De Berewoudjes

[p. 218]

XVI.
Elly's laatste mooie blaadje.

Van Elly's ‘bloemenzaakje’, zooals Jet het genoemd had, was niets gekomen.

Maar onversaagd was ze opnieuw aan het solliciteeren gegaan en had ze het laatste velletje postpapier verschreven.

‘Ik heb idee, dat hier iets van komt,’ had ze gezegd, het ivoorpapier tegen het licht houdend en het mooie watermerk bewonderend, - ‘juist omdat het mijn laatste mooie velletje is.’

En er wás iets van gekomen. Ze was aangenomen door een Indische familie, om bij vier ‘allerliefste’ kinderen, waarvan twee schoolgingen, den dag te passeeren. Elly was in de wolken. Ze had de kinderen niet gezien, omdat die met de tegenwoordige juffrouw waren wandelen. Ze had alleen mevrouw gesproken, die in een weelderig ingericht vertrek bij een temperatuur van ongeveer negentig graden op de sofa lag, terwijl ze zich onledig hield met naar een prachtigen papegaai klontjes suiker te gooien.

‘'t Is een heele toer,’ had ze Elly uitgelegd, ‘maar ik kan het goed, ziet u maar....’

Op een gelakt Japansch tafeltje naast haar, stond

[p. 219]

een kristallen suikervaasje met een zilveren hengsel. Ze nam een klontje, en mikte met een handige polsbeweging.

‘Raak!’ riep ze uitgelaten en opeens stond ze op; het tafeltje kantelde en het kristallen mandje lag gebarsten op den grond. Elly bukte zich om het op te rapen, maar mevrouw Van Eysden zag er niet naar om.

‘Zoete Lorre!’ zei ze en streelde het handige beest dat zoo mooi vangen kon, over den kop.

‘Hoe laat moet ik komen?’ had Elly gevraagd, toen al het andere afgesproken was.

‘O, heel vroeg!’ had mevrouw Van Eysden met buitengewone levendigheid gezegd, als iemand, die een belangrijk punt bijna vergeten had.

‘Hoe laat dan?’

‘Ja, vroeg! - Wat zal ik zeggen?’ - het kleine zwarte vrouwtje had de schouders opgehaald met een ongeduldige beweging.

Elly zweeg uit voorzichtigheid; ze wou zelf geen tijd aan de hand doen, uit vrees dien te vroeg te bepalen, - wat ze zonde vond, omdat ze graag zoo lang mogelijk sliep.

‘Zeven uur, halfzeven!’ had mevrouw toen gezegd, een beetje wrevelig, omdat ze zich ook met alles bemoeien moest.

Elly's gezichtje was aanmerkelijk betrokken; zóó vroeg had ze het zich niet voorgesteld.

‘Ze spoken altijd zoo, weet u,’ zei het kleine vrouwtje weer vriendelijker, terwijl ze met haar scherpe witte tandjes zelf een stukje suiker atknabbelde. En de donkere oogen met kinderlijken ernst naar Elly

[p. 220]

opheffende: ‘O, u kunt het niet begrijpen, wat het is, als je moeder bent en je hebt kinderen.’

Elly dacht er over hoe het iemand te moede zou zijn, die moeder was en geen kinderen had, maar ze luisterde met aandacht naar mevrouw en had geen tijd om dit vraagstuk voor zichzelve op te lossen. ‘Ze spoken, ze spoken, als het nog zwarte nacht is en je slaapt, dan spoken ze al! - Vindt je het prettig om kinderjuffrouw te zijn?’ En ze zag Elly belangstellend aan.

Elly kleurde, ze wist zoo gauw niet, wat te zeggen. ‘Ja natuurlijk, hè, - als u het toch doet. Ik vraag wel dom, vindt u niet? - Maar we hebben niet allemaal dezelfde wenschen, is het wel?’

Elly schudde schielijk en ontkennend het hoofd.

‘Toen ik een klein meisje was, kon ik niet begrijpen, dat mijn broer spelen wou met de krissen en de klewangs en al die andere vreeselijke messen, die in Papa's kamer hingen; ik heb er toen erg om gehuild, maar hij wou toch, - en hij speelde met allerlei verschrikkelijke dieren, die tegen de muren liepen of in den tuin, - en als ik huilde, dan lachte hij en deed het juist.

En nu denk ik maar, als ik zie dat andere menschen zulke ijselijke dingen willen: - doe het maar, als je het zelf toch wilt, hè? - Maar ik wil er niets van hooren of zien. - Als mijn broertje tóch met zijn spinnen speelde, hield ik mijn twee handen maar vast voor mijn oogen, - en dat doe ik nu nog.’

Elly wist tegen deze verstandige en doorwrochte redeneering niets in te brengen en was een oogenblik

[p. 221]

later heengegaan, blij dat ze iets had, - nog meer, met het werkelijk goede salaris, dat aan dat ‘iets’ verbonden was, - maar het vroege komen drukte haar toch zwaar.

En 's nachts droomde ze, dat de kinderen van mevrouw Van Eysden gouden schorpioenspinnen waren, die tegen de wanden van mevrouws kamer opkropen, en die zij, Elly, vangen moest, terwijl mevrouw er bij stond, de handen tegen de oogen gedrukt, om van al die ‘vreeselijke dingen’, waarin andere menschen nu eenmaal plezier hadden, toch vooral niets te zien.