Als 't buiten regent

[p. 115]

De Verrassing.

[p. 117]

De Verrassing.

Op de geheele groote wereld bestaat er niemand, die ons zoo innig recht van harte lief heeft als

Onze moeder.

Als Jan en Bertha dat nog niet geweten hadden, ze zouden het bespeurd hebben aan de blijdschap, waarmede zij thuiskomende door hun moeder begroet werden.

Mama was zelf aan het station ge-

[p. 118]

komen om hen af te halen. ‘Zooveel te eerder zie ik hen,’ dacht zij.

‘Ga maar vooruit,’ zeide papa; ‘ik moet nog voor de bagage zorgen,’ en zoo namen Jan en Bertha ieder een arm van hun lieve moeder en vroegen en vertelden allebei te gelijk zooveel, dat de menschen op straat lachend omkeken en dachten, dat mevrouw Chapman sterke ooren moest hebben.

Maar mama had geen hinder van de drukte: zij was blij, dat ze de stemmen van haar lievelingen weer hoorde, en luisterde met belangstelling naar al de verhalen, die de kinderen deden, terwijl ze hun zelf vertelde van de lieve tweelingetjes.

Natuurlijk was de eerste gang naar de wiegjes, waarin de kleintjes rustig sliepen.

Ze lagen allerliefst met de oogjes dicht,

[p. 119]

en Bertha en Jan waren heel stil, om ze niet te storen, maar lang hielden ze het niet uit, zonder eens even zacht aan die aardige kleine handjes en die ronde gezichtjes te voelen.

‘Dat is nu echt Fluweeltje en Zijdezacht,’ zeide Bertha en vroeg, of zij ze even een zoen mochten geven.

‘Wel, zooveel als ge wilt,’ zeide mama, en toen werden het zusje en broertje door Jan en Bertha met hartelijke kussen verwelkomd en verklaarden zij beiden, dat ze nog nooit zulke allerliefste kindertjes hadden gezien en dat ze nu al zooveel van hen hielden, alsof zij ze hun geheele leven gekend hadden.

De kleinen sliepen echter rustig door en bespeurden voorloopig niets van de aankomst der grooten.

[p. 120]

Ja, nu waren Jan en Bertha op eens de grooten, de oudsten geworden, maar in mama's oog bleef de oudste dochter toch nog een kleintje, dat zij op schoot nam, terwijl ze haar hoed en manteltje afdeed.

‘En ben je nu blij, dat je weer thuis bent?’ vroeg mama.

‘Erg,’ zeide Bertha, de armen om haar moeders hals slaande, ‘maar weet u wat ons spijt....?’

‘Neen.’

‘Dat we de poesjes niet meer zullen zien,’ vulde Jan aan.

‘Ja,’ zeide mama, ‘maar daar is nu niets meer aan te doen. Nu, spoedig zijn Rose en Reinier, zoo heeten de tweelingen, groot genoeg om mee te spelen, en dat is nog heel wat prettiger.’

[p. 121]

‘Ja, natuurlijk, maar heel anders,’ dachten Jan en Bertha.

Op eens opende papa de kamerdeur. ‘Maar kinderen, wat is me dat?’ zeide papa en hield zich geheel verbaasd. ‘Wat moet ik met al die katjes doen?’

Jan en Bertha begrepen volstrekt niet wat papa bedoelde en keken hem vragend aan. Papa wees de gang in, en ziet daar kwam de geheele bende aan. Haneveer voorop en al de andere achter hem aan.

‘O neen, maar kinderen,’ riep ook mama en zij was werkelijk allesbehalve verrast; maar Jan en Bertha waren zoo opgetogen van blijdschap bij het terugzien van de katjes, dat mama toch ook niet nalaten kon om er met belangstelling naar te kijken.

‘Maar hoe komen ze hier?’ vroeg

[p. 122]

Jan, nadat hij zijn lievelingen alle begroet had.

