Het gulden sprookjesboek

[p. *55]

‘...... daar vlogen het zadel en het hoofdstel met de vrouw tusschen hen in, schuins omhoog naar de zoldering...’

[p. 113]

De drie wenschen

Er waren eens een man en een vrouw, die konden het met elkaar best vinden. Voor het overige ging het hun al niet anders dan ieder ander: Soms ging het hun goed, en soms ging het hun slecht, en soms ging het hun zoo zóó. En als zij voorspoed hadden, hei, dan lachten en zongen zij. Maar als zij tegenspoed hadden, och, dan zuchtten zij en keken zuur. En liep het hun in 't eene mee, maar in het andere tegen, nu, dan wisten zij niet of zij zingen of zuchten zouden, en voor alle zekerheid zuchtten zij dan maar.

‘Och, och!’ zei de vrouw en zuchtte diep, ‘dat het een mensch toch nooit eens goed kan gaan, of het gaat hem metéén weer slecht ook!’

‘Ja, ja!’ antwoordde de man, ‘als het met wenschen gedaan was, dan stond het anders en heel wat beter geschapen op deze wereld!’

Dan begonnen zij te wenschen van ‘ik wou!’ en ‘och als!’ Zij wenschten, dat het anders werd in hun huis, en anders in hun tuin, anders op hun hof, en anders in hun stal, anders op den akker en anders op de wei, en met hun geld anders, en met hun gezondheid, met hun werkdag en hun Zondag, met hun buren, hun vrinden en hun bloedverwanten anders, anders met hun alles. Zij wenschten tot zij niet meer wisten waaraan nog wat anders te wenschen viel, en er niets meer bleef zóóals het was. En als zij zoover waren, dan wisten zij ook wel zeker, dat werkelijk niets was zooals het wezen moest.

Op den avond nu van een kwaden dag, dat zij weer allerlei tegenslag hadden gehad en heel en al van streek waren, zaten zij voor het open raam van hun huiskamer weer al zuchtende te wenschen. Buiten scheen de maan.

Daar kwam van uit de boomenschaduw langs den weg een oud grauw vrouwtje aangestrompeld. Zij hoorde de vele zuchten en al het ‘ik wou dat’, en ‘och als toch maar’ uit het open raam en bleef staan met haar twee rimpelige handen op haar krukje.

‘Lieve menschen’, zei ze, ‘het schijnt jelui niet te gaan, zooals je het wel woudt’. ‘Och neen moedertje’, zei de vrouw en zuchtte diep. ‘Dat laat nog al wat te wenschen over!’

De man zuchtte ook en nog veel dieper en zei: ‘Niet nog al wat, maar alles laat het te wenschen over!’

‘Alles’, zei het vrouwtje, ‘dat is onbegonnen werk, maar als jelui het met drie wenschen kunt stellen, drie wenschen moog jelui doen, die zal ik vervullen’.

Zij strekte haar kruk naar de twee aan het venster uit. Van onder tot boven

[p. 114]

gingen daar ineens hemelsblauwe bloemen aan open, en het grauwe moedertje veranderde in een fee. Alles aan haar flonkerde. Een schijnsel, zooals soms wel om de maan drijft, zevenkleurig glanzend als een ronde regenboog, ging op om haar hoofd, glimwormpjes begonnen te lichten aan haar mantel, die aaneen hing van bruine, gele en parelgrijze nachtvlinders, met de pootjes in elkaar gehaakt, maar wier wieken trilden of zij zoo weg wilden fladderen, aan snoeren schommelden de klare droppels dauw langs de plooien van haar spinnewebben sluier en wit gewaad, luchtig en zacht als het vlossen warsel van kleine spinnetjes, pas uit den dop, die nog niet ordentelijk kunnen spinnen.

Driemaal hief de fee haar blauwen bloemenstaf op, driemaal sprak zij: ‘Drie wenschen zal ik vervullen!’

En toen zij voor de derde maal den staf neigde, raakte zij met het uiterste bloemenblad een huisjesslak aan, die daar dwars den weg over gekropen kwam, met haar voelhorens vooruit. Mèt werd het gestreepte slakkenhuis een wagen van bruin en blank paarlemoer, en de slak met haar uitgestoken horentjes een schimmel, die zijn doorschijnende ooren spitste. De fee besteeg den wagen, waar als een wolk haar sluier over heen woei, en langs een manestraal reed zij schuins omhoog de lucht in, recht toe recht aan op de volle maan.

