De Berewoudjes

[p. 323]

XXII.
Een jaar later.

't Is een jaar later en weer bijna Sint-Nicolaas. In de Kalverstraat houdt voor een drukken winkel een net, degelijk huurrijtuig stil.

De koetsier opent het portier en een jong meisje stapt uit, niet te wild, niet te vlug, neen, netjes, met zekere waardigheid en een heel klein tikje plezier, want het staat deftig per rijtuig inkoopen te doen en wie ziet aan haar neusje, dat ze gezelschapsjuffrouw en niet bijvoorbeeld de dochter is van de oude, statige dame, die ze nu bij het uitstappen helpt?

Het jonge meisje, in haar zwart japonnetje met den astrakan rand op den rok, den grijzen wintercape en het zwarte hoedje met het geknakte zwarte veertje is Elly; de ouderwetsche, min of meer gebogen dame met de witte krulletjes aan de slapen, is mevrouw Blankenvelde-Ensinck.

Mevrouw Blankenvelde vraagt naar tafelkomforen, en de winkelbediende, een modieus heertje met omgekrulde kneveltjes, haalt er een voor den dag met de mededeeling, dat dit ‘oogenblikkelijk’ het nieuwste is.

‘Wat kost het?’ vraagt mevrouw Blankenvelde, tamelijk kort.

[p. 324]

‘Dit is in den prijs van twaalf gulden, een elegant model en hoogst solied....’

‘Dat kan ik zelf nog wel zien,’ klonk het scherp, en de overblufte jonkman buigt even en strijkt zich een paar keer langs de kin, alsof hij tevergeefs naar een sikje zoekt.

Eindelijk herstelt hij zich, en met een minzaam lachje, den boord wat ophalend: ‘Deze kant is voor schalen van gewone grootte, en die meer voor vischschotels en zoo....’

Elly bijt zich even op de lip, voorziend wat er komen zal.

Het kleine, waardige mevrouwtje ziet met haar levendige, gebrilde oogen den jongen man vlak in het gezicht: ‘Denkt u soms, dat ik idioot ben; ik hoop toch wel te weten, hoe ik een tafelkomfoor gebruiken kan.’

Nu zwijgt de bediende, verslagen. Mevrouw koopt het komfoor, het rijtuig rolt weg.

Elly ziet naar de oude dame tegenover haar, die met iets van triomf in haar blik zich den beteuterden bediende voor den geest haalt. Wat had hij haar verder als een stomme bediend! Ze lachte, zoo wou ze het juist; ze werd altijd boos om die kinderachtige en overbodige raadgevingen.

Zeer in haar nopjes knikte ze Elly toe.

‘Weet je al wat voor Edu?’

Elly keek het raam uit, schudde het hoofd.

‘Neen, mevrouw!’

‘Jij helpt me ook niet veel!’

Elly bloosde. ‘Ik weet heusch niets, uw kleinzoon geeft niet om de meeste dingen, die voor andere heeren heel geschikte cadeaux zouden zijn.

[p. 325]

‘Een nieuwe portemonnaie wil hij niet hebben, zoolang de zijne nog bruikbaar is, - manchetknoopen of horlogekettingen kunnen hem niets schelen, dasspelden draagt hij niet en een portefeuille is hem te dik in zijn zak.’ - Elly had alles wat ze bedenken kon opgenoemd en het een na het ander verworpen.

‘Zoo,’ - mevrouw Blankenvelde zag het meisje scherp aan - ‘je weet het goed.’

Elly voelde zich niet op haar gemak.

‘Wat denk je van boeken?’

Elly kleurde: ‘Nu weet ik het,’ zei ze beslist, ‘de geïllustreerde Camera, die wil hij graag hebben. Toen we laatst bij mevrouw De Blooys waren, sprak hij er over.’

De oude dame lachte even om het vuur waarmee Elly sprak en om den gloed op haar gezichtje.