‘Ze zijn waarschijnlijk den trein nageloopen,’ zeide papa, die zich hield alsof hij nergens van wist, maar Jan en Bertha vermoedden, dat papa hen een handje geholpen had en herinnerden zich nu zelfs, hoe ze een mand met hooi gezien hadden, dicht bij hun koffer.

Papa lachte en zeide niet ‘neen,’ en Jan en Bertha pakten papa's handen, die ze met kussen overdekten.

Mama zuchtte echter.

‘Zoo'n huis vol katten,’ zeide zij.

‘Ja, ja, dat is wel wat heel veel,’ stemde papa toe, ‘maar Jan en Bertha hebben veel vriendjes en vriendinnetjes; - misschien willen zij er die wel ieder een van aanbieden.’

[p. 123]

‘O ja, dan kunnen wij ze toch gedurig zien,’ zeide Bertha.

Het bleek al spoedig, dat er liefhebbers genoeg waren voor de mooie vriendelijke katjes, - alleen was het maar moeilijk om een keuze te doen, toen het op scheiden aankwam, want Fluweeltje was zoo zacht en Zijdezacht zoo mooi en Haneveer zoo grappig, Pikzwart zoo slim, Likkepot zoo zindelijk en IJsbeertje zoo verstandig, terwijl de weeskindertjes, minder mooi dan de andere, weer bijzonder goedig en vriendelijk waren.

Jan en Bertha wisten volstrekt geen raad met het geval. ‘Laat ieder maar kiezen wie hij het liefst heeft,’ ried de moeder; ‘gij houdt toch van alle evenveel, en zoo wordt het gemakkelijker.’

[p. 124]

Die raad was goed en werd dus ook opgevolgd, maar telkens als er een poesje werd weggehaald, vonden Jan en Bertha, dat dat eigenlijk het liefste was geweest.

Ze troostten zich dan echter met de gedachte, dat ze het katje dikwijls terug zouden zien en dat er nu toch evengoed voor gezorgd werd, als dat zij het zelf hadden gedaan, en toen zij op het laatst niets meer overhielden dan den slimmen Pikzwart, scheen het hun toe, dat die toch eigenlijk de allerliefste van alle was geweest.

Pikzwart werd de algemeene lieveling in huis, en al spoedig kregen de tweelingen er ook pleizier in om naar hem te kijken, als hij aan het springen en buitelen was.

En zoo was dan ieder tevreden en

[p. 125]

vroolijk behalve.... grootmoeder en Minette.

De oude poes liep treurig het huis door, nu ze al haar kindertjes en pleegkindertjes miste, en grootmoeder vond het ook zoo leeg en stil, nu ze de stemmetjes harer kleinkinderen niet meer hoorde.

Wie jong is, kan zich beter troosten over de scheiding. Zoo liepen ook Nico en August vroolijk met hun moeder te wandelen, nadat Jan en Bertha waren vertrokken; maar grootmoeder was oud en ging zelden uit, en zoo zat zij in haar grooten stoel en dacht: ‘Zal ik de lieve kinderen wel ooit terugzien?’

Daar kwam poes stilletjes binnensluipen, ‘miauw, miauw,’ deed zij.

‘Ja, poesje,’ zei grootmoeder, ‘heen-

[p. 126]

gaan en scheiden maakt treurig; wij moeten elkander maar troosten,’ en poes maakte van de gelegenheid gebruik en sprong behendig op de tafel en nam toen plaats in grootmoeders werkmand.

Eigenlijk hield de oude vrouw er nooit van, dat katten op tafels en stoelen kwamen, maar ze liet het voor deze gelegenheid zwijgend toe, dat Minette zich in het mandje nestelde.

‘Dat heb ik nog nooit gezien,’ riep Nico thuiskomende uit en hij nam papier en potlood en teekende het kleine tooneeltje zoo aardig na, dat de uitgever van dit boekje besloot er een titelplaatje van te maken.