Bekroonde volksliederen, uitgegeven door de Maatschappij tot Nut van 't Algemeen

De klokluider.

Mijn klok klinkt hol en dof

Den sterveling in de ooren:
‘o Kind, uit stof geboren!

Eens keert gij weêr tot stof!’

Mijn Meester is de dood;

Geen Meester was ooit wreeder;

Hij werpt en klein en groot

In 't gulzig graf ter neder.

Hij knakt de teedre spruit

In de eerste vaag van 't leven,

En doet de schoone bruid

Voor 't huwlijksouter sneven.

Geen moeder blijft gespaard,

Hoe 't hulploos kroost moog' kermen;

Hij, dwingeland der aard',

Kent meêlij, noch ontfermen.

[p. 19]

 

Hij telt verstand, noch deugd,

 

Spaart bedelaar, noch Koning;

 

En ouderdom en jeugd

 

Bevolken zijne woning.

 

 

 

De bloem des velds valt af;

 

De mensch moet eenmaal sterven;

 

De gravers graven 't graf;

 

Mijn klok klinkt voor zijne erven.

 

 

 

Zijne erven, die, als hij,

 

De magt mijns Meesters staven; -

 

Geheel de maatschappij

 

Is voedsel voor de graven.

 

 

 

Klink, klok! dan hol en dof

 

Den sterveling in de ooren:

 

‘o Kind, uit stof geboren!

 

Eens keert gij weêr tot stof!’

 

 

 

A.