‘Ik dacht wel, dat je me helpen zou, Lientje,’ zei ze met iets vriendelijks in haar stem. ‘Ik zal het boek bestellen, als het tenminste niet te duur is.’

Het laatste kwam er tamelijk stroef achteraan; het moest beteekenen: ‘want zooveel is me de jongen niet waard,’ maar Elly wist beter.

‘Zeg Lientje,’ - mevrouw noemde haar altijd zoo, omdat ze in de meening verkeerde, dat Elly Elina heette, en ze dat zoo'n raren naam vond, en ook omdat Elly volgens haar een hondenaam was; - ‘zeg, Lientje, je weet toch dat op Sinterklaasavond alle kinderen en kleinkinderen bij mij aan huis komen?’

Elly knikte.

‘Nu moet ik voor één meisje nog wat koopen, en daar moet jij mij aan helpen.

[p. 326]

Ik wou haar een japonnetje geven, een beetje mooi, zie je, - wit. - Ik heb daar zoo geen verstand van, jij moet het maar uitkiezen. Cachemir of merinos, ik weet dat zoo niet, als het maar goede stof is, die niet kreukelt, als je er op gaat zitten, en niet zoo slenterig en flodderig en verfomfaaid hangt.’

Elly vond het een prettige opdracht en ze zocht en zocht en was lang niet gemakkelijk voor de winkeljuffrouw. De eene stof na de andere liet ze voor zich drapeeren en plooien, terwijl de oude dame het schijnbaar onverschillig op een krukje zat aan te zien.

‘Hoe vindt u die?’ vroeg Elly opeens. Ze had haar handschoentjes uitgetrokken en liet de zachte, wollige stof door de vingers glijden. Met zekeren eerbied keek ze naar de plooien, die zacht weggolfden, en den prachtigen glans, die er op lag.

‘Heel knap,’ zei mevrouw Blankenvelde, terwijl ze met matige tevredenheid naar het witte goed zag.

‘Vindt u het niet bééldig?’ Het was Elly of ze in een boek van Ouïda las; ze zag de heldin al door het vorstelijk blank dier stoffage omgeven met, als eenig tooisel, een oud-zilveren gesp.

‘We zullen het meteen meenemen,’ zei mevrouw, en ze betaalde. - Het deed Elly werkelijk een beetje genoegen, dat het witte goed zoo duur was, dat maakte het in haar oog nog prachtiger.

‘Is het voor een van uw kleindochters?’ vroeg Elly, onder het naar huis rijden. Ze had er al een paar keer over gedacht, maar geen van de vier meisjes viel in de termen om zoo'n japon te dragen, en bovendien waren er voor haar al cadeaux.

[p. 327]

‘Een kleindochter wel niet, maar toch zoo iets.’

Elly begreep er niets van, maar ze dorst niet verder vragen. Van tijd tot tijd tuurde ze naar het pak naast haar, en dan trachtte ze zich het gelukkige meisje voor te stellen.

‘Is ze zwart?’ vroeg ze opeens.

‘Niet bepaald zwart, neen,’ zei mevrouw Blankenvelde langzaam.

‘Ziet ze er aardig uit?’

Mevrouw trok de schouders op: ‘Hm....’

Elly was teleurgesteld; ze had het zoo prettig gevonden, een mooi jong meisje in die witte japon te zien.

‘Ze is toch niet oud, hè mevrouw?’ vroeg ze bij het uitstappen, want langzamerhand begon ze bang te worden, dat ze het mooie goed met zooveel zorg gekozen had voor een oude, leelijke, tanige jongejuffrouw.

‘Niet zoo oud als ik, nieuwsgierig kind. En houd alsjeblieft met je gevraag op, want je maakt me dol.’

Elly kleurde en volgde mevrouw door de marmeren gang; ze was boos op zichzelf om haar kinderachtige nieuwsgierigheid en ze zou nog veel boozer geweest zijn, als ze mevrouw Blankenvelde in zichzelf had zien lachen, omdat ze haar zoo netjes terecht had gezet.