat haar grootmoeder zei, ze waren aan tafel gaan zitten en aan haar boterham begonnen. Bovendien schenen ze iets op het hart te hebben, dat al haar denken in beslag nam.

‘Zeg jij het nu,’ fluisterde Dora, terwijl ze haastig een slok melk nam, opdat haar grootmoeder, die een beetje doof was, niet zou merken dat ze gesproken had.

‘Neen, doe jij het,’ fluisterde Annie terug, ‘ik heb het den vorigen keer gezegd.’

‘Ik durf heusch niet,’ en Dora sneed een reepje brood in veel kleine stukjes, want alle trek was verdwenen.

‘'t Is al zoo laat, straks moeten we weg,’ zei Annie.

Het was Dora niet meer mogelijk, een stukje brood te eten. Als een drukkende last woog haar de gedachte op het hart, dat Opoe de rapporten nog moest inzien. Een dag vóór de vacantie al, hadden ze op school de gedragboekjes meegekregen, maar die waren van bei-

[p. 61]

den zoo slecht geweest, dat zij ze thuis niet dorsten laten zien; en op school hadden ze ieder drie werkwoorden opgeloopen, omdat ze de boekjes niet hadden meegebracht.

Het maken van de werkwoorden beteekende niets in vergelijking met het toonen van de rapporten. De heele vacantie hadden ze het al uitgesteld, en er zoo min mogelijk aan gedacht, maar nu moest het gebeuren.

‘Berg je pakjes brood in je tasch,’ zei de oude dame, die niets gehoord had van het gesprek van de kinderen, ‘en maakt wat voort, dat je niet den eersten morgen te laat op school komt.’

‘Zég het nu toch,’ drong Annie aan.

‘Jij hebt makkelijk praten,’ zei Dora, die weer een slokje melk nam, of dat haar moed kon geven. Een haastige blik op de klok zei haar, dat ze werkelijk geen tijd meer te verliezen had.

‘Vraag jij dan, of Opoe het niet aan Pa zegt,’ zei Dora en tegelijk stond ze op om haar schooltasch te halen, waarin de eenvoudige, dunne boekjes vier weken verborgen waren geweest.

‘Opoe,’ zei ze schijnbaar opgewekt, ‘zoudt u even willen teekenen, we hebben onze rapporten bij ons.’

‘Hier is pen en inkt, Grootmoe,’ zei Annie, den inktkoker neerzettend en haastig haar rapport onder dat van Dora schuivend.

‘Maar kinderen, wat een haast! Kom je daar nú pas mee aan? En je hebt vier weken tijd gehad, om ze me te laten zien!’

‘We hebben er niet aan gedacht,’ zei Dora.

[p. 62]

Maar de oude dame schudde ernstig het hoofd. ‘Dat is jokkenpraat,’ zei ze, den bril uit het schildpadden huisje te voorschijn halend.

Dora kneep Annie in den arm, terwijl ze haar grootmoeder één voor één de cijfers zag nagaan en met die van de vorige maand vergelijken.

Toen de oude dame aan de cijfers voor gedrag en vlijt gekomen was, keek ze, langzaam en droevig het hoofd schuddend, haar oudste kleindochtertje aan.

‘Maar Dora, dat is toch te erg, een twee voor vlijt en een twee voor gedrag, in plaats van twee vijven. Wat zal je vader daar wel van zeggen?’

Dora was naderbij gekomen en sloeg de armen om den hals van haar grootmoeder. ‘O, zegt u het niet aan Pa,’ smeekte ze.

‘Neen, Opoe, zegt u het alstublieft niet aan Pa,’ vleide Annie nu ook.

‘Is jouw boekje ook zoo leelijk?’ vroeg mevrouw Vermeer, terwijl ze zacht maar beslist de liefkoozingen van de meisjes afweerde.

Toen de oude dame ook Annie's rapport had ingezien en opkeek, stonden haar de tranen in de oogen.

De meisjes ontstelden ervan, ze hadden een ernstige vermaning verwacht, maar dát niet. Dora voelde een groot zelfverwijt in zich opkomen, en Annie waagde het zacht te zeggen, dat ze een volgende keer beter zouden oppassen.

Mevrouw Vermeer schudde langzaam het hoofd.

‘Dat heb jelui zoo dikwijls beloofd,’ zei ze, ‘en elken keer zijn de cijfers minder. Ik vrees, dat je vader

[p. 63]

gelijk heeft: jelui hebt strenger leiding noodig dan de mijne.’

Annie zag Dora een oogenblik vragend aan, maar Dora zag het niet, ze volgde met de oogen de bevende bewegingen van de pen, waarmee haar grootmoeder haar handteekening onder de rapporten zette.