De vliegende manen van den schimmel en zijn gouden hoeven gingen rakelings langs de vrouw in het venster heen.

‘Och!’ riep zij, had ik toch ook zoo'n paard om op te rijden!’

Nog waren de woorden niet uit haar mond, of daar stond het vóór haar. Wit als de witte maneschijn was het edele dier, zijn manen en staart hingen als een nevel om hem heen, hij had sterren van oogen, koeler dan de morgenwind kwam de adem uit zijn trillende neusgaten, en van zijn hoeven spatten blauwe vonken over den vloer der kamer. Een geel- en bruine Oost-Indische kers-bloem met de spoor naar boven gekeerd, lag als een vrouwenzadel op zijn rug, daar hing voor stijgbeugel het borstbeen van een vleermuis aan. Zijn hoofdstel was in elkaar gezet van zonnedauw en distelkoppen, en de leidsels, die koorden waren van duivelsnaaigaren, in negen strengen gevlochten, glipten van zelf der vrouw in de hand. Toen hinnikte de schimmel even. Maar zoo zacht als het was, het klonk als rommelen van onweer in de verte. Met beide blauw omflikkerde voorhoeven rees hij van den grond.

‘Neen, neen, neen!’ riep angstig de vrouw. ‘Ik wil niet mee de lucht in!’ Driftig viel de man uit: ‘Daar heb je nu onzen eersten wensch vergooid aan zoo'n ondier! Niet eens zijn tuig is ergens nut voor! Ik wou dat je er mee naar de maan vloogt, jou onnadenkend mensch!’

[p. 115]

Hij had het nog niet gezegd, of daar vlogen het zadel en het hoofdstel met de vrouw tusschen hen in, schuins omhoog naar de zoldering en met het hoofd van de vrouw tegen den balk aan dat het kraakte.

Met een gil sloeg de arme vrouw allebei haar handen, leidsels en al, tegen haar hoofd: ‘Och lieve man, lieve man, wensch me toch in Gods naam weer op de wereld terug, of ik vlieg nog naar de maan en ga heelemaal stuk!’

De man was zoo verbijsterd van schrik, dat hij geen woord kon uitbrengen; hij stond stijf als een stok. Daar begonnen het zadel en het hoofstel te steigeren en de stijgbeugel hard te schoppen tegen de zoldering, de balk vloog aan splinters, de planken braken middendoor, de sterren schenen de kamer in door het gat. En daar ging het hoofdstel er door heen, en de eene hand en arm van de vrouw, die in haar angst zich aan den snaffel hield vastgeklampt. Toen kreeg de man van den nog ergeren schrik zijn bezinning weer terug, hij deed een sprong naar de fladderende japon van zijn vrouw, en schreeuwde wanhopig: ‘Halt, halt, halt! Och mijn lieve vrouwtje, had ik je toch maar weer terug op den beganen grond!’

En nauwelijks had hij dat gewenscht, of als een rijpe appel uit den boom, viel met een plof zijn vrouw hem in de armen.

De zoldering ging weer dicht, een paar verlepte stengels en wat dorre blaadjes dwarrelden naar beneden, en de maneschijn, waar pas de heele kamer licht van geweest was, ging uit.

Maar in den donker stonden de man en de vrouw met de armen om elkanders hals elkaar te troosten over den doorgestanen schrik, en hij streelde haar wangen en zoende de dikke bult op haar voorhoofd, dat de pijn over zou gaan, en zij lachten en schreiden tegelijk van geluk.

‘En onze drie wenschen?’ vroeg de vrouw, en ze snikte nog een beetje.

‘Nu’, zei de man, ‘die hebben wij gedaan en verkregen, en nu is er nòg niets veranderd’.

‘Eigenlijk is het maar goed ook’, zei de vrouw, ‘want we hadden het toch best! Maar dat weten wij nu pas!’

En van hun leven hebben die twee geen wensch meer gedaan.